Kamelen in de uitverkoop

Voor de rit van Agra naar Jaipur waren 2 tussenstops gepland. Best wel veel voor één reisdag maar ik wilde niet wéér met een mededeling komen dat we iets uit de reisbeschrijving over moesten slaan. Had ik het maar wel gedaan…….

De eerste stop was bij Fatehpur Sigri; de verlaten stad. Fatehpur werd in de 16e eeuw gebouwd als hoofdstad voor de Mongolkeizers maar na 16 jaar alweer verlaten vanwege waterproblemen. De paleizen, ontvangsthallen en binnenplaatsen verkeren nog in perfecte staat. Het is een mooie “spookstad” waar je echt wel even de tijd voor moet nemen. Gelukkig heb ik dat ook gedaan want het was echt de moeite waard. Je moest echter wel een keuze maken tussen de stad zelf en de bijbehorende moskee. Ik heb de stad overgeslagen en ben met een groepje naar de moskee gelopen.

De volgende stop werd ik geacht te maken bij het Kaoladeo Ghana Nationaal Park; een vogelreservaat dat op de Unesco wereld erfgoed lijst staat. De reisbeschrijving beloofde een prachtig vogelpark met maar liefst 364 vogelsoorten waar je heerlijk op een gehuurde fiets kon rond rijden. Jaja………

Om te beginnen kwamen we daar op het heetst van de dag aan. Niet bepaald het meest ideale tijdstip om vogels te spotten. Daarnaast bleek het NIET mogelijk om fietsen te huren en werden we verplicht in fietsriksja’s te stappen. Ik had sterk het gevoel dat dit ter plekke was verzonnen om de riksjamannen aan ’t werk te houden maar het lukte me niet daar door heen te prikken. Op zo’n moment is het ECHT jammer dat je de taal niet spreekt. Wie weet wat ze daar allemaal met elkaar af staan te spreken terwijl ik er gewoon bij sta!

Deze truc zat de groep al niet lekker maar als klap op de vuurpijl kregen we ook nog een “verplichte”(?) gids in onze maag gesplitst. Wij Nederlanders houden er niet zo van als dingen je worden opgelegd. De arme man deed z’n best maar had geen schijn van kans. Ik heb hem maar ingefluisterd dat ie vooral niet teveel moest gaan vertellen omdat iedereen gewoon lekker een beetje om zich heen wilde kijken. Ook heb ik geprobeerd uit te leggen dat het niet aan hem maar aan (onze aversie tegen) het systeem lag maar ik had echt medelijden met ‘m.

Kortom; dit is NIET voor herhaling vatbaar!

Aan het einde van de dag kwamen we in Jaipur aan. Astrid had me al gemaild dat de twin-kamers in het hotel erg slecht waren. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 dus ik had vooraf telefonisch contact met het hotel opgenomen en dat pakte goed uit. De manager had de twins verruild voor kamers met kingsize (3 persoons) bedden. Mooi opgelost! Alleen…………. Wat schoonmaken betreft was er nogal wat mis gegaan. Lakens met onvervalste “sport”vlekken, WC’s die na het laatste gebruik nog niet eens doorgetrokken waren (maar wel zo’n mooi “desinfected” lintje omgeknoopt hadden)…….… jakkes! Het was sowieso een beetje een groezelig hotel maar dit was gewoonweg smerig. Alles werd in allerijl in orde gemaakt maar het is toch vervelend; zéker na zo’n dag! De reisbeschrijving had notabene een “sfeervol hotel in een klein paleis” beloofd. Dit was gewoon een betonnen gebouw. Bijna iedereen reageert gelaten op dit soort blunders in de info. Ik ben écht blij met deze flexibele groep!

De groep is er in Jaipur zelfstandig op uit getrokken. Ik had weer een regel-dagje. De binnenlandse vlucht aan het einde van de reis is geannuleerd dus daar moest een oplossing voor komen. We vliegen nu een dag eerder terug naar Delhi en blijven daar een nachtje extra. Het hotel in Amritsar is geannuleerd, in Delhi is een nachtje bijgeboekt en de transfer is ook geregeld. Het lukte alleen maar niet om de e-tickets uit te printen maar dat kan later ook nog wel.

De groep is ’s avonds naar een Bollywood film gegaan. De Raj Mandir Bioscoop in Jaipur is beroemd vanwege z’n suikertaart-achtige art-deco uiterlijk. Een grappig stukje architectuur dat moeite zeker waard is. En zo’n Bollywoodfilm? Ach…………. Een flinterdun verhaaltje, veel muziek en dans en mooie kleding in decors die de (arme) schaduwkant van India geen seconde zullen tonen. Het is gewoon echt leuk om die hele poppenkast eens mee te maken (en dan heb ik het niet alleen over de film zelf). De pauze – meestal na zo’n anderhalf uur – is een mooi moment om er tussenuit te knijpen.

De lokale films zijn gewoon een belangrijk onderdeel van de cultuur hier. Er worden in Bombay meer films gemaakt dan in heel Hollywood en alle films worden druk bezocht. Lokale filmsterren zijn hier ECHTE helden. Zelf had ik ook een kaartje maar ik ben uiteindelijk toch maar niet gegaan. Ik had nog niet alles rond en dan zit ik daar toch niet op m’n gemak.

De volgende ochtend vertrokken we naar Pushkar. Het landschap werd steeds droger en stoffiger: de Thar woestijn. Voor sommigen was ’t een spannende rit. De tweebaansweg wordt intensief gebruikt door zowel snel als traag verkeer. Personenauto’s, bussen, vrachtverkeer, motorriksja’s, brommers, kamelenkarren en fietsers………… Het gevolg is dat er continue wordt ingehaald waardoor er regelmatig tegenliggers op “jouw” rijstrook rijden. Steeds weer LIJKT het mis te gaan maar door veel getoeter en aanpassingen in snelheid van alle weggebruikers gaat ’t steeds weer nèt goed. We kwamen rond het middaguur aan en hebben onze intrek genomen in het tentenkamp dat speciaal vanwege het Pushkar-festival was opgezet.

Na de lunch ben ik er samen met Marjolein op uit getrokken om op het festival te gaan fotograferen. Dat viel nog niet mee. Het was er rommelig en druk; lastig om de juiste compositie te krijgen. Er stond vaak weer net iets of iemand in de weg. Er zijn toch nog een paar aardige plaatjes uit gekomen maar er zit geen toppertje tussen.

Het festival bestaat uit een grote kamelen- en paardenmarkt en een kermis/braderie achtig terrein waar mensen uit de wijde omgeving op af komen. Ik had hier best naar uitgekeken maar eerlijk gezegd viel het een beetje tegen. Ik had gewoon méér mensen en méér kamelen verwacht. Het totale festival duurde een week en wij arriveerden in de tweede helft daarvan. Ik vermoed toch dat het dan al een beetje aflopende zaak is.

Dat vermoeden werd bevestigd toen we de volgende ochtend op het festivalterrein terugkeerden. Er waren nóg minder kamelen en de paarden waren nu helemaal verdwenen. Jammer………….

We hebben de dag dus vooral in Pushkar zelf doorgebracht. We ontmoetten een Belgische backpacker die eruit zag alsof ie al jaaaaaaaaaaren hier woonde. Rastaharen waar van alles in geknoopt zat, piercings, geknoopte armbandjes en kettingkjes, sjofele slippers, een dhoti (pofbroek van dunnen katoen) en een wijd katoenen shirt. Een héél apart maar wel interessant figuur. Hebben een bakkie chai (masalathee) met ‘m gedronken en zijn met hem naar een tempel gelopen.

De bedoeling was om alleen even rond te kijken maar de dagelijkse voedseluitdeling was net aan de gang en we werden uitgenodigd om aan te schuiven. Best bijzonder als je daar ineens tussen de locals – arm en niet zo arm – mee zit te eten. Helaas had ik nog niet zo’n honger en leverde ik m’n kartonnen bordje niet leeggegeten in. Best gênant in een land waar zoveel armoede is maar ik kreeg het gewoon echt niet weg. Het eten helemaal weigeren was nog onbeleefder geweest dus vooruit maar weer.

Aan het einde van de dag zijn we teruggekeerd naar het festivalterrein waar we nog een paar mooie plaatjes in het late middaglicht hebben kunnen schieten. Maar van het festival was echt niet veel meer over. De kamelen waren blijkbaar uitverkocht . Een deel van de groep is – terecht – teleurgesteld……………………