Vuurwerk en stokslagen

Narong stond erop om me ’s morgens vroeg naar het vliegveld te brengen……… op z’n brommertje……! Dat leek me vrij lastig met volle bepakking en 2 personen maar volgens hem was ‘t “no problem”. Ik besloot dat ik me nu ook maar eens als een echte Aziaat moest proberen te gedragen en dus ben ik achterop gestapt. Met een beetje voorzichtig rijden en sturen lukte het inderdaad best en met een half uurtje waren we op het vliegveld.

Tegen m’n verwachting in ben ik al met al toch nog een hele dag onderweg geweest. Ik kwam ’s avonds pas in Delhi aan en was echt gebroken. Maar dat maakte niet uit; ik ben weer terug in India! Het land van chaos en gekkigheid; MIJN land!!!

Na een goede eerste nachtrust en een laat ontbijt ben ik met de metro naar het kantoor van de lokale agent gegaan om de Noord India reis door te nemen. Het is een nieuwe reis en ik heb maar weinig bruikbare info van Sawadee meegekregen dus dat wordt weer pionieren. Het is over met relaxen; deze reis moet ik flink aan de slag!

Gelukkig liep ik die avond collega Astrid tegen het lijf die dezelfde reis gaat begeleiden. Zij loopt met haar groep steeds 3 dagen voor de mijne uit dus dat betekent dat zij de echte pionier van deze reis wordt. Echt fijn dat ik een beetje op haar ervaringen mee kan liften!

Haar groep arriveerde die dag en ik ben beide avonden met ze mee gaan eten. Dat was niet alleen gezellig; ’t was ook goed om te zien hoe Astrid alles aanpakte. Aan de ene kant super leerzaam maar ik begon me ook wel een beetje een underdog te voelen. Ze wóónt in India, heeft er een eigen reisbureautje en weet dus echt véél. De hele menukaart kan ze feilloos toelichten (en die is héél uitgebreid in dit land) en over de talloze goden en bijbehorende achtergrondverhalen kan ze veel vertellen. Nee……… zij heeft geen draaiboek nodig………

De tweede dag had ik een afspraak met de lokale agent die de Zuid Indiareis onder z’n hoede heeft. Dat was geen overbodige luxe. Ook dit is een nieuwe reis en er bleken nogal wat open eindjes aan te zitten. Reistijden en aansluitingen klopten niet en de vluchten waren zelfs op een verkeerde dag gepland. Maar die reis vertrekt pas in december dus ik heb nog alle tijd om dat allemaal recht te breien. En hoewel er erg veel dingen nog niet in de haak waren heb ik het gevoel dat deze agent z’n zaakjes een stuk beter voor elkaar heeft dan die van de Noord India reis. Die kwam best chaotisch over dus dat wordt oppassen.

De derde dag had ik eindelijk tijd om de stad in te gaan. Ik heb deze reis zelf ook gemaakt maar dat is al 6 jaar geleden! Ik moet dus nodig m’n geheugen opfrissen en bovendien is er véél veranderd in die tijd.

Delhi; stad met 13 miljoen inwoners en héél veel verkeer dat er dagelijks op los toetert alsof ze het WK-voetbal hebben gewonnen. De koeien zijn uit het straatbeeld verdwenen en de antiek ogende Ambassadors hebben plaats moeten maken voor moderne auto’s. Best jammer; dat was nou net zo lekker typerend. Maar ja…… ook India gaat verder. Die koeien hielden het verkeer toch wel héél erg op en zijn nu “ondergebracht in shelters”. Ik zou wel eens zo’n shelter willen zien want ik geloof het eerlijk gezegd niet helemaal.

Auto’s en bussen rijden nu bijna allemaal op “schone” benzine en dat is te merken! De smog is aanzienlijk minder. Als ik nu m’n gezicht na het douchen afdroog blijft m'n handdoek gewoon wit .

En……… er is dus een metro! Een hypermodern stukje openbaar vervoer dat in 4 jaar tijd uit de grond is gestampt en – terecht – de trots van Delhi is. Het is een perfect werkend systeem dat je in een mum van tijd naar de andere kant van de stad brengt. Er wordt dan ook intensief gebruik van gemaakt. Het is echt druk! Het gaat er allemaal heel keurig georganiseerd aan toe TOTDAT de trein arriveert. Dan verandert de keurige rij wachtende Indiërs in een duwende en dringende mensenmassa waarbinnen je moet knokken om een plekje te veroveren. Eenmaal binnen in het treinstel neemt de Engels invloed het weer over en staan mannen keurig voor je op om hun zitplaats aan te bieden.

Ik ben vooral op verkenning geweest om een programmaatje voor de eerste dag te bedenken. M’n groep zou echt op een onmogelijk tijdstip aankomen en ik heb er lang over lopen dubben hoe ik die dag nou het beste kon gaan inrichten. Uiteindelijk heb ik besloten om ze maar meteen een “India-vuurdoop” te geven door ze mee te nemen naar Oud Delhi. Daar is het zo heerlijk chaotisch, hectisch, vol en druk. ECHT India! Ik heb een “proefrondje” gedraaid en me zo goed als mogelijk georiënteerd zodat ik in ieder geval weer een beetje de weg kon vinden. Het is echt veranderd allemaal!

’s Avond ben ik vroeg m’n bed in gestapt zodat ik nog enigszins uitgeslapen de groep kon ontvangen. Rond 06.30 kwamen ze in het hotel aan. Dit keer zit er een bekende bij: Marjolein; een clubgenootje van de fotoclub. Ze is min of meer door een samenloop van omstandigheden in deze groep terecht gekomen. We hebben vooraf al wat mailcontact gehad maar het leek me beter dat de groep dat allemaal niet wist. Ze omhelsde me alsof het een complete verrassing was dat ze mij als reisbegeleider aantrof .

Nadat ze een paar uurtjes hadden geslapen heb ik m’n infopraatje gehouden. ’s Middags hebben we de metro naar Chandi Chowk genomen, zijn we lopend naar het Red Ford gegaan, hebben we per fietsriksja een rondje door Oud Delhi gereden en tenslotte de Jama Masjid Moskee bezocht. M’n ideetje om met motorriksja’s terug te rijden – een leuke kennismaking met het hectische verkeer – viel helaas in het water. Vanwege Diwali – het allerbelangrijkste feest voor Hindoe’s – hadden ze géén zin meer om te werken. De metro reed gelukkig nog wel en zo kwamen we toch weer terug in ons hotel.

’s Avonds hebben we gegeten op het dakterras van een nabij gelegen hotel. We hadden een geweldig uitzicht over de stad waar – vanwege Diwali – vanaf 18.00 uur het prachtigste vuurwerk werd afgestoken. Helaas ging dat prachtige vuurwerk tot een uur of 3 ’s nachts en heb ik dus geen oog dicht gedaan.

Ik stapte de volgende dag dus behoorlijk gaar in de bus voor de citytour die ik voor de groep geregeld had. Ohohoh…… wat wilde ik nog graag een paar uurtjes slapen maar ik moest gewoon fff mee zeker te weten of de dag zo zou gaan als ie zou moeten gaan. En inderdaad....... het was goed dat ik erbij was. De gids die ik had ingehuurd was van plan om een stop bij een - waarschijnlijk veel te dure - winkel te maken. Dat volgens hem "part of the tour". Kan best wezen, maar niet voor onze tour. Leuk voor zijn commissie maar zonde van onze tijd. Winkels kunnen we zelf ook wel vinden!

Gaandeweg kwam alles wel weer helemaal terug: De Birlatempel, Qutab Minar (de oudste moskee van India), de India Gate en Humayun’s Tumb (de voorloper van de Taj Mahal). Ik heb ze zelf destijds in december bezocht en toen met m’n blote voetjes over de steenkoude marmeren marmeren vloeren van de Birla tempel moeten lopen. De temperatuur is nu een stuk aangenamer.

We hebben de dag afgesloten met een bezoek aan de Bangla Sahib Gurdwara (Sikh-tempel). Dat heeft toen een diepe indruk op me gemaakt en dat was voor deze groep niet anders. De Sikhmannen zijn met hun grote tulband en lange baard een indrukwekkende verschijning. Ze dragen vaak prachtige kleuren – blauw, oranje, wit, rood – en hebben altijd een dolk bij zich. Anders dan in de moskee werden we hier zeer gastvrij en vriendelijk ontvangen. Er hing een heerlijke, serene sfeer die door het late middagzonnetje extra werd versterkt.
Het gekletter van metalen schalen en kommetjes leidde ons naar de gaarkeuken van de tempel. Hier bereiden vrijwilligers voor duizenden mensen maaltijden; iedere dag weer. Arm of rijk; Indiër of toerist; iedereen mag aanschuiven. De Sikh maken geen onderscheid en dat is echt bijzonder in een land waar het kastensysteem diep geworteld zit.

Het kastensysteem……… officieel is het afgeschaft maar het leeft nog altijd voort. De volgende dag was ik daar helaas getuige van.
De groep was uitgewaaierd en ik slenterde zelf nog even lekker rond in Oud Delhi. Op de Chandi Chowk – een brede, drukke weg – wilden 2 fietsriksja’s even wat afsnijden door een klein stukje tegen het verkeer in te rijden. In dit land lijkt niemand zich aan verkeersregels te houden dus waarom zij wel?

Daar dacht de politie anders over. De agent achtte zichzelf duidelijk superieur ten opzichte van de straatarme, hardwerkende riksjamannen. Met grof geweld wees hij ze op hun “overtreding”. Eerst was het alleen nog verbaal. De riksjamannen vouwden hun handen samen en leken om vergiffenis te smeken. Ze gingen blijkbaar niet snel genoeg uit de weg en de agent draaide het ventiel van de één van de banden eruit. Belachelijk!! De passagier wist dat nog te herstellen en de eerste riksja ging er vandoor.

De tweede riksjaman was minder gelukkig. De politie is hier gewapend met lange bamboestokken en deze agent demonstreerde het gebruik ervan. De arme man kreeg er flink van langs terwijl hij – nog altijd met z’n handen smekend samengevouwen – de aftocht blies. Ik heb me echt staan verbijten op dat moment. Wat moet je daar nou mee? Ingrijpen? De kans is groot dat die arme man later dan nog harder aangepakt wordt omdat zo’n agent gezichtsverlies heeft geleden. Ik heb er dus niets aan gedaan maar dat voelt ook niet lekker………

Terug in het hotel heb ik m’n spullen bij elkaar gepakt. Aan het einde van de middag zijn we naar het station vertrokken en op de nachttrein naar Varanasi gestapt. Het juiste perron en het treinstel waren zo gevonden. Het was echter nog een heel gedoe om de hele groep op de gereserveerde plaatsen te krijgen aangezien die her en der door de coupé verspreid waren. Dat moet ik de volgende keer anders regelen!

De treinreis was echt gezellig en we hebben een hoop lol gehad onderweg. Het is een volle groep deze keer; 18 man. Da’s wel weer fff wennen na zo’n clubje van 7! Het is ook een relatief oude groep; het gros is rond de 60 jaar! En al die namen……………… dáár zal ik nog even op moeten studeren……………