Is dit het einde..........?

Aan het einde ochtend kwam ik zelf in Delhi aan waar ik door een auto en gids van de lokale agent werd opgewacht. Sawadee had me gevraagd om een project te bezoeken om te beoordelen of dit eventueel in het programma kon worden opgenomen. M’n vlucht zou pas ’s avonds laat vertrekken dus waarom niet?

In dit project werden voormalige zwerfkinderen – veelal lijmsnuivers – van straat gehaald en of in een soort tehuis opgenomen, of ze kregen dagbesteding, slaapplaats en opleiding aangeboden. Als tegenprestatie moesten ze zich altijd op tijd melden en mochten ze niet meer bedelen of stelen. Dit alles met het doel om ze regelmaat en discipline te leren en ze hun gevoel van eigenwaarde terug te geven.

De rondleiding werd gegeven door één van de voormalige zwerfjongens. Hij vertelde ons z’n levensverhaal en was nu apetrots was op wat hij bereikt had. Hij ging binnenkort zelfs een officiële opleiding tot gids volgen! Met hem ben ik in buurten en straatjes geweest waar je anders als toerist nooit terecht zou komen. Hij kende werkelijk iedereen en we werden overal uiterst vriendelijk begroet. In het tehuis maakte ik kennis met enkele van de internationale vrijwilligers die me “the wall of fame” lieten zien. Daarop foto’s en succesverhalen van ex-zwerfjongeren die nu een beroemde fotograaf, schrijver of danser waren geworden. Op het dak van het pand hebben we nog even met de kinderen gevoetbald.

Ik vond het een indrukwekkende rondleiding en het zou voor veel Sawadee-reizigers best een optie kunnen zijn. Het probleem is echter dat ze dit meteen al in één van de eerste dagen zouden moeten doen en dan zijn mensen meestal heel moe. Bovendien hebben ze dan vaak alleen nog maar oog voor de “sights”.

Na het afscheid werd ik door de agent op een heerlijke maaltijd getrakteerd. Hij gaf z’n chauffeur opdracht om me naar het hotel te brengen en dat heeft even geduurd. Op nog geen 200 meter van het hotel kwamen we in een hopeloze verkeersopstopping vast te zitten. Niemand gunde de ander ook maar een centimeter ruimte waardoor er een hopeloze kluwe van riksja’s, wandelaars, auto’s en tuktuks was ontstaan. En iedereen maar bellen en toeteren. Ik gok dat dit er vanuit de lucht uitermate komisch uit moet hebben gezien.

Ik zei de chauffeur dat ik dat laatste stukje wel zou lopen maar hij nam z’n opdracht om me naar het hotel te brengen wel erg serieus en gebaarde me geduld te hebben. Daar heb je het weer; die service die het einddoel voorbij schiet ;-)

Zo kwam ik een uur later alsnog met auto in het hotel aan waar de agent een dagkamer voor me gereserveerd had. Het was heerlijk om daar te douchen, even te kunnen slapen en m’n spullen voor de terugreis in orde te maken.

Toen werd ik gebeld; er was bezoek voor me? Ik ging naar beneden en daar stond Dita! Ze was de dag voor mij in Delhi aangekomen en wilde nog even afscheid nemen voor ik vertrok. Echt superleuk!

Rond 11 uur die avond heb ik de taxi naar het vliegveld gepakt. Was dit het dan echt? Het is alweer 3 jaar geleden dat ik m’n baan heb opgezegd en aan dit onzekere bestaan ben begonnen. Het was een geweldige tijd die ik echt nooit meer zal vergeten. Maar na 3 jaar merk ik ook dat ik de herhaling van dezelfde reizen minder leuk vind (met als uitzondering India dan). En al het georganiseer er omheen om het financieel haalbaar te maken voelt dan toch meer en meer als een belasting. Dit tesamen met de huidige wereldcrisis en dus minder kans op (tijdelijk) werk heeft me uiteindelijk doen beslissen om te stoppen. Maar het is geen beslissing uit volle overtuiging. Het blijft een dubbel gevoel!

Heb ik eindelijk de baan gevonden die perfect bij me past en dan kan ik er niet van leven!

Pa en ma zijn super blij dat ik ermee stop maar ik moet er zelf nog erg aan wennen. Misschien moet ik gewoon een tijdje stoppen en het daarna weer oppakken? Misschien moet ik het lot maar laten beslissen? Gewoon op zoek gaan naar werk en afhankelijk van de duur van het contract wel of niet definitief in Nederland blijven? Ik weet ’t niet! De tijd zal het leren……………….