Meren verdwijnen, stranden vergaan...............

We hadden maar één dag in Phnom Penh en dat LIJKT weinig. De ervaring leert echter dat je de belangrijkste bezienswaardigheden dan gezien kunt hebben. Maar ja……… IK weet dat; Sawadee weet dat maar de groep niet! Tijdens m’n briefing hoorde ik dan ook al wat (ontevreden) gemompel. En volgens eentje (ikzal geen namen noemen ;-) hadden we tenslotte door een "overbodige" tussenstop onderweg bij dat drijvende dorp óók nog eens 2 uur korter te besteden.

Om dat “goed te maken” bood ik aan om pas rond het middaguur naar Sihanoukville te vertrekken. Dat voorstel werd zowaar (unaniem!) met open armen ontvangen. Ik heb de groep meegenomen naar de Riverside (waar alle bars en restaurantjes zitten) waar we een cocktailtje hebben gescoord, hebben gegeten en een film over het Pol Pot regime hebben gekeken. Toen was de avond alweer om.

De dag daarna hebben ze hun strak geplande programma afgewerkt om tot de conclusie te komen dat dat allemaal best lukte. “Hate to say; told you so” dacht ik. Die gedachte heb ik maar voor me gehouden………

Ik ben die dag achterop een brommertje gestapt om een Lonely Planet van India te gaan kopen. Die brommertaxi’s weten over het algemeen alleen maar de weg naar de standaard bestemmingen en bezienswaardigheden. Zoals verwacht had deze goede man de door mij uitgezochte boekenshop niet in z’n repertoire en dus zat ik al kaartlezend en instructies gevend achterop. Het verkeer is zo druk dat ze wel rustig moeten rijden dus dat gaat allemaal best. De boekenshop hadden we dan ook redelijk snel gevonden maar helaas………… geen Lonely Planet. Ook de volgende shop kon me niet helpen. Er zit dus niets anders op dan er eentje op het vliegveld van Bangkok te kopen. Jammer; ik had nu tijd genoeg om me in te lezen!

Ook m’n volgende project – het wijzigen van m’n vlucht naar New Delhi – mislukte. Het kantoortje van Cambodian Airlines kon me alleen maar helpen met de vlucht naar Bangkok. Die van Bangkok naar Delhi zou ik dan bij aankomst moeten aanpassen maar dat vond ik toch een beetje tricky.

Jammer; ik had daar wel een extra dagje kunnen gebruiken! Ik krijg ’t daar nog druk dadelijk: 2 (nieuwe!) reizen uitgebreid doornemen met 2 verschillende agenten en dan ook nog op pad om m’n geheugen voor deze stad wat op te frissen. Het is al 6 jaar geleden dat ik daar geweest ben!

’s Middags wilde ik op één van de gezellige terrasjes aan het Boeng-Kakmeer gaan zitten; een met waterhyacinten begroeide oase met de beste zonsondergang die je maar kunt wensen midden in zo'n stad. Daar had ik best naar uitgekeken; maar wat blijkt…………? Het meer is weg!!! Tenminste…… bijna dan…… er is echt haast niets meer van over. De waterhyacinten zijn verwijderd. Aan de ene kant ligt een grote, roestige buis die het water eruit pompt en aan de andere kant eentje die er zand uit de Tonle Sap rivier inbrengt. Nog even en het meer is geschiedenis. Ze gooien het helemaal dicht en die oppervlakte zal dan in no time volgebouwd zijn.
Echt zo zonde!

Vorig jaar baalde ik in eerste instantie dat ik nog 2 dagen in Phnom Penh moest blijven maar toen ontdekte ik deze plek; een groot meer met daarachter een straatje waar zo’n lekker backpackerssfeertje hangt: guesthouses, restaurantjes, barretjes, MP3 oplaadpunten, internetcafé's, boekingsbureautjes, 2e hands boekenwinkeltjes…………… je kent ’t wel. Als je daar rondloopt worden er continu dezelfde vragen gesteld: “Hello lady! Want Tuktuk, motobike? Wanna smoke?” Om vervoer zit je hier nooit verlegen maar wiet en andere zooi zijn ook makkelijk te krijgen. Veel restaurantjes hebben "Happy Pizza" op het menu staan; een pizza met wat extra kruiden (marihuana dus). Er lopen ook genoeg van die types rond die hier al veel te lang zijn blijven hangen.

Toch beïnvloed dat de sfeer niet en ik vind dit echt een heerlijke plek. Het is bijna een dorp binnen een stad. De kamers van deze guesthouses zijn basic maar ze hebben bijna allemaal een grote vlonder boven het meer uitgebouwd waarop gezellige terrasjes zijn gemaakt die dienst doen als bar, restaurant en huiskamer tegelijk. Met alle hangmatten, luie stoelen, pooltafels en complete thuisbioscoop installaties zijn het plekken waar je makkelijk andere reizigers ontmoet. Als het meer dadelijk weg is zullen de guesthouses waarschijnlijk ook wel snel verdwijnen. Echt jammer!

De rest van de middag heb ik hier lekker op een terrasje gezeten en gelezen. Toen ik er ’s avonds wat ging eten werd ik aangesproken door een Afrikaanse jongen. Ik heb netjes gedag gezegd maar had helemáál geen zin in een gesprek. Niet alleen omdat z’n Engels bar slecht te verstaan was; ik voelde meteen al nattigheid. M’n intuïtie bleek te kloppen; het was een hardnekkig figuur. M’n smoes dat ik al getrouwd was werkte ook al niet. Hij was Afrikaan en dat was anders. So what? Zie ik eruit of ik daarop zit te wachten dan?

Ik stapte een restaurantje binnen om wat te gaan eten maar hij kwam er gewoon bij zitten! Ik negeerde ’n volkomen maar wederom….. geen resultaat. Toen m’n biertje werd gebracht zag ik verderop een sypathiek ogende jongen aan een tafeltje zitten. Ik heb m’n bord en biertje opgepakt en ben bij ‘m aangeschoven. Ik kon alleen maar hopen dat ie ’t niet erg zou vinden maar ik moest toch wat! Het had niet beter uit kunnen pakken. Hij was “het tafereel” al een tijdje aan ’t volgen en was er nog niet uit hoe ie te hulp zou schieten. Probleem opgelost . Hij stelde zich voor als Conor; een Australiër die hier al 4 jaar woont, Engelse les geeft en als fotograaf werkt. De Afrikaan droop vrijwel meteen af en zo werd het toch nog een gezellige avond.

De volgende dag zijn we dus in de middag naar Sihanoukville vertrokken. Onderweg liepen we nog wat vertraging op. De werkdag van de 20.000(!) medewerkers van de plaatselijke schoenenfabriek zat erop. De politie zet dan ewoon een wegafzetting neer om deze mensenmassa te kunnen verwerken. Niet te geloven!

In Sihanoukville zouden we deze reis relaxt aan het strand af te sluiten maar ook hier kwam ik voor een verrassing te staan. Het strand is weg! De tropische storm heeft ook hier flink huisgehouden. Het voormalige strand zag er troosteloos uit. Het zand was totaal weggeslagen; de restaurantjes waren dankzij de stapels zandzakken nog nét gespaard gebleven.

Het weer werkte ook niet mee: regen, regen en nog eens regen. Oké, het is dan wel regenseizoen maar de HELE dag? Nou ja, er was toch al geen strand meer om op te liggen . Helaas is hier verder ook niet zo heel veel te doen dus de groep heeft zich redelijk verveeld. Best balen dat hun vakantie op deze manier werd afgesloten maar hier kan ik ECHT niets aan doen.

De verveling viel voor mij nog wel mee. Ik heb lekker uitgeslapen en best veel tijd in het internetcafé doorgebracht om van alles en nog wat voor de komende weken te regelen.

Voor het afscheidsetentje had ik Monkey Republic uitgekozen; een leuk restaurant en een goede bar. Toen ik langs ging om een tafel te reserveren ben ik aan de praat geraakt met de (Engelse) eigenaar. Het regende harder en harder en er schoven steeds meer Engelsen en Australiërs aan; gezellig! Ze wonen en werken allemaal hier en runnen restaurants, bars en duikscholen. Ik heb er de hele middag gezeten.

Het was echt héérlijk om weer eens normaal Engels te spreken. Het Aziatisch Engels meestal niet best waardoor ik de meest kromme (simpele!) zinsconstructies moet gebruiken om me verstaanbaar te maken. M’n Engels devalueert in een rap tempo tot de Aziatische vorm ervan; echt hopeloos!

Het laatste avondetentje werd ook heel gezellig en de eerste avond dat het “laat” werd. We liepen tegen twaalven pas terug naar het hotel. De volgende ochtend zijn we in een kleine 5 uur terug naar het vliegveld van Phnomh Penh gereden waar ik afscheid van de groep heb genomen. Ze waren niet lastig of vervelend maar er zit eerlijk gezegd ook niemand bij die ik zal gaan missen. Het is gewoon wel mooi geweest zo.

Na het afscheid heb ik een tuktuk terug naar de stad genomen en ingecheckt bij het “Drunken Frog” guesthouse aan (de restanten van) het Boeng-Kakmeer. M’n kamer van 3(!) dollar per nacht is basic: 2 bedden, een ventilator, een wastafeltje zonder spiegel, toilet en een douche zonder warm water. De muren zijn van hardbord, de deur is van plastic en op de vloer ligt een simpel zeiltje. Maar het is schoon, ik heb een gezellig balkon vol met orchideeën en een uitzicht wat je in zo'n stad niet durft te verwachten.

The Drunken Frog wordt gerund door een superlieve familie die je aan alle kanten in de watten heeft gelegd. Narong – de zoon des huizes, trots op z’n land en z’n stad – is een paar keer met me op pad geweest. Op z’n brommer hebben we de overkant van de Tonle Sap rivier verkend waar moslim- en vissersdorpjes liggen. De rest van de tijd heb ik in alle rust m’n (administratie)werk afgemaakt en me ingelezen voor de volgende trip. Ik deel het guesthouse met 2 Japanners, een Francaise, een Canadees en 2 Engelsen. We hebben ’s avonds gezellig met z’n allen gegeten, pool gespeeld en films gekeken op het terras waar ik nu ook weer zit te schrijven. Het waren lekkere dagen. Het is echt jammer dat dit dadelijk niet meer bestaat maar ik ben ook blij dat ik het nog net even heb kunnen meepikken.

Morgen verlaat ik dit land; terug naar India! Maar ik kom terug! In november ga ik hier op zeker weer even langs bij dit “home away from home”………………!