Machtstrijd aan de grens

Het viel inderdaad niet mee om die ochtend op te staan! De wekker stond om 05.30 uur dus ik had slechts 4 uur geslapen; pffffff. Ondanks dit vroege tijdstip zat m’n “hospita” al op me te wachten met de borg die ik voor de sleutels had gegeven in haar handen. Ik was blij dat ze er was want ik kreeg wéér het hek niet open. Dat slot had echt een gebruiksaanwijzing!

Om 6 uur pikte een minibusje van de lokale agent me op de afgesproken plek op en nog geen uur later arriveerde ik op het vliegveld. Andy stond daar al te wachten en was – net als ik – nog niet helemaal wakker. Gelukkig hebben ze daar goede koffie! 2 espresso’s later ging ’t al een stuk beter .

De vlucht was keurig op tijd en een tijdje later druppelde de groep binnen. Hoewel het een volle groep is zijn ze toch maar met z’n twaalven; een lekker overzichtelijk en toch prettig aantal. Sawadee is een nieuw experiment gestart waarbij groepen bewust kleiner worden gehouden en dit is één van de eerste reizen waar ze dat hebben toegepast.
Met 2 minibusjes zijn we in een kleine 3 uur naar Khao Yai National Park gereden waar we in een hotel met zwembad hebben ingecheckt. Daar hebben we na m’n infopraatje gezwommen, geluncht en een beetje bijgeslapen. De groep was inderdaad goed moe dus ik kon zelf ook mooi wat uurtjes slaap inhalen .

Aan ’t einde van de dag hebben we een kort fietstochtje gemaakt dat voornamelijk bedoeld was om de fietsen uit te testen. En die waren verrassend goed! Mooie mountainbikes – sommigen nog gloednieuw – met goede banden en maar liefst 24 versnellingen. Iedereen had vooraf per mail z’n lichaamslengte doorgegeven dus we hadden allemaal een fiets op maat. Zo goed georganiseerd heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Tsja……. we zijn dan ook in Thailand…...

De 3 dagen daarna hebben we heerlijk gefietst; steeds weer zo’n 50 a 60 km per dag. We passeerden rijstterrassen, rubberplantages en velden met suikerriet, tapioca en “papierbomen” (lange, dunne eucalyptusbomen). De lokale bevolking wuifde ons enthousiast en “hello hello” roepend na. Anderen keken juist heel vreemd op. Er komt dan ook niet iedere dag een groep van die bleke, lange slungels op snelle fietsen langs!

Het weer werkte echt mee. Doordat er een lekker briesje opstak was de luchtvochtigheid flink afgenomen. Dat is toch een stuk beter uit te houden! De zon scheen er lekker op los en iedereen had in een recordtijd een gezond kleurtje op z’n gezicht.

De crew had alles perfect geregeld. De chauffeurs van de 2 minibusjes wachtten bij iedere splitsing tot de hele groep gepasseerd was om er zeker van te zijn dat niemand een verkeerde afslag zou nemen. Zo kon iedereen in z’n eigen tempo blijven fietsen. Een grote Songthaew (pickup met afdakje en bankjes) bleef altijd in de buurt voor het geval iemand te moe was om verder te fietsen maar de groep bleek behoorlijk fit. Op gezette plaatsen wachtten ze ons op met gekoelde verfrissingsdoekjes, vers fruit en koude energiedrankjes. Lekke banden, tegenspartelende versnellingen en los geschoten kettingen werden in no time verholpen. Gids Andy wist met z’n ontwapenende en vrolijke manier van doen de groep meteen op z’n hand te krijgen. En allemaal hadden ze duidelijk plezier in hun werk; echt fantastisch om te zien!

Sommige trajecten waren niet leuk of niet veilig genoeg om per fiets af te leggen. Dan werden de fietsen in de Songthaew geladen en stapten wij in de minibusjes. Die zijn heel luxe uitgevoerd en zeer comfortabel maar ik voel in zo’n afgesloten airco-ding toch altijd hermetisch van de omgeving afgesloten. Je ruikt, voelt en hoort gewoon bijna niets; het landschap lijkt ver weg en onecht. Ik besloot om een keertje de oude, krakkemikkige Songthaew in te stappen. Andy dacht dat ik een grapje maakte en wachtte tot ik er weer uit kwam. Toen bleek dat ik het meende schrok de chauffeur van dat ding zich een hoedje. Hij begon naarstig de rondslingerende lege flesjes, snoeppapiertjes, gereedschap en fietsonderdelen op te ruimen. Hij startte de auto, zette een stevig muziekje op en even later reden we weg; de raampjes geopend, m’n haren in de wind.... héérlijk! Even later was hij van de ergste schrik bekomen en zongen we samen luidkeels met z’n muziek mee; echt leuk!

We eindigden in het stadje Aranyaprathet. Daar hebben we aan ’t einde van de middag de Friendshipmarkt bezocht die direct aan de grens met Cambodja ligt. Het percentage “echte” North Face en Kiplingtassen binnen de groep nam hard toe in dat uurtje dat we daar hebben rondgelopen.

De volgende ochtend namen we afscheid van Andy en de rest van de crew. Nadat ze ons bij de grens hadden afgezet hebben we de bagage overgeladen in de Cambodjaanse handkar waarvan ik me verbaasde dat ie niet ter plekke instortte. En dan bedoel ik NIET door de hoeveelheid bagage, maar doordat dat ding van ellende aan elkaar hing.

Grensprocedures……… Soms vereisen ze geduld, soms tact en soms lef. Bij deze grenspost had ik ’t alle drie nodig.

Thailand uitreizen was het probleem niet. Er stond een lange rij voor het “foreigners”loketje. Ik zag echter nog een leegstaand loket en ben even vooruit gelopen. De grote-glimlach-truc met mededeling “I am tourleader and this is my Group” werkte hier prima. Het leegstaande loketje werd geopend en binnen 5 minuten waren we Thailand uit.

Om Cambodja binnen te komen was een andere aanpak vereist.

Na checkpost van Thailand liepen we via een stukje met casino’s volgebouwd niemandsland naar de gezondheidspost; een standaard obstakel dat het gevolg is van de hype rond de Mexicaanse Griep. Daar vulden we een briefje in waarop we verklaarden dat we al minstens 3 weken niet gehoest, geproest of geniest hadden en dat het fenomeen koorts ons al geruime tijd onbekend was. Het briefje werd zonder het een blik waardig te gunnen ingenomen en verruild voor een geel briefje waarop we “gezond” werden verklaard.

De volgende stap was het visumkantoortje; de fase waar ik voor gewaarschuwd was. En niet voor niets!

De douanier ontving me uiterst vriendelijk, gaf me netjes het noodzakelijke aantal visum-aanvraagformulieren uit en bood iedereen keurig een stoel aan om het al zittend in te vullen. Vervolgens deelde hij me mede dat we ieder 20 Dollar plus 100 Baht moesten betalen. En dát was ik nou net niet van plan!

Corruptie is in veel landen een probleem. Als het enigszins kan moet je er niet aan meewerken want dan wordt het erger en erger. En ook al hebben we het omgerekend over slechts 2 Euro; het is gewoon een principekwestie! Bovendien is in dat in Cambodja best een aardig bedrag.

“Baht…………? No have!” antwoordde ik. En daar meteen achteraan: “Baht finish”. Een stukje Aziatisch Engels dat ie vast wel zou begrijpen. Ik had net zo goed tegen een muur kunnen praten. “You pay 20 Dollar and 100 Baht!” herhaalde hij op een manier alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ik wees de douanier op het bord dat recht boven zijn hoofd hing. Hierop stond héél duidelijk dat een visum 20 Dollar en geen Euro, Baht of Dollar meer kostte. Hij antwoordde dat de extra kosten voor het stempelen waren. Jaja………… “Geef mij die stempel dan maar even” antwoordde ik met een brede glimlach. Hij voegde eraan toe dat het met die extra betaling ook sneller zou gaan. Ik meldde dat we op vakantie waren dus alle tijd van de wereld hadden. Ik wilde éérst proberen om ’t op vriendelijke wijze op te lossen maar dat lukte dus niet.

Hij hield stug vol; ik deed dat ook. Het werd een machtspelletje. De groep – die ik hierop had voorbereid – keek geamuseerd toe. Ik had ze gevraagd om zich vooral nergens mee te bemoeien maar wel zoveel mogelijk in de weg te blijven staan; des te eerder zouden ze genoeg van ons hebben.

Ik voelde de woede inwendig borrelen en moest me echt inhouden. Wat dacht die kerel wel niet? Dat ik me door hem zou laten overrompelen? Mooi niet dus! Vriendelijk was ik niet meer; maar wel duidelijk en rechtdoorzee. En uiteindelijk was hij degene die bakzeil haalde; haha!
“You get in line!” snauwde hij, griste m’n paspoort en dollarbiljet uit m’n handen en smeet het bij het visumkantoortje naar binnen. De groep vormde gniffelend een keurige rij terwijl ik demonstratief het verwerken van de paspoorten en de dollarbiljetten volgde.

Binnen een kwartier had iedereen z’n visum en konden we door naar de grenspost. Daar vulden we wéér een formuliertje in, kregen we NOG een stempel en toen was het zover………… we waren in Cambodja…………!