Een nacht in de cel

Toen ik terugkwam van m’n Zuid Indiase ontbijtje en m’n ingepakte tas bij de receptie plaatste schrok ik een beetje. De receptionist had een met bloed doordrenkt verband om z’n pols zitten, zag er echt niet best uit. Hij had het gisteren al om maar toen leek er nog niet zo heel veel aan de hand. Ik vroeg of ie soms een nieuw verbandje wilde en dat was wel een goed idee geloof ik. Ik pakte m’n spulletjes en schrok nog harder toen hij het verband had verwijderd. Het was een flinke wond en ik had hem het liefst meegesleurd naar een arts om hechtingen te laten zetten. Maar ja......... m’n bus vertrok over een half uurtje. Ik heb het gedesïnfecteerd, opnieuw verbonden en het spul bij hem achtergelaten met de opdracht dat hij iedere dag verband moest wisselen. Ik hoop maar dat ie het doet!

De bus naar Bago bleek een onverwacht luxe exemplaar. Er was zelfs een deken aanwezig dus m’n airco-overlevingspakketje kon in de tas bljven. Via de speaker werd in perfect Engels aangekondigd wanneer we een stop gingen maken. Het moest niet gekker worden!

Exact 15.00 uur kwam ik in het niet uitspreekbare Mawlamyine aan waar ik op een brommertaxi naar het Guesthouse met de veelbelovende naam “ Breeze“ ben gestapt. De beheerder begeleidde me naar m’n kamer, opende de deur en toen................moest ik wel even lachen. Was DIT een kamer? De gang er naartoe gaf me al een opgesloten gevoel maar dit? Dit was een cel! Het bestond uit een bed met daarnaast een open strookje dat nog te smal was om m’n backpack te plaatsen. Gelukkig zat er wél een raam in, maar met de aanwezige tralies werd de gevangenis-sfeer alleen maar extra benadrukt. En het matras was geen matras, dat was een velletje! Hm.........................

Mawlamyine is een plaatsje waar nog niet zoveel buitenlanders komen. De banken wisselen geen geld (?). Er zijn wel genoeg guesthouses maar allemaal zonder speciale permit waardoor ze alleen maar locals mogen huisvesten. Ik had dus weinig keus maar besloot wel om even rond te gaan kijken. Na wat zoeken vond ik een hotel wat eigenlijk veel te sjiek voor me was maar een middenweg bestond er blijkbaar niet in deze plaats. Terug in Breeze wilde ik meteen m’n tas weer pakken en verkassen, maar de beheerder vertelde me met een grote grijns dat ie speciaal een extra matras voor me had geregeld.

Ik weet niet wat ik moeilijker vind: Bonje maken met iemand die je probeert te belazeren of weg gaan bij iemand die z’n uiterste best doet om het naar je zin te maken. Ik kon het echt niet over m’n hart verkrijgen om nu m’n boeltje te pakken en besloot te blijven. Eén nachtje zou ik wel overleven. Niet veel later liep ik Laurent tegen het lijf die een celgenoot bleek te zijn ;-). We zijn gezellig samen een hapje gaan eten en smakelijk gelachen om ons fantastische guesthouse.

De volgende ochtend ben ik verhuisd naar het te sjieke maar betaalbare hotel. Er was een overvloed aan personeel en iedereen boog als een knipmes. Werkelijk elke deur werd voor me opengehouden. Bij het ontbijt werd iedere kruimel van het hagelwitte tafelkleedje geveegd en wanneer m’n theekopje leeg dreigde te raken werd het meteen bijgevuld. In een land als dit voel ik me absoluut niet op m’n plaats op dit soort locaties. Ik haat het om de rijke Westerling uit te hangen! Maar goed, wel beter dan die cel.

De beheerder van Breeze – mr. Anthony - speelde ook voor gids. Ik ben met hem en Marc (ENG) en Britta (D) naar Bily-Kyun gegaan, een groot zelfvoorzienend Mon-eiland met maar liefst 64 dorpen. De veerboot om er te komen was de trip al meer dan waard. Wat daar allemaal gebeurt! Het lijkt wel een drijvende markt! Aan de overzijde werden de passagiers opgewacht door talloze paardrijtuigjes en vreemd uitziende grote, oude auto’s. Ik ben gek op oude auto’s en toen ik ze wat nader bestudeerde vertelde Marc me dat dit verbouwde Chevrolet trucks uit de 2e wereldoorlog waren. Die dingen zijn dus 70 jaar oud en rijden nog steeds! Ze hebben gewoon een grote houten ombouw op het chassis geplaatst en hier en daar wat plaatwerk aangebracht en op deze manier een soort grote, overdekte pick-ups gecreëerd. Van de meesten was de tank blijkbaar inmiddels wel doorgeroest want ze hadden een grote jerrycan benzine naast de chauffeursstoel staan die met flexibele slang op de één of andere manier benzine naar de motor transporteerde. Moet kunnen.....................

Het werd een relaxt dagje waarop we verschillende dorpjes hebben bezocht en onder andere hebben gezien hoe ze fel gekleurde elastiekjes van het geoogste rubber maakten. En er was een man die prachtige houten pijpen maakte, allemaal keurig gekopieerd uit een Dunhill catalogus uit 1969!

De boot die we op de terugweg namen was een stuk kleiner. Het zonnetje was inmiddels aardig gezakt en Britta en ik besloten om lekker op het dak te gaan zitten. Mooi uitzicht en lekker in de wind! We merkten wel dat mensen over ons praatten maar dat was op zich niet vreemd. Dat gebeurt wel vaker hier. Toen mr. Anthony even later op het dek kwam keek hij in eerste instantie geshokeerd, maar direct daarna kwam er een vermakelijke glimlach op z’n gezicht. Wat bleek? Wij waren de eerste vrouwen op dit dak! Het is hier vreemd, not done, dat vrouwen zich (letterlijk) boven mannen bevinden! Nu begreep ik ook ineens waarom er altijd alleen maar mannen op de daken van pick-ups en bussen zaten . Dat had dus helemaal niets met hoffelijkheid te maken! Ik heb altijd respect voor lokale gebruiken en gewoontes; maar als het om dit soort dingen gaat................ Britta ook dus we zijn lekker blijven zitten. En mr. Anthony............? Die vond het stiekem ook erg leuk :-)

‘s Avonds hebben we gezellig met z’n drieën gegeten. Al pratend over hun reis en de mijne hebben we allemaal onze plannen aangepast. Ik besloot de volgende dag naar Hpa-an te reizen. Dat ligt in een Karstgebergte; één van m’n favoriete landschappen. En veel verder Zuid mag ik toch niet; verboden voor buitenlanders. Wel heel jammer want de zuidelijke kustlijn van Myanmar moet echt prachtig zijn. Op de terugweg naar het hotel hebben we een fantastische avocado shake genomen. Geweldig lekker, maar gelijk een maaltijd op zich ;-) Even verderop passeerden we een internetcafe en we besloten een poging te wagen. Het internet is hier echt behelpen. De verbinding is OF extreem traag, OF is er gewoon niet, OF je bent na alle geduld een doorzettingsvermogen alles weer kwijt omdat de stroom weer eens uitvalt. En Facebook is het alleralleraller lastigst te openen. Maar soms, héél soms werkt het best wel een klein beetje redelijk.

Dat was deze dag helaas niet het geval. Omdat je toch maar blijft proberen wordt het al snel laat. Het enige mailtje dat ik heb kunnen lezen zette me meteen weer aan het denken. Een berichtje van Motortrails. Ze hadden m’n email via Remco gekregen. Of ik een motorreis naar de Himalaya/Kashmir (India) wilde begeleiden? Argh.............! Kashmir staat al zooooooooo lang op m’n lijstje! Ik kan er natuurlijk wel gewoon een vakantie voor opnemen maar het zit wel heel erg dicht op deze reis............ Stof om over na te denken dus.

En zo liep ik pas rond 12 uur al peinzend over de verlaten straten terug naar het hotel................