De rollen omgekeerd

Vanuit Chandelao reisden we na een overnachting in Jodhpur door naar Jaisalmer dat ver in de Tharwoestijn ligt. De geel gekleurde velden met mosterdzaad waren er niet meer; het landschap werd droger en droger. Soms werd die droogte ineens afgewisseld door geïrrigeerde groene vlakken die er bijna onnatuurlijk uitzagen.

Het aantal legervoertuigen en –kampementen nam toe. De legergroene vrachtwagens vervoerden raketten en kanonnen. Straaljagers vlogen regelmatig met oorverdovend lawaai over. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat er oorlog op komst was. Gelukkig heeft ’t daar niets mee te maken; we naderden “slechts” de grens met Pakistan.

We passeerden ook veel marmerwerkplaatsen waar grove brokken in perfect gladde plakken werden gezaagd. Vrachtwagens voeren het marmer in grote, onregelmatige brokken aan. Het lijkt wel of er ijsschotsen op die trailers liggen . We stopten bij één van de vele chauffeurscafees. Voor de groep eindelijk een goede kans om die prachtige, vaak bizar overbeladen vrachtwagens te fotograferen. Ik greep m'n kans om eindelijk eens een keer de antieke kabine van zo'n vrachtwagen te bekijken. Het viel overigens helemáál niet mee om daar binnen te komen. Daar moet je bijna een acrobaat voor zijn! Dit tot groot vermaak van de thee drinkende chauffeurs........

Aan ’t einde van de middag kwamen we in Jaisalmer aan; ook weer zo’n plaats waar ik gráág terugkom. Ik had de groep voorbereid op de wat meer basic maar vooral sfeervolle accommodatie en dat pakte goed uit. Iedereen was helemaal weg van het Desert Boys Guesthouse dat binnen de muren van het fort ligt. In tegenstelling tot de vorige groep leverden zij graag wat luxe in in ruil voor sfeer en locatie. Gelukkig maar; ik zou ’t echt zonde vinden als Sawadee hier een ander hotel zou gaan zoeken.

Het was de bedoeling dat we het Jaisalmer Woestijnfestival mee zouden gaan maken. Het viel wel een beetje tegen toen bleek dat het festivalterrein op een uur rijden van het fort af bleek te liggen en vervoer daar naartoe was niet ingecalculeerd. Sawadee had dit echter als een festivalreis in de boeken gezet! Ik vond dat ze daar dan ook de consequenties maar voor moesten dragen en ik had een bus gehuurd om de afstand te overbruggen.

De volgende middag stond iedereen keurig op tijd klaar om te vertrekken maar ik had helaas slecht nieuws voor ze. De minister van Rajasthan was overleden en ’t hele festival was geannuleerd! Daar gaat je festivalreis dan………………….! Echt balen, maar gelukkig pakten ze het luchtig op.

Na Jaisalmer ging ’t ineens hard. M’n dagen in India waren geteld……….
We verbleven één nachtje in Bikaner waar we het kamelenopvang en –fokcentrum hebben bezocht. Het was net voedertijd en ik heb nog nooit zoveel kamelen bij elkaar gezien! Of…………. dromedarissen eigenlijk…………..

Vanuit Bikaner vertrokken we per nachttrein naar Chandigarh wat NIET m’n meest favoriete traject van deze reis is. Treinreizen zijn best leuk en in nachttreinen kan ik altijd prima slapen; BEHALVE in deze. Dit boemeltreintje stopt onderweg maar liefst 23 keer! Neem daarbij het feit dat Indiërs zelf OVERAL doorheen slapen en daardoor niet geneigd zijn om zachtjes aan te doen en je heb een slapeloze nacht. Daarbij komt ie ook nog op ’t onmogelijke tijdstip van 05.00 uur aan. Ik was er dan ook niet rouwig om dat er vanwege een aanpassing in het vluchtschema een nachtje in Chandigarh was ingelast.

Op het station namen we voor even afscheid van Cees voor wie ik vanwege een afwijkend vluchtschema privé vervoer rechtstreeks naar onze eindbestemming had geregeld. Wij stapten op de bus naar het voor mij onbekende Chandigarh en wat ik ervan gelezen klonk ook niet bepaald interessant.

Voor Indiase begrippen is het een hele bijzondere stad omdat ‘t met brede, 3-baans rijbanen, rotondes, middenbermen en uitgestrekte parken zeer ruim is opgezet. Door het stedebouwkundige ontwerp in rasterpatroon is het ook superoverzichtelijk. Er zijn geen verkeersopstoppingen, geen chaos en het is er zelfs schóón!

Maar deze vooraf geplande stad doet daardoor kunstmatig aan. Het heeft geen ziel, geen sfeer. Ook al is er nog zoveel groen en ruimte; de betonnen gebouwen maken het een grauw en onaantrekkelijk geheel. Ons hotel had meer weg van een parkeergarage dan van een (gezellige?) accommodatie en gaf je ‘t gevoel dat je in het Oostblok was beland. Het enige wat nog een beetje interessant was in deze stad is de Rockgarden waar kunstenaar Nek Chand met afval en gerecyclede materialen een verrassend geheel van heeft weten te maken. ’t Schijnt zelfs één van de best bezochte attracties van dit (grote!!) land te zijn. En inderdaad……………. hoewel het me soms wel wat aan Gaudi deed denken…………… zoiets heb ik nog niet eerder gezien.

De tuin bestaat uit een labyrint van hoog ommuurde paden. De muren worden onderbroken door poortjes die zo laag zijn dat zelfs de kleinste Indiërs er alleen gebukt doorheen kunnen. Na iedere bocht of hoek stond je weer een verrassing te wachten. De natuur was op artistieke, smaakvolle wijze nagemaakt met betonnen boomwortels en kunstmatige watervallen die zo begroeid waren met mos en algen dat het weer ECHTE natuur was geworden. De muren en beelden waren opgebouwd uit kiezelstenen, oud schakelmateriaal, met cement beklede matrassen en scherven van tegels, bakstenen en serviesgoed. Sommige beelden waren zelfs opgebouwd uit stukjes van afgedankte bangles (armbanden).

Het was dus een hele onverwachte en leuke twist tijdens deze reis, maar ook weer niet genoeg om de hele dag mee te vullen. Zo kon ik dus gewoon lekker wat uurtjes slaap inhalen zonder het gevoel te krijgen dat ik van alles gemist had.

De volgende dag vertrokken we naar Amritsar; onze laatste bestemming. Iedereen zat wel héél erg ruim op tijd aan ’t ontbijt. Het was 4 februari…………mijn verjaardag……………. Die had ik net als vorig jaar maar voor me gehouden maar Annemiek en Willy hadden er na een gesprekje over sterrenbeelden lucht van gekregen dat het wel eens in deze reis zou kunnen vallen. Ze hadden met Sawadee gemaild en de datum weten los te peuteren en zo gebeurde het dat ik ’s morgens om 07.00 een 18-stemmig “lang-zal-ze-leven” en evenveel felicitaties voorgeschoteld kreeg. En daar bleef het niet bij………….

Omdat dit de laatste dag van Cees was hadden we het diner ter afsluiting maar naar deze avond verplaatst. Het restaurant dat ik hiervoor had gereserveerd had overal ballonnen opgehangen en een heerlijke taart met bijpassende felicitatietekst klaar staan. En dan ook nog kadootjes………. het hield niet op. Zo jarig ben ik al heel lang niet meer geweest . We hadden al 2 jarigen gehad deze reis en daar had ik toen ’t een en ander voor georganiseerd. Ze vonden het tijd om de rollen eens goed om te keren en 't was best fff wennen dat de rollen ineens omgekeerd waren.....! Gelukkig had ik die avond één van m’n Indiase outfits aangetrokken zodat ik er ook nog een beetje feestelijk uitzag .

De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan om afscheid te nemen van Cees die door zijn afwijkende vluchtschema een dag eerder vertrok. Hij vertelde terloops nog even dat het door mij geregelde privé-vervoer van Chandigarh naar Amritsar hem niet zo goed bevallen was. Het bleek een oude auto zonder verwarming en de chauffeur had de hele reis z’n raampje open gehouden. Cees heeft ruim 4 uur moeten lijden door de kou en het onsmakelijke geluid van de rochelende chauffeur (en daarvoor dus het raampje open liet staan )

Toegegeven………….dat was niet helemaal de bedoeling en ik zal het zeker nog even terugkoppelen aan het lokale agentschap. Maar………… ik heb hier vooral(stiekem!) heel erg om moeten lachen. Cees was toch wel degene in de groep die de meeste problemen met het onefficiënte, trage, onhygiënische India had. Het is zeker geen kwade kerel maar hij verwacht wel een beetje dat de hele wereld om hem draait. Hoe vaak hij wel niet een opmerking heeft geplaatst in de trant van “dat KAN toch gewoon zo niet?”; “daar moeten ze snel maar eens wat aan doen!”; “dat ze dát nou niet EVEN(?) veranderen!” of “dat kan allemaal véél makkelijker!”.

En dat is ook absoluut waar. Het KAN allemaal efficiënter, snelle, schoner en beter. Maar ja…………die “rare” dingen zijn nou juist de dingen die een land bijzonder maken. Anders zou India z’n charme ook verliezen en India niet meer zijn. De groep was het daar ook mee eens dus hij kreeg eerder tegengas dan bijval op z’n opmerkingen. Ik heb ‘m ook meer dan eens voorzichtig verteld dat “HIJ misschien degene zou zijn die zou moeten veranderen………?” en regelmatig ingegrepen als hij in mijn ogen met een gebrek aan respect handelde. Ik ben zelfs echt boos geworden toen ie recht voor een Gurdwara (Sihk-tempel) een peuk op stak. Kettingroker of niet; dan KAN echt niet. Roken bij een Sikhtempel is nog vele malen erger dan vloeken in de kerk!

En dan is het toch héél erg leuk als het recht op deze manier zegeviert ! Hij vertelde me dat die auto wel minstens 50 jaar oud was. “Maar Cees, dan heb je in een echt, antiek voertuig gereden! Dat moet jou als verzamelaar van antiek en curiosa toch ook wat waard zijn!” heb ik geantwoord. Met een brede glimlach uiteraard maar in dit geval was ’t geintje wel degelijk een seintje. Maar Cees blijft Cees en zal zich nooit al te veel van dit soort opmerkingen aantrekken…………………

De laatste dag heeft iedereen zich prima vermaakt in Amritsar. Deze stad is met z’n Gouden Tempel en bijbehorende, niet te evenaren sfeer dan ook een absoluut hoogtepunt van deze reis. Voor mij was ’t ook heerlijk om hier weer terug te zijn.

In november heb ik hier veel mooie foto’s kunnen maken. Eén van m’n “modellen” – een Sikh met een prachtig gewaad en bijbehorende tulband – drukte me toen een papiertje in m’n handen. Daarop stond z’n adres en het verzoek om een foto op te sturen. Opsturen…………? ’t Is nog véél leuker om dat langs te brengen en daar had ik nu de kans voor! Met foto en naam/adresgegevens ben ik ‘m gaan zoeken in de grote gaarkeuken waar hij als vrijwillige afwasser werkte. Ik kon ‘m echter nergens vinden. M’n zoektocht trok de aandacht van andere vrijwilligers er kwamen meer en meer mensen op me af die de foto bekeken en ook allemaal wat te vertellen hadden………….in het Punjabi…………… Na veel gepuzzel en gebarentaal werd me duidelijk dat hij in het ziekenhuis lag……….shit!!! Wat nu?

Ik bedacht me dat er bij de ingang een bewaker-Sikh stond die best goed Engels sprak en ben die toen maar op gaan zoeken. Hij bleek de afwas-Sikh van de foto heel goed te kennen dus die foto’s gaan goed terecht komen; leuk! Ik raakte met hem aan z’n collega’s aan de praat. Het bleek dat ze bijna aan ’t einde van hun dienst zaten en ik ben daarna nog even gezellig een bakkie Chai met ze gaan drinken. ’t Was zo grappig om met dat groepje bebaarde-mannen-met-tulband-en-speer in zo’n thee-shopje te belanden

Ik heb weer uuuuuuuuuuuuuuuren in deze geweldige tempel doorgebracht en lekker door de smalle straatjes van de bazaar rond gestruind. De dag vloog voorbij.

Die avond lag iedereen op tijd op bed want de volgende ochtend was het vroeg dag. Al om 04.00 uur(!) heb ik ze naar het vliegveld gebracht. Mijn vlucht naar Delhi ging pas later dus ik ben nog lekker even een paar uurtjes terug in m’n bed gekropen.

En dat was ‘m dan……..…..m’n allerallerlaatste groep. Een groep die meer van relaxen dan van cultuur opsnuiven hield. Er zaten ook echt veel LIEVE mensen tussen waarvan ik regelmatig een aai over m’n bol of een welgemeende schouderklop kreeg. En dan ook nog alle moeite die ze hadden genomen om m’n verjaardag te vieren………… Wat dat betreft zitten er soms enorme verschillen tussen die groepen!