Een nachtelijke onderneming

Met een super lokale, oude rammelbak bus ben ik rond 8 uur naar Hpa-an vertrokken. Het mega grote LCD scherm met kareoke enzo ontbrak uiteraard niet. Het was maar een ritje van 2 uur dus dat was een makkie. Onderweg zag ik voor het eerst goed gevulde rivieren. Tot nu toe bleef het bij brede beddingen met een beetje water en héél veel zand. Toch een teken dat ik al dichter bij zee zit :-)

Voor het guesthouse in Hpa-an had ik van Marc een Britta een goede tip gekregen en die klopte helemaal. Nadat ik m'n kamertje had betrokken ben ik met een bak koffie op het balkon gaan zitten. En toen bedacht ik me iets..............: het weer. Nog steeds warm maar ook best wazig. Hing er nou zoveel vocht in de lucht of was 't gewoon smog? Of misschien beide? In ieder geval ging het zwaar ten koste van het beloofde uitzicht op het karstgebergte. Sterker nog, er was bijna geen berg te zien. Hm.......... had het erg veel zin om met 38 graden te gaan fietsen, een berg te beklimmen en vervolgens géén uitzicht te hebben? Niet dus...........

Na nog een kop koffie en wat rekenen met dagen & dollars was ik eruit: ik ging alsnog naar Mrauk-U! Een afgelegen site, lastig te bereiken maar ik had er al een aantal hele goede verhalen over gehoord. Buitenlanders mogen NIET per bus reizen dus dan moest ik wel een binnenlandse vlucht nemen. Maar aangezien ik ondertussen al m'n "beschadigde" dollars met vertrekkende reizigers heb kunnen omruilen had ik weer budget! Was dit nog te regelen? Na wat gepuzzel in de Lonely Planet leek het er wel op. Ik moest alleen éérst terug naar Yangon. Dat kon zowel 's nachts als overdag. Mooi!

Ik heb de telefoonnummers van een aantal Birmese maatschappijen opgevraagd en ben gaan bellen. De beste oplossing leek die van Air Bagan, vertrek 11.15 uur. Aankomst nachtbus: 02.30; argh! Te kort om een guesthouse te zoeken maar wel heel lang om te wachten. En toch heb ik de tickets maar geregeld; je moet er tenslotte wat voor over hebben! Het verbaasde me dat ik gewoon telefonisch een vliegticket kon reserveren; ZONDER aanbetaling of wat dan ook. Credit Card of PIN werkt hier tenslotte niet. Blijkbaar hebben ze nog vertrouwen in de medemens ;-)

Ik heb nog even een middagdutje gedaan, ge-internet (het werkte!), gedouched en ben om half acht op de nachtbus gestapt. Onderweg ook nog wat geslapen en in het holst van de nacht kwam ik op het immense busstation van Yangon aan. 't Was al snel duidelijk dat ik hier geen tijd zoek kon maken; alles zat potdicht. Meer kans op het vliegveld dacht ik; dus met een taxi linea recta die kant op. En wat bleek? Het vliegveld was OOK dicht!

Tsja............... even verderop zag ik een bemande bewakingspost. Toen ik die kant opliep begon één van die soldaten druk te roepen en te gebaren. Joeg ie me nou gewoon weg? Belachelijk! Mopperend maakte ik rechtsomkeer maar toen kwam ie me achterna. Het bleek een misverstand; de wegjaag-gebaren bleken het tegenovergestelde te betekenen en even later zat ik met de mannen aan de thee. Ik heb daar een uur of 2 gezeten en eigenlijk was dat best leuk. Zij vervelen zich natuurlijk ook te pletter 's nachts dus ging voor ons allemaal de tijd sneller voorbij.

Om 4 uur ging terminal voor binnenlandse vluchten open en heb ik afscheid van ze genomen. In de hal zag ik langzamerhand alles tot leven komen. Een uurtje later kon ik m'n backpack al kwijt en m'n ticket afhalen. Toen door naar de Internationale Terminal; ik had geld nodig! Helaas ging dat loket een paar uur later pas open maar buiten aan de overkant was al een restaurantje open en ik had ook honger! ;-) Ik heb nog een tijdje op één van de bankjes liggen slapen maar had voor alle zekerheid de wekker gezet. Je weet maar nooit! Zo gingen al die uren toch nog relatief snel om en kon ik uiteindelijk inchecken. De vlucht vertrok mooi op tijd en rond 11.30 kwam ik in Sittwe aan.

Daar kreeg ik wéér met Immigratie te maken. Het is echt ongelooflijk in dit land hoe vaak ze je paspoort willen zien en/of kopiëren. M'n gegevens zijn echt oneindig vaak op lijstjes genoteerd die vervolgens tig keer worden gekopieerd. Bij busreizen wordt bij iedere "immigratiepost" en kopie van de lijst afgegeven en vaak willen ze dan alle buitenlandse paspoorten ook nog zien. Bij guesthouses moet je iedere keer weer een uitgebreid regeringsformulier invullen dat ongetwijfeld ook weer bij de nodige instanties wordt verspreid. Ze kunnen het "Ministery of Immigration" beter hernoemen. "Ministery of Travelling & Relocation" dekt de lading beter :-). Het is hier echt "Big Brother is Watching You". Ze kunnen werkelijk elke stap die ik zet nagaan!

Affijn........nadat ik de formaliteiten achter de rug had heb ik met medepassagiers Maree (AUS) en Michel (FR) een tuktuk naar het guesthouse genomen: Prince. Het was een superbasic guesthouse en ook verre van schoon maar veel opties hadden we niet in dit stadje. Eén nachtje niet op blote voeten lopen; moet kunnen :-/. Bovendien lag het bed prima en ik was inmiddels wel aan een paar uurtjes slaap toe!

Aan het einde van de middag heb ik nog wat door Sittwe rondgelopen. Het was er vooral druk en lawaaiig. Het enige interessante was het "strand"; dat was zwart ;-). Het was laag water waardoor er een grote oppervlakte slib en slik zichtbaar was. Er komen een hier een aantal rivieren in zee uit en die zetten het nodige sediment af. Eigenlijk is het één grote delta; samen met het nabij gelegen Bangladesh. Drooggevallen bootjes lagen er verlaten bij op deze vlakte; wachtend op het opkomend tij. Andere bootjes werden - vol met passagiers - door de bootsmannen door het slik richting zee geduwd. Ze zakten daarbij tot aan hun kuiten in de modder. Dat moet echt loodzwaar zijn!!!

Na een eenvoudige maaltijd ben ik vroeg m'n bedje ingedoken. Morgen vroeg met de boot naar Mrauk-U. Zin in!!!