Smeergeld in Tempelcity

Toen we uit Tanjore vertrokken was het droog! En even verderop kwam zelfs de zon nog door. Eindelijk!!! De stemming zat er dan ook meteen goed in.

Het werd een mooie rit waarin we regelmatig spontane fotostops maakten. Uitgestrekte rietvelden met prachtige witte pluimen; fris groene rijstvelden; vreemd gevormde rotsformaties; houten karren voortgetrokken door koeien met reusachtige hoorns; kinderen die uitgelaten in modderplassen spelen………………… alles was leuk. We werden enthousiast nagezwaaid wanneer we mensen passeerden. Overal waar we stopten ontmoetten we nieuwsgierige blikken. In dat opzicht is Zuid India echt anders dan het noorden. De mensen zijn hier liever, vriendelijker, relaxter………………

In de loop van de middag arriveerden we in Madurai (1,2 mln. inw.). Het is de eerste relatief grote stad die we onderweg aandoen en dat was voor een aantal mensen even slikken. Voor Indiase begrippen is dit overigens nog best rustig; maar ja………… als je niets gewend bent………

Madurai is DE tempelstad van India vanwege de aanwezigheid van de Sri Meenakshi tempel. Die is prachtig en – met z’n oppervlakte van 6 ha (!) – vooral gróót. De 12 tempeltorens zijn versierd met kleurrijke beeldjes van allerlei goddelijke figuren.

We hebben het geluk dat we midden in het “pelgrim seizoen” zitten. Dagelijks komen bussen vol pelgrims aan die meerdere tempels in de omgeving bezoeken. Dit is echter de belangrijkste. De meeste zijn mannen; gekleed in zwarte of oranje sarongs. Ze dragen grote kettingen van houten kralen. De vrouwen lopen in oranje-rood-gele sari-combinaties rond. Ze wachten ongeduldig in eindeloze rijen tot ze de tempel mogen betreden. De toewijding waarmee ze hun offers brengen is bewonderenswaardig. Binnen in de tempel doet de tempelolifant z’n werk. In ruil voor een biljet van 10 Roepie geeft hij je met z’n slurf een zacht klopje op het hoofd en dan ben je “gezegend”. Het biljet geeft hij in één vloeiende beweging door aan z’n baasje die op die manier aardig wat geld binnen moet halen.

Door het schaarse licht en het gebruik van wierook, jasmijnbloemen en brandende olielampen hangt er een sfeer die niet in één woord is samen te vatten; mooi, sereen, spiritueel, mistiek………………….. En het allermooiste is dat mensen zonder uitzondering positief op je aanwezigheid reageren. Je voelt je geen indringer – integendeel – je voelt je echt welkom. Alleen het alleralleraller heiligste deel van de tempel – de gouden kern – is niet voor ons toegankelijk. Verder mogen we overal met onze neus bovenop staan. Iedereen gaat onverstoorbaar door met z’n eigen privé ritueeltje terwijl jij je daar als domme toerist over staat te verbazen. Het is echt prachtig om daar zo middenin te zitten. Fotograferen is geen probleem; ze vrágen er zelfs vaak om.

Ook heb ik het Thirumalai Nayak paleis bezocht waar eigenlijk alleen maar Indiase toeristen rondliepen. Ik was een gewild foto-object . Soms fotograferen ze stiekem maar meestal vragen ze het gewoon. Eén man vroeg of ik met z’n zoontje op de foto wilde. “Tuuuuuurlijk; geen probleem” en voor ik het wist kreeg ik een wildvreemde peuter in m’n armen gedrukt. Het kind verblikte of verbloosde niet. Niet eenkennig blijkbaar

Een ander echtpaar vroeg me al gebarend of ik samen met ze wilde poseren. In eerste instantie dacht ik dat ze gewoon geen Engels spraken. Toen de man echter z’n mobiele telefoon met totaal versleten toetsen tevoorschijn pakte en daar met “text” een volgende vraag op zette snapte ik het pas; ze waren allebei doofstom! Ik heb m’n mobieltje er ook bij gepakt en zo hebben we – gewoon in het Engels – een “gesprek” gevoerd! Héél apart.

Dita bleek met haar Koning Aap groep in hetzelfde hotel te zitten. De eerste avond hebben we allebei braaf met onze groep gegeten. De tweede avond zijn we er samen tussenuit geknepen en hebben we tot laat in de avond ervaringen uitgewisseld en uiteraard ook lekker geroddeld over onze groepen . Dit is pas haar tweede reis en ze loopt tegen dingen op die mij zéér bekend voorkomen.

We storen ons allebei mateloos aan de shophouders met hun opdringerige manier van zakendoen. Het is ons al allebei overkomen dat we bij – of zelfs vóór – aankomst in het hotel gebeld worden door zo’n winkel. Sommigen bellen me zelfs op m’n mobiel! De shophouders bieden vervolgens een “gratis” gids voor onze groep aan. Zo’n rondleiding eindigt uiteraard dan in de winkel van de betreffende shophouder in de hoop dat ze daar wat kopen. Het zijn zonder uitzondering dure winkels. In ruil voor onze “medewerking” krijgen wij een commissie van 20% (!) van het bestede bedrag.

Commissie…………….er lijkt geen ontkomen aan. De eerste middag had ik een winkel “misbruikt” waarvan ik wist dat ze een dakterras met mooi uitzicht op de tempel hadden. Ik heb er een paar mooie overzichtsfoto’s gemaakt en wilde er meteen weer vandoor. De eigenaar sprak me echter aan en vroeg me wanneer ik m’n groep had gelaten. “Wat…………? Hoe wist ie dat ik tourleader was dan????? Dat RUIKEN ze gewoon óf ze hebben overal spionnen. Ik heb ‘m geantwoord dat ze allemaal lekker zelf op pad waren en dat ze z’n winkel vast wel konden vinden wanneer ze daar behoefte aan hadden. En weg was ik weer.

De volgende dag kwam ik terug in diezelfde winkelstraat. Ik liep een overgelukkige Trudy tegen het lijf. Ze had het mooiste Ganesha-beeld van de hele wereld gekocht en was helemaal happy. Het zag er inderdaad goed uit.
Even verderop kwam er een mannetje achter me aanrennen. Of ik even mee wilde komen om m’n commissie op te halen. “Waar hééft ie het over???” Het bleek dat Trudy de bewuste winkel met dakterras was binnengestapt. De eigenaar had uitgevist van welke groep ze was et voilá……….! Een dilemma…………. wat nu…………….…….? Ik heb ’t toch maar aangenomen aangezien ze zonder enige bemoeienis van mijn kant tot die aankoop was overgegaan en dat geld er blijkbaar voor over had. Ik kreeg omgerekend 28 euro; dat betaalt Sawadee me per dag!

Leuke aanvulling; maar het voelt toch als smeergeld. Ik zal echt nooit iemand naar een winkel meesleuren omdat ik daar nou net wat geld voor ga krijgen. Het voelt gewoon zo ontzettend fout! Als ze wat leuks willen kopen kunnen ze dat heel goed zonder mij. En ALS ze om een advies vragen durf ik dat alleen te geven als ik héél zeker weet dat het ook echt een goede winkel is. Er wordt hier zoveel prullaria voor véél te veel geld verkocht……

Het feit dat die shopeigenaren zo makkelijk aan je gegevens kunnen komen maakt Dita en mij woest. Blijkbaar is er een levendige handel in telefoonnummers en reisschema’s van tourleaders. Misschien zit er ergens een “lek” bij onze beide lokale agentschappen. Dat zou ik nog wel willen achterhalen…………………………!