Kermis in Lijang

Het vliegveld in Chengdu was behoorlijk chaotisch. Ik had de groep eerder deze reis al uitgelegd dat de treinstations in China meer weg hebben van een vliegveld dan van een station zoals wij dat kennen. Voor de stations had ik ze op hectiek en chaos voorbereid; dat viel uiteindelijk allemaal best mee. Voor het vliegveld liep dat dus anders. Door een aantal flinke wolkbreuken was onze vlucht (en dus ook een paar andere) vertraagd. Gevolg: overvolle wachtruimtes met te weinig zitplaatsen en te veel kabaal. Gelukkig bleef de vertraging uiteindelijk beperkt tot een uur.

Na een vlucht van ruim een uur kwamen we in Lijang aan. Het was al donker waardoor we weinig van de omgeving konden zien. Altijd weer een verrassing als bij daglicht je hotelletje uitstapt!! ’t Hotel is in ieder geval geweldig. Een prachtig gerestaureerd houten pand dat aan de buitenkant is opgesierd met rode lampionnetjes. De kamers zijn mooi en de douches super.

Lijang is een World Heritage stadje en dat hebben we geweten. Inderdaad; het stadje zelf is prachtig: de mooie oude huizen zijn grotendeels van hout en hebben prachtig versierde daken. Er zijn gezellige, smalle, slingerende straatjes waarin je gemakkelijk kunt verdwalen. Da’s weer eens wat anders dan zo’n - voor Chinese steden typerend - rechtoe-rechtaan rasterpatroon. Tussen de straatjes en de huizen kabbelen gekanaliseerde stroompjes waarin massa’s goudvissen tegen de stroming opzwemmen. De straten zijn geplaveid met grote natuurstenen keien.

Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een fotogeniek stekkie ware het niet dat het overspoeld wordt met Chinese toeristen en de daarbij behorende rand verschijnselen. Er zijn zoveel winkeltjes en souvenir shops dat je de pandjes zelf haast niet meer ziet. Ze verkopen allemaal dezelfde kitsch en prullaria. Door de overdaad aan rode lampionnen waan je je in de Chinese versie van het red light district. Ik ben al snel van de (drukke) hoofdstraten weggevlucht en in de daar achterliggende straatjes was ’t wel OK. De mooiste stukken zijn verziekt door de overvloed aan lampionnen, souvenirs en andere tierelantijnen. Ik was dus redelijk snel uitgekeken. Erg jammer!

’s Avonds ging de hele groep naar ’t Naxi concert. Ik had besloten om niet mee te gaan en lekker een boek te pakken. Dat liep anders. De hotelfamilie nodigde me uit om een hapje mee te eten. Ik schoof aan bij opa/oma, kinderen en kleinkinderen aan een grote tafel vol met eten. Dat ze geen Engels spraken maakte niet zoveel uit. Je kunt zo’n avond ook vullen door alle gerechten in het Engels en het Chinees te benoemen. Vaak moest ik zo’n woord minimaal 3x uitspreken voordat ’t goed was. Voor mij klonk het dan alle keren exact hetzelfde; voor hen blijkbaar niet. Het blijft behelpen met die klemtonen; de verschillen zijn gewoon te subtiel voor onze Westers oren.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken voor een 2 daagse wandeltocht. De eerste dag was het pittigst. Bijna 4 uur achter elkaar omhoog; klimmen dus! Een paar jaar geleden liep ik met dit soort tochten noodgedwongen achteraan te ploeteren. Ik weet nog steeds niet hoe ’t kan maar tegenwoordig loop ik een stuk makkelijker. Nu moet ik alleen “uit hoofde van m’n functie” als een soort bezemwagen achteraan blijven lopen. Pffffff, als je je eigen tempo niet aan kunt houden valt 't eigenlijk ook best wel tegen.

Aan het begin van de middag kwamen we in een ’t Naxi-dorpje aan. Overal scharrelden varkens en kippen rond; de velden stonden vol met lila bloeiende aardappelplanten en verderop graasden paarden en koeien. De lodge waar we overnachtten was eenvoudig maar het belangrijkste was aanwezig: goede bedden, een warme douche, lekker eten en koud bier. Het begon al snel flink te regenen dus hadden we een goed excuus om de rest van de middag heerlijk te luieren.

Helaas hield ’t ook niet meer op. De volgende ochtend stond ’t binnenplaatsje blank en de lucht voorspelde niet veel goeds. Ik zag de glij- en glibberpartijen al voor me en – hoewel er een paar goede wandelaars in de groep zitten – leek ’t me toch niet zo’n goed plan om weer aan de wandel te gaan. Toen er vanuit de groep geen echte duidelijke reactie op de slechte wandelomstandigheden kwam heb ik voorzichtig geopperd om op zoek te gaan naar een alternatief. Dat idee werd met open armen ontvangen. Twee uur later stapten we in twee landroverachtige wagens die ons veilig naar het dal en z’n geasfalteerde wegen hebben gebracht. De slechte weg was door de diepe modderpoelen en dikke mist moeilijk begaanbaar. De geïmproviseerde jeepsafari was achteraf juist superleuk.

Na een lunch bij de ouders van gids Lily zijn we terug gegaan naar ons gezellige hotel in Lijang. Toen we daar aankwamen hield ’t op met zachtjes regenen. Het heeft weer de hele nacht gehoosd. Onvoorstelbaar wat een water er hier in 24 uur naar beneden kan komen. De middag werd dus weer grotendeels gevuld met luieren, lezen en internetten. ’s Avonds m’n Ipod en boxjes tevoorschijn gehaald en op ’t binnenplaatsje gezellig muziek gedraaid. Het hotelpersoneel vond ’t ook wel gezellig en zette meteen wat te knabbelen op tafel: pinda’s en tamarine-peulen. Rob en Ernst hebben zich een weg gebaand door de met-Chinezen-en-paraplu’s gevulde straten om wat bier in te kopen en zo werd ’t toch nog heel gezellig (en laat) die avond. Het resultaat: Ellie (67 jaar) gaat de verzamel CD van U2 aanschaffen, Riky en Gerard hebben de muziek van Manu Chao ontdekt en eigenlijk hebben we allemaal te weinig geslapen……………