Op pad in Bogotá

Eigenlijk was ’t wel een beetje gekkenwerk om tot de dag voor vertrek te werken en op die laatste avond niet alleen m’n tas in te pakken maar ook m’n huis “geschikt voor bezichtiging” achter te laten. Maar goed; nood breekt wet en uiteindelijk is ’t allemaal wel gelukt. Na een megadrukke week en nog steeds herstellende van dat rare virus dat m’n stembanden volledig had uitgeschakeld was ik behoorlijk uitgevloerd.

Desondanks heb ik die laatste nacht nauwelijks geslapen. Ik moest al om kwart voor 5 op dus die paar uurtjes waren zo voorbij. Pa en ma waren zo lief om me ondanks dat vroege tijdstip naar Schiphol te brengen. Daar aangekomen kon ’t avontuur weer beginnen!

Ik heb inmiddels al aardig wat afgereisd maar zo lang; helemaal in m’n uppie en dan ook nog naar een land waar ik nog nooit eerder geweest ben…………… dat zijn toch een paar nieuwe dingen tegelijk. Dit keer ben ik niet alleen zonder groep maar ook zonder plan . Gewoon niet voorbereid eigenlijk. Het enige dat ik geregeld heb zijn de eerste 2 overnachtingen omdat ik na zo’n lange vlucht gewoon ergens wil kunnen crashen.

En ik heb er zo ongelooflijk veel zin in! ’t Is weer helemaal terug; die heerlijke spanning waar ik alleen maar energie van krijg. Zoveel energie dat ik – ondanks de uitgeputte staat waarin ik verkeerde – de hele vlucht geen oog heb dichtgedaan. Eerst 3 uurtjes naar Madrid; daar binnen 2 uur overstappen en vervolgens in zo’n 11 uur door naar Colombia. Wat is dat een eind als je wakker bent! Ik had echt geen zitvlees meer over………

Maar rond half 5 ‘s middags zette ik keurig volgens planning voor ’t eerst voet op Colombiaanse bodem. Het wachten op de bagage duurde eindeloos. Toen de band uiteindelijk helemaal leeg was had ik nog niks. Da’s toch wel even een schrikmomentje! Even verderop bleek m’n backpack ergens van de band te zijn gevallen. Pfew………!

Tijdens dat eindeloze wachten op de bagage raakte ik aan de praat met Joyce die ook alleen op reis was. In eerste instantie leek ze alles prima voor elkaar te hebben: Ooit in Spanje gewoond dus de taal machtig; al eerder in Colombia geweest; met vrienden aldaar afgesproken en al behoorlijk uitgestippeld wat ze ging doen. Daar kon ik nog wat van leren……dacht ik……….. tot ik merkte dat ze wel erg nadrukkelijk aan me bleef plakken.

Buiten de aankomsthal stond Alejandro – een Colombiaan die ik ooit heb ontmoet toen hij in Delft studeerde – al enthousiast zwaaiend te wachten. Echt geweldig om hier een bekend gezicht te zien! Joyce liep mee en bleek helemaal niets concreets met die vrienden te hebben afgesproken. Ze had zelfs geen telefoonnummer en zou wel even op internet kijken of ze toevallig online waren………… En ik dacht dat ik me slecht had voorbereid………!

Internetten op het vliegveld zat er niet echt in en ’t was wel heel crue om haar daar achter te laten dus hebben we haar een lift gegeven. Onderweg praatte Alejo al honderduit over Bogotá en de puinhoop die er nu heerst vanwege het aanleggen van nieuwe wegen en metrolijnen. De werkzaamheden lopen dankzij corruptie voor geen meter. Gevolg: één grote (verkeers)chaos; een soort Spoorzone in ’t kwadraat zeg maar. Daarbij lagen er dankzij de overvloedige regen van de laatste tijd overal diepe plassen water.

Alejo had al een SIMcard en een kaart van Colombia voor me gescoord; zo lief! Ook had ie al allerlei ideeën over wat ie me wilde laten zien. Joyce haakte aan en wilde ook wel mee………………
Bij het guesthouse aangekomen bleek dat mijn kamer in een ander gebouw even verderop lag. Een mooi moment om er met Alejo tussenuit te knijpen aangezien Joyce hier alle gelegenheid om wat dan ook voor zichzelf te regelen. Ik ben dit keer zonder groep op stap en ga dus zeker niet de reisbegeleider uithangen!

Na ’t inchecken in ’t supergezellige koloniale pandje zijn we samen een hapje gaan eten. Maar al snel ging bij mij het lampje uit. Nadat we wat hadden bijgekletst ben ik terug naar ’t guesthouse gegaan. Ik heb geslapen als een os!

De volgende dag heeft ie me weer opgepikt en zijn we gezellig samen op pad gegaan. Naar Plaza de Bolivar, Casa de Moneda, La Puerta Falsa (voor ’n mjammie lunch) en het Museo Botero met schilderijen van Colombia’s meest bekende schilder. Ik kende z’n werk niet maar ’t is echt supergrappig aangezien hij alles “mollig” schildert. En daarmee bedoel ik echt ALLES. Niet alleen de door hem afgebeelde mensen maar ook huizen, dieren en zelfs fruit blijk je als “dik” te kunnen afbeelden.

Maar ’t allerallerallermooiste was wel het Museo del Oro met z’n collectie van zo’n 55.000 (!) gouden voorwerpen uit de periode voordat de Spanjaarden arriveerden. Alle stukken waren extreem gedetailleerd bewerkt. Sommige voorwerpen waren zo klein dat je op de daarnaast geplaatste foto (flink uitvergroot) pas goed kon zien wat een vakwerk ’t was. Echt onvoorstelbaar!

De volgende dag moest Alejo werken en heb ik op de fiets met een enthousiaste lokale gids en Steve – een Engelsman die in hetzelfde guesthouse zat - de stad verder verkend.

Bogotá (2574 m - 8 mln. inw.) is een aparte stad. Prachtige koloniale gebouwen worden afgewisseld door spuuglelijke betonnen brokken. Door de hoogte is iedere extra inspanning al snel te veel. En door diezelfde hoogte houdt de temperatuur ook te wensen over. Gelukkig hoor je overal heerlijke, zonnige muziek: Salsa, Bachata, Merengue, Cumbia...... De wegen en straten zijn volgens ’t rasterpatroon aangelegd waardoor je je toch makkelijk zou moeten kunnen oriënteren. Gek genoeg lukte me dat in eerste instantie juist niet. Dat bleek echter te komen doordat alle kaart hier anders worden weergegeven; dus niet het noorden bovenaan zoals wij gewend zijn. Da’s best even wennen!

Geparkeerde auto’s zie je nauwelijks. Die zijn allemaal “weggestopt” op Parquero’s; braakliggende terreintjes die zijn ontstaan/gecreëerd door ergens een pand uit een huizenblok weg te slopen. Winkels, restaurantjes en ook guesthouses zijn lastig te vinden aangezien ze geen van alleen uithangborden hebben. Meestal is het niet meer dan een low profile bord op de gevel en daar moet je oog maar net op vallen! Guesthouses hebben steevast een hermetisch afgesloten deur die alleen opengaat als je hebt aangebeld en ze hebben vastgesteld dat ’t goed volk is.

Zondag was de perfecte dag om op de fiets te stappen aangezien er dan nauwelijks gemotoriseerd verkeer is. ’t Is echt geweldig om op te fiets over lege, brede rijbanen door de stad te cruisen. Verder kom je alleen maar skateboarders, rolschaatsers, joggers, wandelaars en andere fietsers tegen.

Om de verkeersoverlast in Bogotá te beperken mogen op zondag alleen bussen en taxi’s de straat op. Op andere dagen mag je – afhankelijk van je cijfers op je nummerplaat – soms wel en soms niet rijden. Het gevolg is dat steeds meer Bogotanen de fiets pakken.

Tegen het einde van de fietstocht hebben we op z’n Colombiaans geluncht. Dat betekent zwaar en vooral véél eten. De lunch is hier de belangrijkste maaltijd en dan stouwen ze aardig wat weg.

De terugweg naar ’t hostel was afzien: continue bergopwaarts, zware benen en buiten adem door de ijle lucht, een veel te volle maag en in de strooooomende regen. Pffffffffff……… Ik had echt geen droge draad meer aan m’n lijf en was totaal verkleumd. Gelukkig bleek de warme douche in ’t hostel goed te werken.

Die avond ben ik op stap gegaan met Alan, een Canadees die ik in ’n koffietentje tegen ’t lijf was gelopen. Hij had z’n reis er al helemaal opzitten dus van zijn ervaringen ben ik weer een hoop wijzer van geworden. De afgelopen 4 weken waren z’n kleine camera, GSM én spiegelreflexcamera gestolen en z’n creditcard was op de één of andere vage wijze geblokkeerd. Tsja……… wat moet je dáár nou van denken? Gelukkig gaf ie zelf al toe dat ie nogal “goofy” is. Gewoon beter opletten dus.

Hij bleek en fanatiek salsadanser te zijn dus besloten we om een goede salsateca op te zoeken. Maar helaassssss……….op zondagavond is echt alles gewoon DICHT! Een restaurant lukte al helemaal niet dus dat werd ’n pizzapunt & cola met aansluitend een borrel in een rockcafé. Ietsje anders dan gepland maar daardoor niet minder gezellig.

De volgende ochtend stond Alejo weer vroeg voor de deur. We zijn eerst naar de busterminal gereden om uit te zoeken hoe en wanneer ik in San Agustin zou kunnen komen. Dat ging makkelijker dan verwacht dus besloot ik diezelfde avond met de nachtbus te vertrekken. ’s Nachts reizen; da’s zo lekker efficiënt!

We zijn doorgereden naar Zipaquira waar we eerst gezellig hebben geluncht. Zipaquira is een koloniaal stadje met zoutmijnen die nog uit de tijd van de Muisca Indianen stammen. Uit deze bergen word nog steeds zout gewonnen. De mijnen gaan honderden meters diep en daarin is – echt super speciaal – een complete kathedraal uitgehouwen. Er kunnen wel 8400 mensen in!

Aan ’t einde van de middag heeft Alejo me weer in Bogotá afgezet. Nadat ie me op ’t hart had gedrukt dat ik altijd kon …… nee……MOEST bellen als ik problemen had hebben we afscheid genomen. Duszszszssz……… voor degenen die zich thuis nog ’n beetje zorgen zitten te maken……… ’t vangnet is geregeld!

Terug in ’t guesthouse ben ik meteen m’n tas in gaan pakken. Ik wilde voor de reis alles nog even opladen maar m’n telefoon weigerde! Hij was bijna leeg…….wat nu? Normaal zou ik me daar niet zo’n zorgen over maken maar nu m’n huis te koop staat wil ik toch nog wel een soort van bereikbaar zijn!

Een vriend van de hostel-eigenaar bood aan om even met me mee te lopen en een goedkoop telefoontje op de kop te tikken. In de stromende regen zijn we 3 telefoonzaken afgeweest maar ’t is gelukt! Voor 39.000 COP heb ik een telefoon mét beltegoed. We kwamen doorweekt weer in ’t hostel aan en nog geen kwartier later stond m’n taxi al voor de deur. Die bracht me binnen een uur naar de busterminal waar ik om 21.00 uur op de bus ben gestapt. Met kletsnatte kleding……… dat wel………

Op naar San Agustin!