Back in the kingdom of Backpackistan

Om 18.00 uur meldde ik me aan de incheckbalie van Bangkok Airport; doordrongen van het besef dat dit waarschijnlijk de allerallerallerlaatste keer zou zijn. De afgelopen 3 jaar ben ik deze luchthaven heel wat keer gepasseerd en binnen Bangkok weet ik inmiddels aardig de weg. Het blijft gewoon bijzonder als je ergens aan de andere kant van de wereld door een mega grote stad loopt en toch je vaste adresjes hebt…………

Genoeg gemijmer! We gaan gewoon weer verder!

De vlucht van Air India werd uitgevoerd door Thai Airways. Hoera!!! Want dat betekende: efficiënte bagage-afhandeling, stipt op tijd vertrek en goede verzorging onderweg. Voor ’t eerst van m’n leven heb ik m’n vliegtuigdekentje mee gejat. Tijdens de volgende Noord India reis zal het een stuk kouder zijn en daar heb ik met m’n bagage niet op gerekend. Dan komt zo’n ultralicht gevalletje goed van pas

Op Chennai airport zocht ik de toiletten op en ik werd meteen met m’n neus op de (stinkende) feiten gedrukt. “Oh ja, die knop moet nog even om!”

Een Ambassador taxi met een prachtig, kitsch gebloemd interieur bracht me door de slapende stad naar het Broadlands Guesthouse. Omdat ik zo laat aan zou komen en ik niet ten prooi wilde vallen aan touts (commissiejagers) had ik voor alle zekerheid via internet een kamertje gereserveerd.

Aankomen na zonsondergang…………… da’s nooit m’n favoriete tijdstip. Waar het ook is; alles komt somber en schimmig over. Dat gevoel wordt in een Indiase stad als Chennai (voorheen Madras; 6,6 mln. inw.) versterkt door gebrekkige verlichting, gesloten rolluiken en mensen die op straat liggen te slapen. Maar ik zag ook weer overal koeien en geiten rondscharrelen, oude bussen rijden en geparkeerde Ambassadors staan. En hoewel alles gesloten was; de onmiskenbare geur van wierook, curry’s en kruiden drong m’n neusgaten binnen. Ik voelde de grijns weer op m’n gezicht verschijnen. Terug in India!!!

In Guesthouse Broadlands werd er al op me gewacht. Even later opende ik m’n de deur van m’n kamer die ECHT basic is. Een gammel bedje zonder lakens, een betonnen vloer en een douche/WC die vast ooit van tegelwerk was voorzien, lekkende kranen………. “Da’s waar ook; ik moet m’n referentiekader wat bijstellen!”. En meteen daarna betrapte ik mezelf erop dat ik die knop alweer heb omgezet: ik was zéér verrast toen de stortbak bleek te werken

Het maakte allemaal niet uit; ik heb héél goed geslapen die nacht. Na een laat ontbijt pakte ik m’n spulletjes in en rekende af. Op straat werd ik meteen bestookt door Riksja-rijders die me woekerprijzen voorstelden voor een ritje naar het busstation. Ik had bij de guesthouse-eigenaar echter een prijsindicatie opgevraagd waardoor ik vol overtuiging de onderhandeling in kon. Voor nog geen derde van de originele prijsopgave stapte ik uiteindelijk in. De bestuurder vroeg waar ik naartoe ging. Met mijn antwoord “bus-station” neemt hij geen genoegen. “Mamallapuram?” vroeg hij. Inderdaad, dat was het plan. Hij wilde me zelf wel brengen en noemde z’n prijs. Tegen de prijs van een buskaartje (40 Rupees = € 0,60) kon hij natuurlijk bij lange na niet opbieden maar ik vind dat rijden in een Riksja (Tuktuk) wel altijd héél erg leuk. Dat heeft toch weer met dat “echt-op-reis-gevoel” te maken. Je zit overal zo lekker middenin (óók in de uitlaatgassen ). Na flink onderhandelen ben ik toch overstag gegaan. Na bijna 2 uur in die pruttelende driewieler kwam ik op m’n plaats van bestemming aan.

Mamalapuram (voorheen Mahabalipuram; 12.000 inw.)…………… Een stadje met alle kenmerken uit het “Kingdom of Backpackistan”. Er hangt een heerlijke relaxte sfeer in de gezellige kleine straatjes met goedkope guesthouses, restaurantjes, boekingskantoortjes en internetcafeetjes. Er lopen veel van die (te?) lang-op-reis-types rond. De winkeltjes verkopen behalve souvenirs van die Indiase flodderkleding waar nog geen Indiër zich ooit in vertoond heeft.

Het strand blijkt helaas niet als strand te gebruiken. Er lopen zoveel koeien en geiten rond dat je net zo goed op een mesthoop kunt gaan liggen. Bovendien is het in het grootste deel van India not-done om er als vrouw te bloot bij te lopen dus ’t is geen goed idee om hier in bikini neer te strijken (tenzij je van bekijks houdt natuurlijk ). Het strand is door alle (vissers)bedrijvigheid wel een leuke plek om rond te lopen en te fotograferen.

Ik had nog ruim 4 dagen voor de de groep zou arriveren en wist in eerste instantie niet zo heel goed hoe ik die - zonder strand - vol moest gaan maken. Maar dat kwam ook weer vanzelf goed door allerlei interessante mensen die ik daar heb ontmoet.

De winkeleigenaren hadden al snel door dat ik écht niet van plan was om wat bij ze te kopen. Anders dan in Noord India zijn ze hier absoluut niet opdringerig. Toen ze m’n gezicht eenmaal kenden werd ik regelmatig voor een bakkie Chai uitgenodigd. Uiteraard hoopten ze stiekem dat ik toch iets moois in hun winkeltje zou ontdekken maar ze vielen me er niet meer mee lastig. ’t Waren gewoon een goede momenten om van alles en nog wat over India te weten te komen.

Ik heb een avondje getafeld met een aan India verknochte Française die ook jaaaaaaaaren als reisbegeleider had gewerkt. We hebben uren kunnen vullen met de gekste anekdotes. Die van haar – uit het tijdperk zonder email en GSM – waren soms echt hilarisch.

Ik ontmoette 2 keurig geklede Iraakse heren die in India waren omdat een familielid hier een behandeling in een oogkliniek onderging. Hoe vaak ontmoet je nou mensen uit dat hermetisch afgesloten land? Nooit........! Ze waren beiden hoog opgeleid, spraken goed Engels en hadden een kritische kijk op hun eigen land. We hebben lange gesprekken gehad over 9-11, het tijdperk voor en na Saddam, de positie van de vrouw maar ook over wat luchtiger onderwerpen zoals Nederlands kaas en bloembollen. Ze wilden het liefst zoveel mogelijk met Europeanen kletsen maar dat lukte niet echt. Ze zaten dan ook in het sjiekste hotel van het dorp en in zo’n hotel is iedereen inderdaad altijd zo op zichzelf. Ik legde uit dat dat nou net de reden was waarom ik liever in guesthouses verbleef. Dat vonden ze wel een goed tip en zo kwam het dat 2 in keurig pak geklede heren naar een basic kamertje en één van de backpackershotelletjes verhuisden. .

In restaurant Buddha raakte ik aan de praat met eigenaar Imthu. Het klikte zo goed dat ik als alleralleraller-laatste gast het restaurant verliet. Ik ben er nog regelmatig terug geweest en heb de hele familie leren kennen. Voor ik het wist zat ik in hun huisje albums met familiefoto’s te bekijken en lieten ze me hun favoriete Bollywoodfilms zien. Zelf kenden ze die films al helemaal uit 't hoofd. Die superzoete zwijmelfilms met flinterdunne verhaaltjes zijn echt mateloos populair; óók bij mannen. De toilet van het restaurant mocht ik niet meer gebruiken; dat was niet goed genoeg. Ik MOEST dan gewoon maar even het huis binnen gaan. Het “huis” bestond uit één kamer en een keukentje met aangekoppeld een douche/toiletruimte. Ze wonen daar met z’n vijven……………..

Na 3 dagen kon ik m’n intrek nemen in het groepshotel. Daar liep ik Dita tegen het lijf die als reisbegeleider bij Koning Aap werkt. We hebben heerlijk kunnen roddelen over onze groepen en echt de grootste lol gehad.

In de nacht van 12 op 13 december haalden we allebei onze groep van vliegveld in Chennai af. Door de ongelooflijke mensenmassa ben ik haar al snel uit het oog verloren. Dit is denk ik wel de meest chaotisch pick-up die ik ooit gedaan heb. Terwijl ik daar met m’n bordje stond te wachten werd ik omringd door grote groepen moslims die (pelgrim)familieleden kwamen ophalen. De mannen hadden dikke baarden en gehaakte petjes; de vrouwen waren soms volledig gesluierd waardoor alleen hun ogen nog maar zichtbaar waren. Ik vroeg me af hoe ze elkaar in godsnaam konden herkennen tussen al die mensen

Ik had m’n groepje – slechts 9 man – al snel bij elkaar. Helaas verliep de reis naar Mammalapuram minder voerspoedig: we kregen buspech! En buiten kwam het water met bakken naar beneden; de moesson is laat dit jaar……….Dat begon al lekker ;-(. Ik heb meteen voor een vervangende bus gebeld maar voordat die er is ben je zo een uur verder. Ondanks het feit dat ze een lange vlucht achter de rug hadden bleven ze er luchtig onder; gelukkig maar! Toen we uiteindelijk rond 4 uur in het hotel uitkwamen en iedereen was ingecheckt ben ik wel als een blok in slaap gevallen.

Ik ben héél erg benieuwd hoe het deze reis zal gaan.
Dat zeg ik omdat ik – na het ontvangen van alle papieren van Sawadee – zo m’n bedenkingen bij deze groep had. Het zijn maar 2 stellen. De 5 alleenreizenden hebben alle 5 een singlekamer geboekt. Dat heb ik nog nooit meegemaakt en ik ben toch een beetje bang dat ’t allemaal van die einzelgängers zullen zijn. We moeten tenslotte wel wat van die feestdagen zien te maken

Daarnaast is het qua opzet de ingewikkeldste reis die ik ooit heb begeleid. Het hele programma hangt aan elkaar van wijzigingen, wijzigingen op wijzigingen, uitzonderingen en uitzonderingen op uitzonderingen. Ik heb voor 9 mensen 7 verschillende vluchtschema’s sommigen hebben afwijkende hotels geboekt. Anderen hebben een verlenging op de standaardverlenging afgesproken. Als klap op de vuurpijl heeft Sawadee ook nog een hoop fouten in de communicatie gemaakt en heeft de groep geen vertrouwen meer in de organisatie en dus ook niet in mij.

Neem daarbij het feit dat het een PILOTreis is en je kunt op je vingers natellen dat er werk aan de winkel is. In september heb ik in Delhi het hele programma al met de locale agent doorgenomen en er toen een hoop fouten uitgehaald. Maar nu vond ik er weer een paar. Hoe langer ik naar de stukken keek; hoe warriger het werd. Ik zie eigenlijk door de bomen het bos niet meer en heb ze verteld dat het misschien een goed idee is om binnenkort even met iedereen afzonderlijk om tafel te gaan zitten om te kijken of alles nou echt wel goed geregeld is. Ik heb er geen goed gevoel bij………….

Maar goed………… de allereerste Zuid India reis van Sawadee is dus begonnen! De eerste dag – het weer was gelukkig opgeklaard – heb ik ze per fiets het dorp met z’n tempels en uit rotsen gehouwen reliëfs laten zien. Het was een lekker relaxt dagje dat we met een gezamenlijk etentje hebben afgesloten. De tweede dag heb ik een busje & gids geregeld om naar de Kanchipuram te gaan; een stad waar een aantal prachtige tempels staan. De regen barstte pas weer los toen we terug bij ons hotel kwamen. Ook dat liep dus lekker.

Die avond heb ik met Annelies en Trudy bij Buddha gegeten. Nog steeds moe van de reis haakten ze al vroeg af. Ik ben nog wel even gezellig blijven plakken; het was tenslotte de laatste avond hier. Imthu had een verrassing voor me in petto: Franse kaasjes en goede rode wijn die – vanwege de regelmatige onverwachte politiecontroles *¹ – in een limonadefles was verborgen. Dat gaat er best in als je een tijdje op reis bent. Echt zo gaaf dat ie dat geregeld had! Het werd een superleuke avond die tot in de kleine uurtjes voortduurde. En dus wederom…………. véél te weinig geslapen Gelukkig stond er geen lange reisdag op het programma…………!


*¹
In India heb je voor de verkoop van alcolhol een speciale vergunning nodig. Die is zo duur dat de meeste kleine restaurantjes zich dat niet kunnen veroorloven. I.v.m. de verkoop van bier betalen ze de politie al flinke steekpenningen van wel 5000 Rupees per politiebezoek. De rest houden ze daarom liever “geheim”.