Toch nog even eilandhoppen

Het leuke van reizen op de bonnefooi is dat je onderweg 1001 plannen maakt om ze vervolgens net zo makkelijk weer om te gooien. Dat laatste heb ik de afgelopen dagen veelvuldig gedaan.

Nadat allerlei mogelijkheden de revue hadden gepasseerd was het uiteindelijke plan om m’n laatste dagen in Krabi door te brengen en van daaruit nog wat verschillende dingen te ondernemen. ’s Morgens vroeg ben ik dan ook met de bus naar deze stad vertrokken en na een paar uur kwamen we daar aan De enige mededeling die we kregen was “change bus” wat NIET inhield dat wij moesten overstappen maar dat we plaats moesten maken voor de volgende lichting passagiers. We werden ergens bij een soort station ver buiten het centrum gedropt en daar was “héél toevallig” ook een bureautje waar je hotels kon boeken. Het wemelde er an de taxichauffeurs die je voor woekerprijzen naar het centrum wilden brengen. Uiteindelijk hebben we met 4 man een klein complot gesmeed. Eéntje heeft zich als alleenreizende voorgedaan en de prijs uitonderhandeld. Toen dat akkoord was stapten we snel met z’n vieren in. Hahaaaaaa, gelukt!

Het straatje waar we uitstapten zag er veelbelovend uit. Onderweg was ik aan de praat geraakt met Sylvia; een Duitse die nu zo’n 2 maanden aan ’t reizen is. ’t Was best gezellig dus we besloten om een kamer te delen. ’s Middags hebben we met z’n tweeën de stad verkend en toen moesten we toch concluderen dat er eigenlijk maar één echt leuk straatje was: dat van ons guesthouse. Verder hangt er nergens sfeer. Bovendien was het echt snoeiheet (zelfs de locals klagen steen en been) waardoor het idee van rotsklimmen ineens een stuk minder aantrekkelijk werd. Het idee om te gaan duiken juist des te meer.

Na hier en daar wat gebabbeld te hebben ontstond er weer een nieuw plannetje: duiken op Ko Jam. Zuid Thailand staat tenslotte bekend om z’n eilanden dus daar wilde ik nog wel wat meer van zien. De volgende ochtend heb ik afscheid genomen van Sylvia en liftte ik in de achterbak van een pickup naar de pier vanwaar de ferryboot vertrok.

Ko Jam is een heerlijk, enigszins verlaten eiland (ja, ze bestaan nog steeds) en een aanlegsteiger of pier is er niet. Dat betekent dat de ferry midden op zee stopt en omsingeld wordt door longtailbootjes die je naar “hun” guesthouse willen brengen. Op goed geluk heb ik er eentje uitgezocht en zo belandde ik op een leuke plek met superlieve mensen en schattige bungalowtjes vlakbij het strand.

Dezelfde middag het enige duikcentrum van het eiland opgezocht en het duiken geregeld. Onderweg raakte ik aan de praat met Dillan; een Nieuw Zeelander die al een paar weken aan ’t eilandhoppen is. ’s Avonds hebben we gezellig samen gegeten en Carparina’s gedronken in één van de weinige barretjes die het eiland rijk is.

Het duiken de volgende dag was geweldig. Ik heb nog nooit zulk helder water gezien en doordat we maar met z’n tweeën waren was het bijna een privéduik. Het duikcentrum werd gerund door een Nederlands stel dus daar ben ik de rest van de middag gezellig blijven hangen.

De volgende ochtend werd ik wakker door een verontrustend geluid. Was dat ………. jawel…… regen!!! Dat was niet de bedoeling; we zitten in de droge tijd! In mijn voortvarendheid om overbodige bagage te lozen heeft ook m’n paraplu eraan moeten geloven maar daarin ben ik blijkbaar toch wat te voorbarig geweest.

Met zulk weer ziet zelfs een tropisch eiland er een beetje triest uit en het duiken wordt er ook niet mooier op. Omdat slecht-weer-dagen juist goede-reis-dagen zijn heb ik daarom maar besloten om het volgende eiland te bezoeken: Ko Lanta. Later die ochtend dobberde ik – samen met een aantal andere longtailboten – ergens op zee in afwachting van de ferry. Toen die in zicht kwam werden de motoren gestart om zo dichtbij mogelijk te komen. Binnen enkele chaotische minuten werden bagage en passagiers over en weer geladen en daar ging ik weer.

Het vinden van accommodatie was op Lanta geen enkel probleem. Op de pier werden we opgewacht tientallen met-folders-wapperende-mannetjes die allemaal de beste deal van het eiland beweerden te hebben. Wederom op goed geluk in een auto gestapt en op een leuke plek terecht gekomen. Dit keer bij “Pearl Village” (klinkt duur maar is niet zo) op een steenworp afstand van het strand in een houten huisje op palen met een semi-buiten-douche. Er groeien 2 grote bomen door m’n terras heen die best in de weg staan maar dat helemaal goed maken doordat ’t een heerlijke hang(mat)plek is.

Lanta is heel toeristisch maar wel op de leuke manier. Er zijn veel echt gezellige barretjes, restaurantjes en strandtentjes en er hang een super relaxte sfeer. Ik heb er lange strandwandelingen gemaakt, veel gezwommen en verder lekker geluierd. Dit waren tenslotte m’n laatste dagen van zon en warmte. Oeioei, wat zal dat wennen zijn in Nederland dadelijk….. De laatste avond ben ik in het guesthouse aan de praat geraakt met 2 Nederlandse backpackers; Ron en Ed. Het was erg gezellig dus zijn we ook nog nog naar een cafeetje gegaan. Daar ging de tijd erg snel voorbij. Weinig geslapen die nacht maar ja..... het was dan ook min of meer de laatste avond.

Omdat m’n vliegtuig al in de ochtend zou vertrekken zat er niets anders op dan nog een nachtje op m’n absoluut niet favoriete eiland Phuket door te brengen. Gelukkig is er een rechtstreekse ferry dus dat is lekker makkelijk. Zodra ik daarop zit is dat gevoelsmatig het begin van de terugreis. Hoewel ik er ook naar uit kijk om iedereen weer te zien moet ik zeggen dat ik het toch jammer vind om te gaan. Ik ben nog nooit zo van huis geweest maar ik vrees dat ik de smaak van het reizen alleen maar meer te pakken heb gekregen……….. :-/