Ruitenwisser als dwarsligger

De rit naar Puducherry duurde korter dan verwacht. We arriveerden binnen 2 uur in ons hotel. In eerste instantie vroeg ik me af of we wel goed zaten; het was echt een belachelijk chique boel. Deze nieuwe reis wordt door een lokale agent geregeld die nog niet eerder voor een organisatie als Sawadee gewerkt heeft. ’t Lijkt erop dat hij niet helemaal snapt naar wat voor ’n accommodaties we op zoek zijn.

Gekleed in afritsbroek en teenslippertjes voelde ik me behoorlijk misplaatst in de exclusieve lobby. In elke ruimte klonk zo’n irritant “liftmuziekje”, de kamers waren voorzien van een luxe uitvoering king size bed en mega grote flatscreen TV. Da’s toch niet helemaal de bedoeling van een avontuurlijke reis

Affijn……..
Na het inchecken trok iedereen er zelfstandig op uit. Ik heb eerst nog wat nieuwe probleempjes op de email naar Sawadee gegooid en was van plan om daarna op stap te gaan. Puducherry (voorheen Pondicherry; 221.000 inw.) is namelijk echt een leuke stad. Tot ongeveer 50 jaar geleden was ’t een Franse kolonie en dat is te merken. Je hebt er een “echte” Notre Dame, Hotel de Ville, een mooie boulevard en in de restaurantjes kan je je tegoed doen aan de Franse cuisine en lekkere wijnen.

Maar helaas………… toen ik naar buiten keek leek het in eerste instantie of het mistte. Het was echter een waas van REGEN. De sluizen waren daarboven opengetrokken en het water kwam in ongelooflijke hoeveelheden naar beneden. Ik heb die verregende middag dus maar gebruikt om wat uurtjes slaap in te halen; geen overbodige luxe overigens.

De volgende dag reisden we verder naar Thanjavur. Onderweg zagen we vooral nóg meer regen. De wegen stonden deels blank. Door de beslagen ramen zagen we dat de eenvoudige hutjes in de omgeving vol met water stonden. Deze mensen zijn straatarm en die paar schamele bezittingen die ze hebben kunnen ze niet eens droog houden. Echt triest.

Volgens de reisbeschrijving zouden we slechts 4 uur onderweg zijn. Ik had de groep al voorbereid dat dit in de praktijk t.g.v. het slechte weer en de beschadigde wegen wat langer zou gaan duren. Ik had niets teveel gezegd; het duurde veeeeeeeeeeeeel langer dan die 4 uur.

Na een bezoek aan de Gangaikondacholapuram Tempel – die prachtig was – viel me meteen op dat de chauffeur de ruitenwisser niet meer gebruikte. Die bleek dus stuk te zijn. Hoewel het onder zulke weersomstandigheden een minder veilige situatie was liet ik ‘m toch maar doorrijden. Hij reed heel beheerst en voorzichtig en bovendien kreeg ik (nog) geen verontrustende signalen vanuit te groep. Het lijkt erop dat ze op dit gebied niet te mutserig zijn; mooi! En bovendien…………. wat was het alternatief? Ergens midden op het platteland in de stromende regen op een andere bus wachten………? Ook niet echt aantrekkelijk.

In het eerste plaatsje van betekenis hebben we het motortje van de ruitenwisser laten vervangen. Dat kostte wel wat tijd maar dan was ’t probleem tenminste verholpen…… dacht ik…………

Daar léék het in eerste instantie ook op. De ramen werden weer schoon gewist; de chauffeur kon in een hoger tempo doorrijden. Een uurtje later stuitten we op een nieuw obstakel in de vorm van een ontwortelde boom die over de weg was gevallen. Deze blokkade dwong ons om een stuk terug te rijden en een alternatieve route te kiezen. Nóg meer tijdverlies! De groep toonde zich echter buitengewoon flexibel. Iedereen gaf zich gedwee aan de situatie over en de stemming bleef er goed in.

Nog maar een uurtje van onze bestemming verwijderd werden we met een volgend probleem geconfronteerd. De monteur had de ruitenwisser niet goed bevestigd waardoor we ‘m ineens kwijt waren! De chauffeur stuurde z’n assistentje de stromende regen in om de wisser te zoeken. De arme jongen kwam een kwartiertje later doorweekt terug mét wisser. Echter……. doordat we er overheen waren gereden was dat ding zo plat als een dubbeltje en dus niet meer bruikbaar. Er zat niets anders op dan in een slakkengangetje verder te rijden.

Uiteindelijk kwamen we pas rond half 8 in ons hotel aan. Het regende nog altijd. Het hotel ontving ons met een lekker vers sapje en verfrissingsdoekjes. De groep plofte vermoeid in de feauteuils neer en ik startte de incheckprocedure. Ik trok de vouchers uit m’n map en zag tot m’n schrik een andere hotelnaam vermeld staan. We zaten verkeerd! Foutje…………! Dat kon er ook nog wel bij…………

De 4 uur uit de reisbeschrijving was alles bij elkaar uitgelopen tot bijna 12 uur! Iedereen was er dan ook helemaal klaar mee. Ik heb die avond met Fred en Annemarie lekker makkelijk in het hotel gegeten. Tijdens dat etentje stelden zij de potentiële problemen binnen deze groep feilloos vast. Ik heb er verder maar niet op gereageerd maar ze hadden wel gelijk. Ik zie ook al wat buitjes hangen:
Wouter die niet tegen lawaai kan (in India is het nóóit stil!)
Trudy en Jacques die over botsende karakters te lijken beschikken (nu al!)
Letty die het háát om in groepen te reizen maar ook niet alleen durft. Bovendien heeft ze deze reis al eerder gedaan en precies weet wat en hoe ze ’t wil; voorziet mij en de groep continu van “ongevraagd advies” en is een onrustzaaier doordat ze steeds weer terugkomt op alle fouten die in de boekingsprocedure zijn gemaakt.
Jacques, Wouter en Ella die geen ochtendmens zijn en consequent tegensputteren als ik de vertrektijd noem Zeg nou zelf: 08.00 uur istoch een makkie?

Murphy was deze dag dus nadrukkelijk aanwezig. Hoewel de groep zich behoorlijk flexibel had getoond voelde ik de spanning al in de lucht hangen. Er moest niet teveel meer gebeuren. Ik had een succesje nodig en hoopte dat de excursie naar Trichy van de volgende dag daarvoor zou zorgen.

De chauffeur had plechtig beloofd die avond een nieuwe ruitenwisser te regelen. De volgende ochtend was ik extra vroeg opgestaan om dat te checken. En niet voor niets……… het was ‘m niet gelukt. Het passende model was in Tanjore niet leverbaar. Hij stelde voor om toch naar Trichy te vertrekken want daar kon hij het op zeker wel regelen. Ik keek naar de dreigende lucht en zag de bui letterlijk en figuurlijk al hangen. Collega-chauffeurs, hotelpersoneel en de lokale gids gingen zich ermee bemoeien. Allemaal probeerden ze me gerust te stellen. Er werd – héél Indiaas – van alles gezegd en beloofd: “nee, het zou niet gaan regenen – hij zou voorzichtig rijden – er kwam iemand van kantoor mee om extra op ons te passen (???) – er was geen andere bus …… en zo nog veel meer…………

Het leek me echter geen goed plan om op deze manier te vertrekken en ik heb een andere bus geëist. Ook weer een lastige beslissing want de groep stond al in de startblokken. Ik wilde echter niet het risico lopen dat we wéér eindeloos onderweg zouden zijn en bovendien……. ’t is ook gewoon minder veilig! Die bus moest eerst maar eens definitief in orde worden gemaakt! Ik heb dus m’n poot stijf gehouden maar ik moet zeggen dat dat me met deze lieve mensen vol goede bedoelingen een stuk lastiger afgaat dan met zo’n corrupte grensbeambte.
Uiteindelijk kwam er tóch een ander busje en konden we vertrekken. En inderdaad…………onderweg begon het weer te regenen. Ik was blij dat ik zo eigenwijs was geweest!

Vlak voor Trichy hebben we eerst een korte stop gemaakt bij een crematieplaats waar een vader afscheid nam van zijn overleden (18 jarige!!) zoon. We mochten de ceremonie bijwonen en zelfs fotograferen; iets wat bij ons echt ondenkbaar zou zijn. Hier gaan ze zo anders met de dood om; veel luchtiger. Daar kunnen wij nog wat van leren. Het was een mooi en plechtig moment dat ik niet snel zal vergeten.

In Trichy aangekomen ging het alleen maar harder regenen. Best jammer; want het is een mooie tempel!

Terug in Tanjore hebben we een bronsgieterij bezocht. Ongelooflijk om te zien hoe deze mensen met Middeleeuwse methodes de meest prachtige dingen maken. Ik heb op het punt gestaan om een schitterend Shiva-beeld te kopen maar dat ding was echt TE zwaar om nog 2 maanden mee te slepen.

Voor het eten ben ik nog even snel naar de Laundry service gegaan om m’n was op te halen. Die bleek door het slechte weer bij lange na niet droog maar de volgende morgen zouden we vertrekken! De goede man wilde het niet half nat aan me meegeven. Hij gooide nog wat extra gloeiende kooltjes in z’n gietijzeren strijkijzer en heeft alles voor me droog gestreken; heeeeeeeeerlijk! Het was voor het eerst sinds dagen dat ik weer DROGE kleren had; alles is ondertussen klam geworden.

Al met al werd ook dit werd weer een lange dag die bovendien niet geheel vlekkeloos verliep. Er wordt hard aan de weg gewerkt die tijdens de overstromingen van 2 maanden geleden op veel plaatsen ernstig beschadigd is. En als je naar de lucht kijkt lijkt het wel of de regen NOOIT meer ophoudt. De zg. “kleine moesson” is laat dit jaar……………