Oud & Nieuw op eigen wijze

Oud & Nieuw op eigen Wijze

Nadat we de bergen verlaten hadden reden we door Bandipur Nationaal Park waar we zowaar wilde apen en allerlei vogelsoorten gewoon vanuit de bus konden zien. Langs een riviertje zagen we onze eerste, echte WILDE olifant. De bus stopte, iedereen pakte z’n camera en snelde zich naar buiten voordat het machtige beest de benen zou nemen. We slopen steeds dichterbij totdat we ‘m mooi in het vizier hadden. Hoe groot was onze teleurstelling toen bleek dat ie toch aan ’n ketting stond. Shit!

We maakten een lunchstop bij een restaurant met uitzicht over een uitgestrekt vlakte waar prachtige pauwen en kraanvogels rondliepen. Ze hadden nog heerlijk eten én schone toiletten ook! Vlak voor vertrek maakte iedereen daar nog even gebruik van. Vanuit één van de hokjes horde ik een harde kreet. Wat………? Misschien toch niet overal even schoon? Of gewoon enge beesten in de buurt? Niets van dat alles. Ingeborg was “slechts” haar zonnebril kwijt. Da’s wel een nadeel met die hurktoiletten. Als wat valt komt meteen in “het zwarte gat” terecht. Daar kom je echt niet meer bij (al ZOU je ’t willen……)

In de loop van de middag kwamen in Mysore aan. Ons hotel was deze keer helemaal perfect. Leuke kamers en op een steenworp afstand van het beroemde paleis; één van de grootste gebouwen van heel India. Toen ik zag wat ’n hordes mensen daar rondliepen wist ik al dat ik dat niet zou gaan bekijken. Hoe mooi ook; het is tenslotte “maar” een gebouw en ik had ’t al gezien!

Ik heb m’n middag doorgebracht op de markt. Ongeacht het land, de stad of het aantal keren dat je er al geweest bent……… markten blijven leuk! Ook hier weer veel fotogenieke tafereeltjes: kraampjes met keurige hoopjes felle kleurstoffen, in piramides gestapeld fruit en bergen, bergen verse bloemen.

De volgende dag zijn we naar het dorpje Somnatpur gereden om de Keshave-tempel te bezoeken. De tempel is absoluut schitterend; maar de rit op zich was de moeite al meer dan waard. De smalle weg is omgeven door prachtige, knoestige bomen en voert door een schitterend, landelijk landschap. Er was weinig verkeer. Hier en daar wat fietsers, soms een brommer en een enkele personenauto. Vrolijk gekleurde vrachtwagens reden ons tegemoet. Ze waren (over)beladen met hooi en daardoor bijna 2 keer zo breed. Overal werd druk gewerkt; vaak op Middeleeuwse wijze. Ossenkarren met grote houten wielen voerden de oogst van het land af. Om de verhoogde weg op te komen moesten ze een aanloopje nemen maar dan nog redden de ossen het niet alleen. Met vereende mankracht werden de loodzware karren over het laatste obstakel geduwd. We hebben onderweg dus heel wat fotostops gemaakt! En………. tussendoor ook nog even zo’n ossenkar helpen duwen. De boeren waren zo overdonderd dat ze zelf geen vinger meer uit konden steken

Tot nu toe was deze reis – op enkele details na – één groot feest van herkenning. Het is alweer 7 jaar geleden dat ik hier – toen samen met Marcel – heb rondgereisd. Hoewel ik van de meeste plekken niet veel meer op m’n netvlies had staan; zodra ik er daadwerkelijk rondliep kwamen alle herinneringen weer terug. En gelukkig is er nog niet veel veranderd. Het meest opvallende is nog wel de enorme toename van LOKAAL toerisme. Indiërs trekken er tegenwoordig massaal op uit; één van de tekenen dat het een stuk beter met dit land gaat.

Maar na Mysore begonnen we aan het deel van deze reis dat ook voor mij niet bekend was. Eerst naar Hassan; een stad die op papier weinig te bieden had en puur vanwege de overnachtingsmogelijkheden gekozen was. En uitgerekend in deze “bruisende” stad zouden we Oud & Nieuw gaan vieren.

Onderweg bezochten we Jaïn tempel bij Sravanabelagola. Het Jaïnisme is één van de afsplitsingen van het Hindoeïsme en onderscheidt zich vooral door de extreme zorg voor alles dat leeft. Hindoes zijn in principe al vegetarisch ingesteld maar Jaïnisten gaan nog een stapje verder. Ze dragen altijd een stoffertje of een bezem bij zich waarmee ze het pad voor zich schoonvegen vóór ze hun voeten neerzetten om te voorkomen dat ze levende wezens (ook insecten enzo) per ongeluk plat trappen. Als je voor ’t eerst zo’n in wit gekleed figuur de weg ziet stoffen krab je wel even achter je oren! Maar er zit dus wel degelijk een diep gewortelde overtuiging achter dit in onze ogen vreemde gedrag.

Het was een hele klim om daar te komen; de trap telde maar liefst 700 treden! Als je geen zin had om te lopen kon je je ook laten dragen. Draagstoelen met veel te zware Indiërs werden door veel te pezige mannetjes naar boven – en soms zelfs ook naar beneden – gedragen. Indiërs zijn echt A-sportief. Het valt me regelmatig op hoeveel mensen hier slecht ter been zijn terwijl de meesten niet eens extreem zwaar of extreem oud zijn. Ik ben er inmiddels wel achter dat het te maken MOET hebben met een chronisch tekort aan beweging. Dit was weer zo’n typerend voorbeeld.

De taferelen in de tempel waren prachtig. Het 17 meter hoge naakte beeld van Bahubali werd vol overtuiging aanbeden. De voeten waren blijkbaar het aller aller heiligst. Een vrouw – met het voor Jaïnisten zo typerende stoffertje in haar handen – prevelde lange gebeden en maakte diepe buigingen. De Brahman deelde zegeningen (stipjes op het voorhoofd) aan passanten uit. Tussen de bedrijven door reinigde hij de enorme voeten van het beeld. Het was een geweldige plek om mensen gade te slaan.

In de loop van de middag arriveerden we in Hassan. Bij het inchecken stapte de hotelmanager meteen op me af om kaarten voor het Oud & Nieuwfeest te verkopen. Het zou een geweldige happening worden en dat mochten we echt niet missen! Hm…………. Maar wel 1500 Roepies per koppel. Omgerekend is dat zo’n 23 Euro en dat is in dit land echt een bak met geld. En het vreemde was dat een single NOG zwaarder werd aangerekend: 1000 Roepies p.p. maar liefst! Dat klonk toch wel heel onrechtvaardig. Toen ik de hotelmanager vroeg waarom hierin zo’n groot verschil werd gemaakt moest ie me het antwoord schuldig blijven. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden hoe de groep – bestaande uit 2 koppels en 5 singles & ikke – hierop zou reageren en stelde voor dat hij ons gewoon als 5 koppels zou beschouwen. Maar dat was weer een veel te praktische oplossing. Ik kon praten als brugman………… zo werkt het in India gewoon niet (of in ieder geval niet bij hem). En alternatieven waren er volgens hem niet; alles zou verder dicht zijn of via hetzelfde principe kaarten verkopen.

Wat ik verwachtte gebeurde ook daadwerkelijk. De groep vond ’t belachelijk dat singles op deze wijze “gestraft” werden en koos er unaniem voor om dan zelf maar wat te organiseren. Die hotelmanager moest ’t maar lekker uitzoeken met z’n feestje! Deze bonte verzameling van onevenwichtige karakters en potentiële conflicten bleek toch een (h)echte groep te zijn geworden! Ze hebben m’n Lonely Planet geleend en zijn zelf op zoek gegaan naar andere mogelijkheden. Toen ik dit de manager vertelde krabbelde hij terug. Ineens was ’t wel mogelijk om kaarten volgens het “koppel”principe te verkopen. Helaas………te laat…………gemiste kans!

Hoewel alles anders liep dan gepland werd ’t een superleuke Oudejaarsdag en -avond. Overdag brachten we een bezoek aan de tempels van Belur en Halebid die supermooi waren. Terug bij het hotel ben ik met chauffeur Sriniwas op zoek gegaan naar ijs. Ik had champagne gekocht en die moest natuurlijk wel gekoeld worden! Na dat gedoe over het feest was ’t m’n eer te na om het hotel te vragen of we de koeling mochten gebruiken. Het was nog een hele onderneming om zelf ijs te vinden maar het is uiteindelijk gelukt.

We zijn gaan eten in het restaurant dat de groep had uitgezocht. Gek genoeg zat het helemaal vol met mannen. Blijkbaar zitten Indische vrouwen allemaal thuis met Oud & Nieuw? Het was een gezellig dakterras en ze hadden er prima geluncht dus het eten moest ook goed zijn. Maar ja………. we zitten in India. Drie kwart van de menukaart bleek niet leverbaar en het werd een hele puzzel om wat van je gading te vinden. Even later viel ook de stroom nog uit. Op zich geen schokkende gebeurtenis; dat komt hier regelmatig voor. Bijna ieder hotel of restaurant is hierop voorbereid en dat was ook hier het geval: ze startten de generator. Het licht ging aan maar de generator maakte zoveel kabaal dat iedere vorm van conversatie onmogelijk werd. Gelukkig duurde dit “slechts” een uur.

Tot m’n grote verrassing hadden ze bedacht om deze avond meteen aan te grijpen om mij voor m’n inspanningen te bedanken. Een leuke kaart vol met persoonlijke berichtjes; een goede toespraak van Wouter en een dik gevulde enveloppe. Indiareizen zijn goed voor m’n fooienopbrengst! Normaal wordt zoiets op de allerlaatste avond georganiseerd maar zij wilden het graag nu doen. Nu begreep ik ook waarom ze zich zo overdreven druk maakten over dat lawaai van die generator. De toespraak was ook bijna in het water gevallen!

Terug bij het hotel hebben we even een korte blik bij het "geweldige" feest geworpen en we wisten meteen dat we de goede keuze hadden gemaakt. Véél te harde muziek, een uitgebreid maar volledig geplunderd buffet, Indiërs die allemaal saai aan een tafeltje zaten en een paar dansende kinderen……… dan hadden wij het toch beter gedaan.

Om 12 uur stond iedereen op straat. Na alle beste wensen werd de champagne geopend en het zware pak vuurwerk dat ik al 2 weken in de bus had verstopt kon eindelijk tevoorschijn worden gehaald. Ik dacht dat ik een pakket met allemaal verschillende pijlen en vuurpotten had aangeschaft. Toen de verpakking eraf ging bleek het echter één grote, compacte doos met 2 lange lonten te zijn. Het leek wel een baal dynamietstaven! Niet wetende wat er precies zou gebeuren als we het afstaken hebben we maar een veilige afstand in acht genomen. Het bleek echter prachtig te zijn. Die verzameling “dynamietstaven” ging één voor één als een gigantische vuurpijl de lucht en ze waren allemaal verschillend. Eén keer aansteken en vervolgens een kwartier lang kijken; DAT is pas efficiënt. Dat moeten ze in Nederland ook gaan verkopen!

De Indiase champagne bleek nog best te pruimen ook dus die was snel leeg. We hebben nog een tijdje na staan praten. Groepjes passerende Indiërs schudden ons – soms al rijdend een brommer – enthousiast de hand. Allemaal even vrolijk en enthousiast. Het was erg gezellig maar vanwege de idioot vroege vertrektijd van de volgende dag lag iedereen rond half 2 wel op bed.

HAPPY NEW YEAR!!!