Afscheid van Zuid India

Op Nieuwjaarsdag al om 06.00 uur vertrekken.........? WIE o WIE verzint die gekkigheid……..?
Ikke!!!

Alles wees erop dat we een lange reisdag voor de boeg hadden. En aangezien tot nu toe qua reistijd altijd alles had tegengezeten leek dit me de enige juiste beslissing. Ik verwachtte veel weerstand aangezien tot nu toe de vertrektijd bij deze groep steeds weer discussie opleverde. Tot vervelens toe soms. Maar deze keer viel ’t zowaar mee; ’t bleef bij wat licht gesputter. ’t Hotel had ontbijtpakketjes voor ons klaargemaakt en iedereen zat keurig op tijd in de bus.

Toen ze eenmaal een beetje wakker waren gingen ze deze gedwongen zonsopgang zelfs nog waarderen ook. Hoe kan ’t ook anders; het was gewoon prachtig. De vlagen ochtendmist, dorpjes die langzaam ontwaakten, silhouetten in het vroege ochtendlicht………… zooooooooo mooi!

De reistijd viel deze keer alles mee. Waarschijnlijk mede dankzij Nieuwjaarsdag aangezien er niet zo heel veel verkeer op de weg was. Gewone (personen)auto’s kom je sowieso al weinig tegen onderweg; die lijken zich vooral binnen de stadgrenzen te verplaatsen. Maar vrachtverkeer……………. dat hebben ze hier in overvloed! Wij waren dankzij die idiote vertrektijd de drukte echter aardig voor gebleven.

Om 14.00 kwamen we al bij ons hotel aan! Helaas dit keer weer een over-the-top-luxe-niet-centraal-gelegen stekkie dat niet in Hampi (ons reisdoel) maar in het luidruchtige stadje Hospet lag. Daarom heb ik maar weer geregeld om de groep met de bus weg te brengen en heb ik zelf deze onverwachte extra middag gebruikt om in Hampi zelf op zoek te gaan naar geschikte accommodatie. En die heb ik gevonden!!!

Een superleuke plek aan de rivier, eenvoudige maar gezellige kamers in vrijstaande hutjes. Ieder hutje heeft een veranda met hangmat zodat je van het uitzicht op de rijstvelden kunt genieten. Kijk…… DAT is nou een Sawadee-accommodatie

Hampi is een heerlijk, relaxt stadje dat vroeger het centrum van het machtige Vijayanagar rijk was. Dit rijk strekte zich uit van de Arabische zee in het westen tot de Golf van Bengalen in het oosten. De hoofdstad had zo'n 500.00 inwoners, enorm veel voor die tijd, en was het centrum van internationale handel. Er zijn nog zo'n 500 monumenten over uit deze tijd verspreid over een oppervlakte van zo'n 25 km2. Het zijn stuk voor stuk prachtige gebouwen, vaak met gedetailleerd beeldhouwwerk. En dan hebben we ook nog het landschap met z’n rotsformaties; echt super apart. Het lijkt ontworpen door een reus die met met kiezelstenen heeft zitten spelen

Het was teveel om te voet te verkennen en dus hebben we fietsen gehuurd. De volgende dag ben ik er gezellig samen met Fred en Annelies op uit getrokken. Eerst naar de Virupaksha tempel waar we weer allerlei ritueeltjes en ceremonies hebben kunnen gadeslaan. Overal werden we enthousiast begroet door hordes schoolkinderen die ons de hele reis al lijken te achtervolgen. December en januari zijn de maanden zijn waarin scholen hun leerlingen kennis laten maken met het cultureel erfgoed van hun land. Er bleek dus een hele logische verklaring te zijn voor die overvloed aan schoolklasjes van deze reis

Hampi was zo leuk en relaxt dat Elco, Ingeborg en Letty er graag een dagje langer wilden blijven. Ze besloten de volgende dag niet met de groep mee te gaan en op eigen gelegenheid rechtstreeks naar Goa te reizen. Nadat ik dat allemaal geregeld had vertrokken we dus met een groepje van nog maar 6 personen naar onze laatste bestemming; Hubli.

Onderweg bezochten we Badami dat bekend staat om z’n grottempels. Een lange trap voerde ons langs zandstenen bergwand waaruit 7 verschillende tempels uitgehouwen waren; alwéér zooooo mooi. Het houdt maar niet op. De grottempels werden druk bezocht door lokale toeristen en – uiteraard weer – schoolklasjes. En er waren vooral ook héél veel …………… apen! De term “brutale aap” kreeg hier een geheel eigen invulling. Die beesten waren echt nergens bang voor. WIJ waren degenen die opzij moesten stappen. WIJ waren degenen die terugschrokken als ze in grote getale op ons af kwamen. Mensen die ook maar het kleinste eetbare dingetje in hun tas hadden zitten werden simpelweg besprongen en op geweldadige wijze beróófd. Geen tas was veilig. Ik was zo blij dat ik m’n crackertjes in de bus had laten liggen

Vanuit Badami was het nog een paar uurtjes rijden naar Hubli. Dat was m’n allerallerallerlaatste busttraject in Zuid India en dat besefte ik maar al te goed. Ik hoef India nog niet te missen (gelukkig NOG een reis te gaan) maar van het zuiden moet ik toch bijna afscheid gaan nemen. Het is hier gewoon zo heerlijk; de mensen zijn zo vriendelijk, zo enthousiast, zo open………… ik ga het echt missen.

India is het enige land waar ik onderweg nóóit in slaap val. Ik heb hier nou al aardig wat kilometers gemaakt maar ik kan er gewoon geen genoeg van krijgen. Uiteraard weer met een muziekje op en m’n eigen privé documentaire liet weer genoeg moois zien. Vrouwen dragen kleurrijke kleding en slingers verse bloemen in hun prachtige zwarte haar; de afwastafereeltjes bij de dorpspomp; vrouwen lopen met fel gekleurde waterkannen op het hoofd langs de weg; zwaaiende kinderen (én volwassenen). Rijst en andere granen zijn op de weg gelegd en worden zo door passerende verkeer “gedorst”. Tussen de auto’s door harkt de boer – in onze ogen met gevaar voor eigen leven – z’n oogst nog even door. Geoogste maïs wordt op het land verzameld en vormt vrolijk geel gekleurde hoopjes in de uitgedroogde velden. De gevaarlijk uitziende hoorns van koeien zijn versierd met prachtige bewerkte koperen puntjes. Fietsers met lange bossen suikerriet op hun bagagedrager nemen meer dan de helft van de weg in beslag. Vrachtauto’s met de o zo toepasselijke tekst “INDIA IS GREAT” achterop……………

Het blijft me interesseren; intrigeren zelfs. Ik ben echt nog niet klaar met dit land; nog lang niet. Deze laatste rit heb ik ieder moment genoten van de “gewone” dingen die onderweg aan me voorbij trokken. Ik wilde geen minuut missen. Ik wil alles vastleggen of op z'n minst onthouden; zeker omdat India zo aan ’t veranderen is. En die veranderingen gaan snel; dat besef is de afgelopen maanden wel tot me doorgedrongen.

Ossenkarren rijden meer een meer op “gewone” banden. De middeleeuwse houten wielen zijn aan het verdwijnen. Fietsen worden vervangen door brommers; brommers door auto’s. In Delhi en Kolkata zijn de koeien al uit het straatbeeld verdwenen. Die situatie was met de huidige drukte van het verkeer niet meer te handhaven en dus zijn ze “verplaatst”. Overal wordt aan de infrastructuur gewerkt. De slechte wegen veranderen in strakke snelwegen die niets meer van de kleine dorpjes laten zien. Okee; deze "snelwegen" zijn nog wel op z’n Indiaas (dus óók voor traag verkeer, gewoon stoppen langs de weg als je daar zin in hebt en een stukje tegen het verkeer in rijden als dat je beter uitkomt)…………..maar toch.

Het was al met al best nog een lange reisdag naar Hubli. Het wegdek was zo slecht dat Wouter me verbaasd vroeg: “zeg Bianca, dit kan toch nooit een doorgaande weg zijn?” Waarop ik lachend heb geantwoord dat hij na bijna 4 weken India toch wel beter zou moeten weten. Hij gaf me gelijk…………

De late middaguurtjes reden we vrijwel continu tegen de zon in. Het warme licht vormde prachtige silhouetten die onmogelijk op foto vast te leggen waren. Het was net een film.
Aan het einde van de middag kwamen we pas in Hubli aan maar dat was geen ramp. Hier was niets meer te bezoeken of te bekijken. Het was slechts een (laatste) overnachtingsplek.

Aangezien de gehele groep voor de verlenging op Goa had gekozen en ik daar niet mee naartoe zou gaan heb ik die avond Fred gekscherend als vervangend reisbegeleider benoemd en hem de benodigde vouchers overhandigd. Hij leek me daar met z’n relaxte houding wel de meest geschikte persoon voor.

De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen. Normaal breng ik een groep naar ’t vliegveld maar dit keer moest ik ze bij het hotel al uitzwaaien. Na nog eens veel bedankjes en de mededeling van Wouter dat “ie het knap vond dat ik ’t met hem uitgehouden had” (wat ik eigenlijk wel met 'm eens ben ) kreeg ik nog een uitgebreide knuffel van Fred en Annelies. Aan het begin van de reis hadden zij er een hard hoofd in hoe dat met deze groep vol potentiële conflicten zou gaan lopen. Ik zag die bui ook wel hangen maar heb dat uiteraard nooit gezegd. Maar......... het is achteraf niet één keer tot botsingen gekomen en dat vonden ze mijn verdienste. Misschien is dat waar; maar ik had dat niet zonder deze twee voor elkaar gekregen. Annelies met haar droge, maar altijd rake opmerkingen in haar keurige lady-like taalgebruik en Fred met z’n relativerende, rechtdoorzee Amsterdamse humor. Dat soort mensen is goud waard; helemaal in een groep als deze. Wij gaan elkaar zeker nog een keertje zien; ZONDER groep .
De bus reed weg en door het achterraam zag ik 6 paar handjes die bléven zwaaien totdat ze volledig uit het zicht verdwenen waren.

Het was een Pilotreis vol haken en ogen en een groep met teveel onevenwichtige, botsende karaktertjes………… Een pittige klus die ik toch met een voldaan gevoel af heb kunnen sluiten. Net als bij de andere 2 pilotreizen had ik weinig tijd voor mezelf. Dat is aan het bijwerken van m’n weblog wel te merken geweest maar dat loop ik nog wel in. Niet alleen om jullie op de hoogte te houden maar vooral omdat ik alles voor mezelf wil vastleggen. Want één ding is zeker: Of 't nou leuk, verrassend of gewoon zwaar is; ALLES wat ik met dit werk meemaak is zoooooo bijzonder. Ik ga het missen…………………