Van "Broodje Pom" naar Noodle Soup

Van “Broodje Pom” naar Noodle-soep

Tijdens ons verblijf in de jungle was de reisbegeleidster (Linda) voor de nieuwe groep gearriveerd. Linda doet dit werk al jaren en ’t was leuk om met haar te babbelen. Zij was voor het eerst in Suriname en had nog wat vragen over de reis. Die hebben we ’s morgens van A tot Z helemaal doorgenomen; inclusief de veranderingen die ik op m’n weg al tegengekomen was.

Vervolgens zijn we samen naar de agent gegaan; ik voor een korte evaluatie van de reis en zij om vooraf alles door te nemen. Daarna een terrasje gepakt en toen door naar de tourist-information. We vinden het hotel in Paramaribo nl. allebei helemaal waardeloos (vond ik zelf ook al toen ik hier in 2005 op vakantie was). Het is nog minder dan basic, niet schoon en qua ligging heeft het ook helemaal niets te bieden. Al is maar één van die onderdelen OK (en dan vind ik de ligging het meest belangrijke) dan maakt de rest niet meer zoveel uit maar dit hotel heeft dus echt NIETS! Dat moet toch beter kunnen!?!!?! Er lijken inderdaad voldoende mogelijkheden te zijn. Ik heb een overzichtje meegenomen en daarbij aan laten geven welke van deze hotels centraal gelegen zijn. Nu maar hopen dat ze er op kantoor ook echt wat mee doen.

De rest van de middag met laptop foto’s uitgewisseld en CD’tjes gebrand en ’s avonds met een groot deel van de groep voor de laatste keer hier gegeten. Bij de Chinees helaas; ik was liever fff naar Blauwgrond (Javaans) gegaan……..

De volgende ochtend aan ’t ontbijt was wel iedereen aanwezig dus dat was het moment voor de “afscheidsspeech”; uitgevoerd door Ron. Weer een leuk verhaal met nog leukere afscheidscadeaus. Naast de envelop met fooi een prachtig fotoboek over Suriname waarin iedereen een persoonlijke boodschap had geschreven een gel-zadel voor op de fiets! Die 2 dagen Commewijne heeft ons allen nl. houten r… opgeleverd en in Vietnam moet ik maar liefst 3 dagen met de fiets op pad. Dat hadden ze opgevangen én onthouden. Ik moest echt vreselijk lachen toen ik dat uitpakte. Erg origineel!

Als alles goed liep zouden we rond 14.00 uur naar het vliegveld vertrekken. Met de nadruk op ALS! De SLM heeft nl. nogal eens vertraging en dan nog flink ook. De groep van Jantien (die er al was toen wij aankwamen) had 24 uur vertraging en op het terras van ’t Vat kwam ik een stel tegen dat 6 uur extra moest wachten. Ik had een strakke planning waarin dat toch wel erg slecht uit zou komen. Ieder uur vertraging betekent een uur minder slapen. Duimen dus!

Gelukkig vertrokken we exact op schema en dankzij de inslapertjes die ik van Loes kreeg heb ik onderweg al aardig wat uurtjes kunnen maken.

De controles op Schiphol waren overdreven en langdradig (“heeft u zelf uw ticket gekocht?”) en toen we die eindelijk achter de rug hadden was het afscheid daar. Met de trein naar Amsterdam Centraal, op de tram gestapt en later die ochtend kwam ik bij het kantoor van Sawadee aan. Fff wat gegeten, spulletjes afgegeven en nieuwe ingepakt, sleutels van Ruben z’n huis opgehaald en daar een paar uur geslapen. ’s Avonds lekker bijgekletst en heerlijk uit eten geweest; was echt supergezellig.

M’n verblijf in Amsterdam was eigenlijk niet meer dan een stop-over. De volgende ochtend om 9.30 uur stapte ik alweer op de tram richting Schiphol waar ik binnen afzienbare aan de incheckbalie stond. Dat scheelt qua reistijd toch aanzienlijk als je al in Amsterdam zit!

De totale reistijd naar Ho Chi Min City (of Saigon zoals ik ’t liever noem) was alles bij elkaar behoorlijk lang. Eerst een uurtje naar Frankfurt; daar 2 ½ uur later overstappen op een vlucht naar Bangkok die totaal 12 uur zou duren. Toen ik bij de gate zat te wachten kwam er iemand naast me zitten waar ik in eerste instantie geen acht op sloeg. Ik was verdiept in m’n draaiboek tot zij ineens zei: “heeeeeee, werk jij ook voor Sawadee?”. Zit ik midden op die gigantische luchthaven ineens naast een collega! Odette was onderweg naar Bali en zat dus op dezelfde vlucht. Haar Thaise buurman was zo vriendelijk om zijn plaats met mij te ruilen zodat we naast elkaar konden zitten. Ze werkt al 7 jaar voor Sawadee dus ik ben weer een hoop wijzer geworden.

In Bangkok email adressen uitgewisseld, afscheid genomen en weer 2 ½ uur later op m’n vlucht naar Saigon gestapt. Na weer anderhalf uur vliegen had ik voorlopig wel genoeg vliegtuigen gezien! Gelukkig had ik m’n bagage lekker snel zodat ik in no time in een taxi naar het hotel zat. Een taxi MET meter; daar had ik wel op gelet. Die teller liep alleen wel erg hard!

De koers hier is dan ook erg wennen: 1 euro = 22.500 VND. Hoe moet je daar nou mee gaan rekenen? Je praat al gauw in honderdduizenden of miljoenen. Als je 100 euro wisselt ben je in één klap miljonair. En door al die nullen vergis je je erg snel in die bedragen. Ik zat bijna 3 kwartier in de taxi en het bedrag op de meter moest volgens mijn (met m’n vermoeide hersens gemaakte) berekening 3,4 euro zijn maar dat was toch wel erg weinig. Toch 34 euro dan? Dat was wel weer erg veel. Pffffff……….. Gewoon maar betaald en het bleek inderdaad gewoon spot goedkoop.

Toen ik ’s middags eindelijk op m’n hotelkamer was heb ik gedaan wat je bij het overwinnen van een jetlag eigenlijk juist niet moet doen: SLAPEN! Het totale tijdverschil tussen Paramaribo en Saigon is 10 uur en ik had heel wat vlieguurtjes gemaakt de afgelopen 36 uur. Ik was echt gebroken. Een paar uur later zat ik redelijk uitgerust aan m’n eerste Vietnamese noodle-soepje.

Ook ’s nachts slapen was geen probleem. ’s Morgens werd ik echter belachelijk vroeg klaarwakker; het was pas 4 uur! Die tijd maar nuttig besteed door me goed in te lezen op de komende reis. Ik ben tenslotte voor ’t eerst van m’n leven in Vietnam dus ik wil me goed voorbereiden. De hele reis is er een lokale gids bij maar dat maakt het misschien ook wel juist weer wat gecompliceerder. De gidsen zijn – anders dan in China – zo goed dat mensen zich kunnen gaan afvragen wat mijn rol nou nog is. Deze reis wordt het dus de uitdaging om mezelf nog enigszins te profileren.

Na ’t ontbijt ben ik de stad gaan verkennen. Eerst een hele tijd rondgehangen in het Tao Dan park waar allerlei vormen van Tai Chi worden beoefend en mannen op een terrasje thee zitten te drinken. Even verderop werd er fanatiek gesport; vooral basketbal. Basketballers zijn toch altijd lange mensen?? ;-)

Ik moet zeggen dat de hectiek van Saigon me erg meevalt. Het verkeer is druk en bestaat voor het overgrote deel uit brommers. Het ziet er in eerste instantie behoorlijk chaotisch uit maar eigenlijk valt dat heel erg mee. Doordat iedereen elkaar de ruimte geeft om ergens tussen te kruipen vloeit alles steeds mooi in elkaar over. En oversteken lijkt onmogelijk maar als je je aan de “regels” houdt lukt ’t best. Gewoon rustig naar de overkant lopen en vooral geen onverwachte manoeuvres ; dan rijdt ’t verkeer wel om je heen. Maar ’t is fff wennen; dat wel. Ik sta ook weer versteld van de hoeveelheden die ze op brommer (en fiets) weten mee te voeren. Dat zou bij ons niet eens in een auto passen; echt onvoorstelbaar!

Veel straten worden geflankeerd door statige, hoge bomen. Elk balkon of terras wordt – hoe klein ook – volgepropt met planten en boompjes. De Vietnamezen houden blijkbaar van tuinieren. Al dat groen geeft zo'n stad toch net een wat vriendelijker uiterlijk.

De straten zijn – behalve met brommers – gevuld met allerlei winkeltjes en mini onderneminkjes; al dan niet op wielen. Het lijkt wel of iedereen hier iets te verkopen heeft. En gokken is populair; je struikelt over de lootjesverkopers. De uitslagen worden op grote borden langs de weg bekend gemaakt. Regelmatig stopt er een brommertje om te checken of ze de jackpot heeeeel misschien toch een keertje gewonnen hebben. Veel vrouwen dragen vrolijk gekleurde, maffe maskertjes die met stiekjes aan de oren vast zitten. Tegen de luchtvervuiling, omdat ze het mooi (??) vinden en omdat ze niet bruin willen worden.

Saigon is geen moeilijke stad om je te oriënteren (zelfs niet voor mij!). De “Notre Dame” en het postkantoor, het park, de markt, Cholon (Chinatown) wist ik allemaal te vinden zonder al te vaak het kaartje te raadplegen. En hoewel ik flink had lopen dwalen wist ik het hotel zonder problemen terug te vinden. Zou ik het dan toch nog eens leren…..?

Later op de ochtend heb ik een cyclo (een soort fietsriksja) gehuurd om nog een aantal pagodes te bezoeken. Zo wist ik zeker dat ik op tijd was voor m’n afspraak met Thy van Tulip Tours (de agent waar we hier mee werken). We hebben uitgebreid geluncht bij een leuk restaurant. Een leuke vrouw en ’t was goed om even uitgebreid kennis te maken. Praat altijd weer wat makkelijker als je elkaar nodig hebt.

De rest van de middag en avond heb ik maar weer rustig aan gedaan. M’n dag begint en eindigt nog gewoon te vroeg. En morgen komt te groep; dan wil ik wel fit zijn!!!