De Wasmachine van Agra

In tegenstelling tot de pilotreis zouden we nu niet 1 maar 2 nachten in Agra verblijven. Dit betekende dat we nu wél tijd hadden voor een bezoek een aan het fort Gwalior. Ik ben daar ooit geweest maar kon ’t me niet meer voor de geest halen. De chauffeur zette ons af bij één van de poorten en het viel me meteen op dat het daar zo ontzettend stil was. Ik kon me niet voorstellen dat wij de enige toeristen waren die hier kwamen maar daar léék het wel op. En de ticketcounter was toch gewoon open!

Na de poort volgde een steile slingerweg tot de toegangspoort van het fort. Hierdoor haakten er meteen 7 man af (’t is een oude en niet zo’n fitte groep) waardoor ik met een uitgedund gezelschap de weg naar boven vervolgde. Daar aangekomen zagen we iets dat toch verdacht veel op een busparkeerplaats leek. Het bleek dus dat de bus via een ANDERE poort wel degelijk tot boven door kon rijden. Foutje………!

Erg veel hebben ze er echter niet aan gemist. Het fort is simpelweg te uitgestrekt om in 2 uurtjes te verkennen. Daar moet je gewoon een dagdeel voor uit trekken en zoveel tijd hadden we nou ook weer niet.

We hadden nog een lange weg te gaan en ik moest op zoek naar een snelle, efficiënte lunchplek. Het restaurant dat ik van een andere reisbegeleider had doorgekregen kende de chauffeur niet en dus moest hij de weg vragen, en wéér vragen, en wéér………… En de tijd tikte door………… Tijdens deze zoektocht dook ineens zo'n bekende gele “M” op. Kijk………… dat is pas een snelle en efficiënte lunchgelegenheid! Ik gooide de MacDonalds-suggestie in de groep en niemand had er bezwaar tegen. De meesten moeten er met hun KLEINkinderen ook regelmatig aan geloven dus dan kon het hier ook wel een keertje . Zo kwamen we nog redelijk bijtijds in Agra aan.

Niemand had er vertrouwen in dat er een zonsopgang zichtbaar zou zijn dus spraken we pas om 10.00 uur de volgende ochtend af voor de Taj. En inderdaad……………… Agra zat nog dik in de mist dus ’t was maar goed dat ze niet extreem vroeg waren opgestaan! Na de drop-off bij de Taj ben ik eerst naar één van die goede koffietentjes gegaan. Hier hebben ze échte koffie! Ik besloot ’t er even van te nemen en bestelde het grootste formaat cappuccino dat ze hadden. En groot bleek ook echt GROOT; formaat soepkom zeg maar . Maakt niet uit; ’t was zoooooooooooooo lekker.

Rond de middag brak eindelijk de zon door en ben ik op pad gegaan voor een alternatief rondje Agra. In deze stad wordt je als toerist nooit met rust gelaten. Shopeigenaren, taxichauffeurs en riksjarijders zijn irritant vasthoudend. Op weg terug naar het hotel voelde dan ook altijd alsof je spitsroeden aan ’t lopen was. Maar ja………. soms heb je ze toch nodig. Ik ben op de meest sympathiek ogende maar vooral de minst opdringerige riksjarijder afgestapt; een oud mannetje met anderhalve tand in z’n monden een grote wollen muts op z'n hoofd. Hij stelde zich voor als Raj en bleek heel behoorlijk Engels te spreken.

Het bleek een goede keuze te zijn en we zijn de hele middag gezellig samen op stap geweest. We zijn een paar keer gestopt om een bakkie Chai te drinken en wat te snacken terwijl hij me van alles vertelde over z’n leven in Agra. Ik heb de Itimad Ud Daulah (bijgenaamd “Baby Taj”) en de tombe van Chini-Ka-Rauza bezocht. Allebei echt supermooi en ’t was er heerlijk rustig.

Maar de leukste ontdekking van deze middag was toch wel de “wasmachine” van Agra. Langs de Yamuna-rivier wordt iedere dag hard gewerkt. De was wordt in grote tonnen met zout en/of zeep uren gekookt of met grof geweld op stenen in de rivier “schoon geslagen”. De waslijnen hingen vol met overhemden en lang ondergoed. De oever was één groot patchwork van felgekleurde, drogende sari’s. Een paar meter verderop is diezelfde oever zwaar vervuild doordat het zand als openbaar toilet wordt gebruikt. Ook koeien en waterbuffels “deponeren” daar nog wel eens wat. Soms lopen ze dwars over de schone was heen en worden ze met beleid weg gejaagd om te voorkomen dat ze in hun haast nog meer “schade” aanrichten. Incredible India……………

Je zou denken dat 't hier niet bepaald vlekvrij van wordt maar ik ben ervan overtuigd dat de was die we bij het hotel inleveren ook naar dit soort plekken wordt getransporteerd. En 't komt toch altijd best schoon weer terug. Wat niet weet dat niet deert ;-)

Aan ’t einde van de middag stelde Raj voorzichtig voor om nog wat winkels te bezoeken; een bekende truc waar vooral riksjarijders in Agra berucht om zijn omdat ze op die manier commissie of benzinebonnen binnenhalen. Ik kon z’n eerlijkheid over dit systeem echter wel waarderen en bovendien gunde ik ’t hem ook wel. We spraken af dat we 3 winkels zouden bezoeken. Daar ben ik braaf minimaal een kwartier binnen gebleven; precies genoeg om een benzinebon binnen te halen. Dat kwartiertje klets ik wel vol met zo’n shopeigenaar; geen probleem

De volgende dag vertrokken we naar Jaipur. Na de smerige taferelen tijdens de pilotreis was er nu gelukkig een ander hotel geregeld en dat was een schot in de roos. ’t Bleek een voormalig paleis te zijn met sfeervolle kamers en een heerlijke rustige binnentuin. Deze groep is toch wat minder ondernemend ingesteld. De meesten doen de belangrijkste bezienswaardigheden wel aan maar maken zich vooral niet te druk. De binnentuin van dit hotel is dan ook intensief benut. Toen ik daar in de loop van de middag terugkwam trof ik bijna de gehele groep al zonnebadend en bier drinkend aan. Dat zou ik persoonlijk toch een beetje zonde vinden als ik zo’n verre reis zou maken maar ja; het is HUN vakantie. Ze hebben ’t in ieder geval naar hun zin dus dan hoor je mij ook niet klagen!

’s Avonds zijn we met z’n allen naar de beroemde Raj Mandir bios geweest. Daar bleek zowaar geen typische Bollywoodfilm te draaien. Het was géén flinterdun verhaaltje met één of andere superzoete lovestory! Nee……………het was een film waar echt HUMOR in zat. Zelfs zonder ondertiteling was ie al grappig en we waren het er met z’n allen over eens dat ie het in onze filmhuizen vast heel goed zou doen. Als ik terug ben ga ik de programmering maar eens goed in de gaten houden!

Na Jaipur begonnen we aan een voor mij onbekend stukje van de reis: Chandellao. In de reisinfo werd er nauwelijks wat over vermeld en in de LP kwam dit plaatsje zelfs helemaal niet voor! Ik kon de groep er dan ook niets meer over vertellen dan dat we in een lekker, rustig dorpje zouden overnachten. Dat klonk ze na het luidruchtige Jaipur als muziek in de oren.

We kwamen uit op een toplocatie. Het hotel was gevestigd in een klein, voormalig fort dat volledig in de stijl van weleer was ingericht. Antieke attributen leken overal lukraak geplaatst te zijn maar als je goed keek zag je dat over ieder detail heel goed was nagedacht.

Bij dit soort accommodaties is iedere kamer verschillend en dan is ’t altijd oppassen geblazen met het verdelen van de kamers. Hoe willekeurig je dat ook doet; scheve gezichten heb je zo. Onderweg of tijdens ’t eten heb ik continu “m’n voelsprieten uitstaan” en ik voelde al wat onvrede op dat gebied. Geheel misplaatste onvrede overigens; maar ’t WAS er wel.

Ik besloot om er gewoon een grote “kamersleutel tombola” van te maken. Op die manier moesten ze zelf hun kamer kiezen en zouden ze mij nooit wat kunnen verwijten. Dat bleek erg goed te werken. IEDEREEN was blij met z´n kamer! Ze waren zelfs zo enthousiast dat ze allemaal bij elkaar op bezoek gingen om te kijken hoe de ander erbij zat. Altijd prettig als zo´n geïmproviseerd systeem blijkt te werken .

Het dorp Chandelao bleek best leuk te zijn en er liepen meer dan genoeg fotogenieke mensen rond. Toch was het een drama om goede foto´s te maken. Soms kom je op plaatsen waar NIEMAND op de foto wil en dat is dan best balen. Maar wanneer IEDEREEN op de foto wil is 't ook heel lastig. In eerste instantie ging ik braaf op alle verzoekjes in. Eén van de grote voordelen van digitale fotografie is dat je die plaatjes net zo makkelijk weer kunt wissen; dus waarom niet?

Het bleek echter een illusie dat je ze met het daadwerkelijk maken van een foto ook tevreden kon stellen. Het was gewoon nóóit genoeg. “One photo; one photo; one photo…………”. Er kwam geen einde aan. Vooral kinderen sprongen gewoon letterlijk voor de lens waardoor ´t me niet lukte om ´t plaatje te maken zoals ik dat in gedachte had. Steeds weer kwam er een “ongewenst” persoon in beeld of zat er minstens een hand of haarkruin in de weg. Om moedeloos van te worden……. zucht…………. Maar aan de foto’s die wél gelukt zijn zit wel meteen een verhaal vast . En er zaten toch nog een paar leuke tussen………………

De volgende dag zijn we met een open safaritruck de woestijn in gegaan. Op safari in India? Ja……….echt waar………… dat kan! Ondanks het feit dat het al 2 jaar niet meer geregend heeft en veel dieren zijn weggetrokken spotten we onderweg verschillende soorten impala´s, grote marmotten, prachtige pauwen en roofvogels; echt super! Ook bezochten we 2 fotogenieke dorpjes die nog niet door “one photo maffia” waren bewoond. Hier konden we rustig rondlopen en gewoon gezellig met de bewoners babbelen; véél leuker!

Iedereen was ’t erover eens dat dit stukje onbekend India één van de hoogtepunten van de reis was. Nu maar hopen dat ’t niet alsnog in de LP belandt want dan is ’t meteen gedaan met de rust……………………