Hasta la próxima!
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
03 April 2011 | Colombia, Bogota
En dan nu was het toch echt zover……………de terugweg!
Aan het einde van de middag was ik terug in Bogotá en was het rondje dus rond. Ik baalde echt gigantisch dat het bijna voorbij was. Gelukkig zat het weer mee en scheen het zonnetje er lekker op los.
Omdat ik de laatste nachten van een eigen kamertje verzekerd wilde zijn had ik vanuit San Gil al een hostel gereserveerd: The Cranky Croc. Bij binnenkomst was meteen duidelijk dat ik een goede keuze had gemaakt. De Australische eigenaar was een kerel met goed gevoel voor humor, er was een gezellige, met glas overdekte patio en een bar/restaurant waar ik die avond gezellig met een paar “huisgenoten” heb gegeten.
De weergoden waren me gunstig gezind want de volgende dag scheen de zon wéér. Zo ziet Bogotá er toch een stuk gezelliger uit en is de temperatuur ook lekker uit te houden! Ik heb de kabelbaan naar de Monserrate Peak (3152 m) genomen. Er staat een aardige kerk – dat ook – maar ik kwam er vooral voor het uitzicht over de stad. En dat was met dit heldere weer fantastisch! Zo kan je pas goed zien hoe onwijs uitgestrekt Bogotá is. Ik heb er úúúúúúúren gezeten omdat ik steeds weer met andere locals aan de praat raakte. Spaans leren is echt m’n beste onderneming van de afgelopen paar jaar geweest ;-)
Toen ik wilde vertrekken liep ik Shaan (AUS) en Edith (VS) uit m’n guesthouse tegen het lijf. We zijn de rest van de dag samen opgetrokken en uiteindelijk in een onvervalst bruin café terechtgekomen. Die hebben ze hier dus ook :-)
’s Avonds heeft Alejo me opgehaald en zijn we naar de Zona Rosa geweest; DE uitgaanswijk van Bogotá. Ik belandde in een totaal andere wereld die bestaat uit exclusieve winkels, restaurants en bars. Overal groepjes goed geklede Colombianen; waarschijnlijk de rijkeren onder hen. We hebben hier geweldig lekker gegeten en even later schoof ook nog een vriend van ‘m aan. Daarna zijn we ook nog in een Ierse (!) pub beland en de uren vlogen voorbij. Het was dan ook al behoorlijk laat toen Alejo me over de inmiddels verlaten straten naar “huis” reed. Het was best raar om afscheid te nemen aangezien het maar de vraag is of we elkaar nog een keer terugzien. We hopen allebei van wel…………….
De laatste ochtend in het guesthouse kwam ik voor de spiegel in de wasruimte tot een confronterende ontdekking: grijze haren! Argh………. ook ik moet er nu aan geloven! Terwijl ik m’n best deed om ze er één voor één uit te trekken stonden 2 schoonmaaksters achter me te gniffelen. “Dat doen wij ook iedere ochtend” zeiden ze. Gedeelde smart is halve smart :-).
M’n tas was zo ingepakt en ik heb de rest van de dag relaxt op de patio rondgehangen. Beetje gelezen, geschreven en tussendoor Shaan wat Spaans geleerd. Ik zag echt als een berg tegen m’n vertrek op. En niet vanwege de reis; maar gewoon vanwege het feit dat ik ECHT niet weg wilde. Zo erg als dit is het nog nooit geweest. Maar aan het begin van de middag moest ik dan toch echt in de taxi stappen. Ik heb afscheid van Shaan genomen die nog máánden reizen voor de boeg heeft; mazzelaar.
De reis terug verliep vlekkeloos en de volgende middag stond ik weer op Schiphol. De jetlag vanuit West is altijd de lastigste en die komt nu waarschijnlijk dubbel hard aan in combinatie met de ik-wil-niet-naar-huis kater.
Dat was het dan; snik! Hoewel Colombia véél westerser en (te?)gemakkelijk te bereizen was dan ik verwacht had heb ik hier echt een wereldtijd gehad. Het is een veelzijdig land met fantastische mensen. Het tropisch regenwoud op de grens met Brazilië, de woestijn bij Neiva, de kust van de Pacific Ocean, duiken bij Isla Gorgona.............. ik heb nog lang niet alles gezien! Het zou héél goed kunnen dat ik nog een keertje terug komt duszszszsssss..............:
COLOMBIA; HASTA LA PRÓXIMA!!!
Aan het einde van de middag was ik terug in Bogotá en was het rondje dus rond. Ik baalde echt gigantisch dat het bijna voorbij was. Gelukkig zat het weer mee en scheen het zonnetje er lekker op los.
Omdat ik de laatste nachten van een eigen kamertje verzekerd wilde zijn had ik vanuit San Gil al een hostel gereserveerd: The Cranky Croc. Bij binnenkomst was meteen duidelijk dat ik een goede keuze had gemaakt. De Australische eigenaar was een kerel met goed gevoel voor humor, er was een gezellige, met glas overdekte patio en een bar/restaurant waar ik die avond gezellig met een paar “huisgenoten” heb gegeten.
De weergoden waren me gunstig gezind want de volgende dag scheen de zon wéér. Zo ziet Bogotá er toch een stuk gezelliger uit en is de temperatuur ook lekker uit te houden! Ik heb de kabelbaan naar de Monserrate Peak (3152 m) genomen. Er staat een aardige kerk – dat ook – maar ik kwam er vooral voor het uitzicht over de stad. En dat was met dit heldere weer fantastisch! Zo kan je pas goed zien hoe onwijs uitgestrekt Bogotá is. Ik heb er úúúúúúúren gezeten omdat ik steeds weer met andere locals aan de praat raakte. Spaans leren is echt m’n beste onderneming van de afgelopen paar jaar geweest ;-)
Toen ik wilde vertrekken liep ik Shaan (AUS) en Edith (VS) uit m’n guesthouse tegen het lijf. We zijn de rest van de dag samen opgetrokken en uiteindelijk in een onvervalst bruin café terechtgekomen. Die hebben ze hier dus ook :-)
’s Avonds heeft Alejo me opgehaald en zijn we naar de Zona Rosa geweest; DE uitgaanswijk van Bogotá. Ik belandde in een totaal andere wereld die bestaat uit exclusieve winkels, restaurants en bars. Overal groepjes goed geklede Colombianen; waarschijnlijk de rijkeren onder hen. We hebben hier geweldig lekker gegeten en even later schoof ook nog een vriend van ‘m aan. Daarna zijn we ook nog in een Ierse (!) pub beland en de uren vlogen voorbij. Het was dan ook al behoorlijk laat toen Alejo me over de inmiddels verlaten straten naar “huis” reed. Het was best raar om afscheid te nemen aangezien het maar de vraag is of we elkaar nog een keer terugzien. We hopen allebei van wel…………….
De laatste ochtend in het guesthouse kwam ik voor de spiegel in de wasruimte tot een confronterende ontdekking: grijze haren! Argh………. ook ik moet er nu aan geloven! Terwijl ik m’n best deed om ze er één voor één uit te trekken stonden 2 schoonmaaksters achter me te gniffelen. “Dat doen wij ook iedere ochtend” zeiden ze. Gedeelde smart is halve smart :-).
M’n tas was zo ingepakt en ik heb de rest van de dag relaxt op de patio rondgehangen. Beetje gelezen, geschreven en tussendoor Shaan wat Spaans geleerd. Ik zag echt als een berg tegen m’n vertrek op. En niet vanwege de reis; maar gewoon vanwege het feit dat ik ECHT niet weg wilde. Zo erg als dit is het nog nooit geweest. Maar aan het begin van de middag moest ik dan toch echt in de taxi stappen. Ik heb afscheid van Shaan genomen die nog máánden reizen voor de boeg heeft; mazzelaar.
De reis terug verliep vlekkeloos en de volgende middag stond ik weer op Schiphol. De jetlag vanuit West is altijd de lastigste en die komt nu waarschijnlijk dubbel hard aan in combinatie met de ik-wil-niet-naar-huis kater.
Dat was het dan; snik! Hoewel Colombia véél westerser en (te?)gemakkelijk te bereizen was dan ik verwacht had heb ik hier echt een wereldtijd gehad. Het is een veelzijdig land met fantastische mensen. Het tropisch regenwoud op de grens met Brazilië, de woestijn bij Neiva, de kust van de Pacific Ocean, duiken bij Isla Gorgona.............. ik heb nog lang niet alles gezien! Het zou héél goed kunnen dat ik nog een keertje terug komt duszszszsssss..............:
COLOMBIA; HASTA LA PRÓXIMA!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
