Afscheidsrondje Angkor

Lokale gids Dorn wachtte ons aan de Cambodjaanse kant van de grens op. Nadat we onze bagage in de oude bus hadden ingeladen vertrokken we richting Battambang.

Onderweg VOELDEN we het verschil met het welvarende en rijke Thailand: slecht wegdek! Er zijn veel minder auto’s en zelfs minder brommers. Daarentegen zien we opvallend veel fietsers en karren die door koeien of door kleine paardjes worden voortgetrokken.

We doorkruisten een vlak, landelijk gebied. De kleine dorpjes met eenvoudige rieten hutjes. In de rijstvelden groeien her en der wat eenzame palmbomen. Kinderen in versleten kleren staan enthousiast zwaaiend langs de weg. De rijstoogst is in volle gang. De harde werkers kijken ons vriendelijk lachend na. Wat mij betreft verdient Cambodja de bijnaam “land van de glimlach” veel meer dan Thailand!

’s Middags kwamen we in Battambang aan. Vorig jaar was ik de eerste reisbegeleider die dit stadje namens Sawadee aandeed; inmiddels ken ik ’t als m’n broekzak. Het programmaatje dat de groep en ik toen samen in elkaar heb gedraaid wordt nu in ieder draaiboek bij Battambang vermeld. Grappig………!

Dorn is de beste gids die ik tot nu toe in Cambodja heb gehad. Hij vertelt veel en heeft leuke anekdotes. Bij sommige info krab ik wat achter m’n oren omdat het naar mijn idee “lokaal gekleurd” is. Zo ook toen hij vertelde dat de groep mondkapjes moest dragen als ze het platteland van Battambang per tuktuk zouden gaan verkennen. M’n gezicht spreekt nog altijd boekdelen dus de groep vroeg zich af waarom ik zo verbaasd reageerde. Pffff………. mondkapjes……… zóóóóóóóó Aziatisch. Ze dragen die dingen te pas en te onpas. Tegen Sars, tegen Mexicaanse griep, tegen stof, tegen stadse uitlaatgassen, tegen…………? Op sommige plekken vraag ik me dat dus echt af. Het is eerder een mode-artikel dan een praktisch noodzakelijk kwaad. Er zijn allerlei motiefjes en modelletjes te koop. Ze hebben zelfs kindermaatjes in de aanbieding. Blijkbaar was mijn mening doorslaggevend en zo kwam het dat de hele groep op pad ging ZONDER mondkapje. Dat hebben ze geweten…………

Eén van de voorrechten van een reisbegeleider is dat je dezelfde plekken tijdens verschillende periodes in het jaar mag bezoeken. Ieder seizoen heeft z’n specifieke kenmerken. Het landschap verandert, de natuur laat zich van verschillende kanten zien, soms is het TE nat (wateroverlast) en………… soms is het TE droog en dus TE stoffig. Toen de groep terug kwam was alles rood van het stof. Hun haar, hun kleding, hun tassen……… echt alles! Ze hebben in elkaar gedoken gezeten; hun hoofden getracht te beschermen door in hun T-shirts en sjaaltjes onder te duiken maar kwamen knarsetandend aan. Gelukkig niet van woede . Ze zagen de humor er wel van in. De laundry-service van het hotel kon die middag flink aan de bak. Foutje………………!

Ik heb m’n dag in Battambang vooral gevuld met praktische dingen: de kapper, de was, kledingreparaties en internetten. ’s Middags heb ik uitgebreid geluncht en gezellig bijgekletst met de eigenaar van de “Smokin’ Pot” waar ook deze groep een kookworkshop heeft gevolgd. Ook heb ik veel tijd met Dorn doorgebracht die er duidelijk moeite mee heeft dat iedereen zo z’n eigen gang gaat. Hij is gewend om een dagvullend programma voor groepen op te stellen en dat is nou net wat Sawadee’ers niet willen; ZEKER deze groep niet. Hij voelt zich overbodig en weet geen raad met deze situatie.

Ik ben wel heel blij met deze groep. Het zijn 10 Nederlanders en 2 Belgen; allemaal koppels in de leeftijd van 35 tot 60 jaar. De meeste zijn ergens in de 40. Soms trekken ze er privé op uit; soms met z’n allen. De subgroepjes wisselen regelmatig van samenstelling. Het klikt onderling heel erg goed; echt leuk!

De volgende dag staken we het Tonle Sap Meer over. De Pilot (Indochina)groep had in de enquêtes niets van deze boottocht heel gelaten waardoor Sawadee serieus heeft overwogen om ‘m te skippen. Ik vond ’t echter geweldig en zo mooi! Met wat kleine aanpassingen en vooral “geestelijke” voorbereiding van de groep moest dit toch te handhaven zijn! Willen ze nou avontuurlijk reizen of niet…………!? En gelukkig………… ze hebben ‘m niet alleen gehandhaafd; ze hebben ‘m zelfs ook aan deze (nieuwe!) reis toegevoegd!

De boot was uitgerust met kleine houten bankjes en een zinken afdakje tegen de zon. Aan de achterzijde deed een met golfplaten afgeschermd plateautje met een gat in het midden dienst als toilet.
Onderweg zijn nauwelijks mogelijkheden om aan te leggen of om even de benen te strekken. Best wel basic dus om zo 6 uur te reizen bent maar de tocht zelf is het helemaal waard!

De Tonle Sap – het grootste meer van Zuid Oost Azie – is zoveel méér dan een grote plas water. De oppervlakte varieert aanzienlijk tijdens de verschillende seizoenen. Het grootste deel is moerasachtig of zo ondiep dat de groene kruinen van bomen en zelfs struiken boven het water uitsteken. Daardoor heb je niet het idee dat je je op een meer bevindt. Het lijkt eerder op een fris groen landschap met veel los van elkaar liggende waterpartijen. De diepere stukken zijn vaak bedekt met waterhyacinten waardoor het net lijkt alsof je over land “vaart”. Het is een prachtgezicht als die groene velden door de boeggolf in beweging komen.

Het is alsof je een andere wereld betreedt. Een wereld waarin alles draait om het leven op en met het water. In met netten afgezette gebieden worden garnalen en vissen gekweekt. Onder sommige boten hangen diepe bakken die met dik gaas zijn afgezet: krokodillenfarms! Overal zie je drijvende dorpjes, eenvoudige paalhutten en bootjes. Kinderen peddelen behendig rond in grote, ronde wasteilen. Ze proberen elkaar om te gooien en hebben de grootste lol. De bewoners van de Tonle Sap hebben het merendeel van hun leven geen vaste grond onder hun voeten; best een raar idee.

De groep had m’n mededeling dat het verre van comfortabel zou worden in de oren geknoopt. Ze hadden zich goed voorbereid. Iedereen had voldoende eten en drinken bij zich. Sommigen hadden zelfs kussentjes gekocht!

De fanatieke fotografen zaten op het dak; de rest genoot op de houten bankjes van het uitzicht en de gezelligheid. Zelf had ik me voorop de boot geïnstalleerd; heerlijk in het zonnetje en een vrij uitzicht over de afwisselende vlakte voor me. Prachtig weer; een uitgelaten groep achterin; van alles te zien onderweg; een lekker muziekje op………… wat wil een mens nog meer…………?! Ik heb genoten van iedere minuut dat we op dat water zaten. Doordat ik heel goed besef dat ’t voor het laatst is misschien wel des te meer. Wil ik eigenlijk wel stoppen? De twijfel slaat soms nog wel toe………

Sawadee komt met een nieuw concept: Fotoreizen! En ze hebben me nog gevraagd om die te gaan begeleiden; voor een fotoreis naar India notabene! Dan zou ik dubbel van m’n hobby m’n werk kunnen maken; Fotograferen + Reizen! En dan nog in m’n favoriete land ook! Verleidelijk………………

En toch durf ik het niet aan.

‘Tuurlijk………… ik kan een beginnend fotograaf best wel wat helpen hier en daar maar als er van die semi-profs tussen zitten zal m’n kennis toch echt tekort schieten. Daarnaast ben ik van plan ben om te stoppen (toch……… ?) en dus heb ik de boot afgehouden.

Uitgerekend nu zitten er 2 mensen in de groep die me als hun vaste “fotografie-vraagbaak” hebben bestempeld. Zonder van m’n overpeinzingen op de hoogte te zijn opperden ze dat ik “uitermate geschikt zou zijn voor die fotoreizen die Sawadee per email aangekondigd heeft”. Over het niveau moest ik me vooral niet druk maken. Zij vonden dat ik m’n toegevoegde waarde nu al bewezen had. Die semiprofs zou ik wel weten te “flatteren met m’n enthousiasme en leergierigheid”. Hoe moeilijk kan het vasthouden aan een beslissing zijn? Zucht………………

En dan hebben we nog de kwestie Henk Kloosterhuis. Deze reisjournalist en -fotograaf hebben Desiree en ik in januari in Sikkim ontmoet. Hij is bezig met z'n door Unicef gesponsorde "Expeditie Rondje Himalaya" (http://www.rondjehimalaya.nl/voorstellen) waarbij hij met een camper(!) rondom de Himalaya wil rijden. Medereizigers voor kortere of langere periode zijn welkom. Ook weer zoiets wat door m'n hoofd blijft spoken………………

Het lijkt wel of m'n lef van 2 jaar geleden een beetje verdwenen is. De gedachte dringt zich aan me op dat ik dadelijk in het "normale leven" misschien niet meer aan het werk kom. Of dat ik teveel van het thuisfront zal vervreemden. Nogmaals………………zucht………………

Aan het einde van de middag kwamen we in Siem Reap aan dat – in tegenstelling tot Battambang – een lekkere plek is om steeds weer terug te keren. Nadat iedereen zich had opgefrist zijn we op de bus naar Angkor gestapt. Daar hebben we bovenop één van de tempels de zonsondergang bewonderd. Het was prachtig.

De volgende dag heb ik een achterop een brommer een rondje “Angkor Anders” gedaan en een aantal tempels bezocht waar de gemiddelde bezoeker vanwege tijdgebrek nooit komt. Voor Kbal Speam moest ik een stevige wandeling maken. Voor Phnom Bok heb ik de langste trap ooit moeten beklimmen; er leek geen einde aan te komen! Op het topje van de enige berg in de wijde omgeving werd ik beloond met een fantastisch uitzicht en twee door bomen begroeide, maar totaal verlaten tempels. Er was echt helemaal niemand; geweldig!

Eigenlijk wilde ik alleen nog maar nieuwe plekken bezoeken maar omdat dit m’n afscheidsrondje is heb ik m’n 2 favorieten ook nog maar even aangedaan: Bayon en Ta Prohm. Dit was m’n 5e keer in Angkor en het is nog steeds zooooooooo MOOI……………………