Wereldwonder achter prikkeldraad

Na een vlucht van slechts 50 minuten kwamen we in Khajuraho aan. Daar werden we opgewacht door chauffeur Bitu en zijn hulp Nima die tot aan Bikaner bij ons zullen blijven.

Bij aankomst in het hotel stond fietsenverhuurder Bilal al klaar met de fietsen die ik voor iedereen besteld had. Hij bood voor diezelfde middag een korte excursie naar het dorp Kundoor Pura aan en het grootste deel van de groep ging mee. De rest koos voor wat relaxtijd aan het zwembad.

Kundoor Pura is een Orissa-achtig dorpje met keurige lemen huisjes en brandschone binnenplaatsjes. Na de overvloed aan viezigheid in de grote steden valt dat direct op. Er liepen massa’s kinderen rond die uitgelaten om ons heen zwermden. De dorpsmuzikanten pakten spontaan hun instrumenten op en speelden een stukje. Het was echt heel leuk.

Alleen………….. ik heb er toch een beetje moeite mee. Je komt daar met een groep toeristen binnenvallen, wordt hartelijk ontvangen, mag in huisjes komen kijken en foto’s maken. Maar wat krijgen de dorpelingen daarvoor terug? De lokale gids wilde niet dat we geld gaven. Dat zou inderdaad ook niet werken want………. wie geef je wel en wie niet? We hebben in het lokale winkeltje traktaties voor de kinderen gekocht maar zelfs dat werd al een probleem. Er kwamen alleen maar meer en meer kinderen tevoorschijn. Massa’s gewoon! Uiteindelijk heb ik het maar aan het schoolhoofd gegeven zodat hij het enigszins georganiseerd kan verdelen (hoop ik dan).

Bij terugkomst heb ik het er met Bilal over gehad. Ik weet gewoon zeker dat niemand er moeite mee zou hebben als je iets meer voor zo’n excursie vraagt en dan dat extra bedrag bijvoorbeeld aan het schooltje doneert. Maar dan moet je dat wel organiseren om te garanderen dat het bij de juiste mensen terecht komt. En Bilal vertrouw ik niet helemaal in dat opzicht; da’s echt zo’n zakenmannetje. Daar moeten we maar eens wat op gaan verzinnen………

De volgende dag is de groep al fietsend op pad gegaan om de tempels van Khajuraho te bezoeken; beroemd vanwege de gedetailleerde Kama Sutra afbeeldingen in de meest bizarre standjes. Ze waren vroeger vast héél erg lenig of ze hadden gewoon een levendige fantasie . Het is wel heel apart in een land dat verder zo preuts is. Mannen en vrouwen zullen elkaar in het openbaar nooit aanraken en in iedere Bollywoodfilm begint er een dansje of een nieuwe shot op het moment dat een koppeltje dreigt te gaan zoenen.

Vanuit Khajuraho vertrokken we naar Orcha waar we rond het middaguur aankwamen. We logeerden in een superleuk hotel met kamers in kleine huisjes die in een verzorgde tuin lagen. En…………… weer een zwembad. Nu had ik wél tijd om daar héél even in rond te dobberen. Da’s niet alleen erg lekker maar ook heel nuttig. Door het chloorwater zijn m’n voetzolen voor het eerst sinds m’n aankomst weer echt schoon . Daar kan je met schrobben niet tegenop!

Het dorp zelf was al erg leuk maar het hooggelegen fort, de paleizen en de tempels van Orcha zijn schitterend. Ik denk dat maar weinig mensen beseffen hoeveel van dit soort prachtige locaties er in India – en met name in Rajasthan – te zien zijn. Dit is in de tijd van de Zijderoute een heel rijk gebied geweest. De sultans en Mugols hebben in die periode echt de mooiste dingen gemaakt. En hoewel de vele mozaïken, muur- en plafondschilderingen inmiddels vergaan zijn blijven het zeer indrukwekkende gebouwen.

De volgende ochtend zijn we al om 7 uur naar Agra vertrokken. Agra is met z’n Taj Mahal één van de hoogtepunten van deze reis en toch blijven we daar maar één nacht. Het is bovendien een behoorlijk eind rijden (netto reistijd zo’n 6 uur) dus dat werd allemaal best krap. Sawadee was ook nog zo aardig geweest om in de reisbeschrijving een uitgebreide stop bij het fort Gwailor te beloven.

Ik heb Gwailor destijds gezien en ook dat is indrukwekkend. Het is echter niet haalbaar om dat tijdens zo’n lange reisdag “even” mee te pikken en dan ook nog de Taj te bezoeken. Hoeveel uur denken ze in één dag te hebben? Ik had er meteen al m’n twijfels over en Astrid bevestigde dat dit niet haalbaar was.

Gelukkig is dit een realistisch ingestelde groep. Het zijn bijna allemaal bereisde mensen die de klappen van de zweep kennen. Wat dat betreft komt hier toch een héél ander type reiziger op af dan bij zo’n combi-reis als Indochina. Dan lijkt het toch meer om het “landjes scoren” te gaan. Dit zijn echter mensen die bewust voor India gekozen hebben. Sommigen hebben deze reis zelfs jaren voor zich uit geschoven omdat ze heel goed wisten wat ze te wachten stond. Maar uiteindelijk heeft de nieuwsgierigheid het toch gewonnen.

Ik heb aangegeven dat het beter was om Gwailor over te slaan en gelukkig had niemand daar moeite mee. Dat was maar goed ook want we kwamen – ondanks het vroege vertrek – pas om 3 uur ’s middags in Agra aan. Dat was vooral te wijten aan het oponthoud op de grens van Rajasthan met Uttar Pradesh. Bij iedere grensovergang moet er belasting betaald worden maar in dit geval zat de beambte niet op zijn plek. Bitu heeft hem gebeld en die kerel meldde doodleuk dat we het geld maar even bij ‘m thuis moesten komen afleveren! Thuiswerken op z’n Indiaas………

Om tijd te besparen heb ik de groep eerst bij de Taj afgezet. Alleen Bert, Thea, Jean Louis en Jeanne bleven in de bus achter en gingen mee naar het hotel. Zij waren ook al eerder in Agra geweest en we hadden besloten om de Taj eens van de andere kant te gaan bekijken.

Bij het hotel heb ik de kamers verdeeld en een lijstje voor de groep klaargemaakt. Ondertussen hebben zij de dragers geholpen om alle tassen van de groep van kamernummers te voorzien waardoor ik in no time door de incheckprocedure heen was. Een mooi stukje teamwork . We hebben 2 motorriksja’s gecharterd en zijn naar de overkant van de Yamuna rivier gereden met het doel de Taj vanaf die zijde – MET weerspiegeling in het water – te fotograferen. Maar helaas……… De oever was afgezet met grote rollen prikkeldraad en de rivier lag buiten ons bereik. Toen ik heel eigenwijs het hek wilde openen kwam er meteen een nors kijkende meneer in uniform aangesneld. Het was verboden gebied…….. veiligheidsmaatregelen. Zucht………….

Ik was echter niet van plan om me zo snel gewonnen te geven. Een beetje vrolijk kletsen, grapje maken en vooral heeeeeeeeel vriendelijk lachen en………….. jawel…….. het hielp! We mochten héél even de beveiligde zone in om een foto te maken. Nét toen we voet op verboden gebied hadden gezet kwam z’n baas aanlopen en werden we alsnog teruggefloten. Uiteraard heb ik op hem dezelfde tactiek toegepast maar helaas…………. Deze man was niet te vermurwen. Hij stond wel constant quasi nonchalant met een briefje van 500 Rupees te spelen maar met die hint hebben we niets gedaan. Er is hier al genoeg corruptie! Het werd dus een foto door het prikkeldraad.

Daarna zijn we de stad weer ingereden en hebben we een biertje gedronken op één van de dakterrasjes met uitzicht op de Taj.

Het is toch echt een bizar bouwwerk. Als kind kende ik het al van die plastic kaartjes waar “diepte” in zat of van die glazen bolletjes met water en glinstertjes erin. Toen ik er 6 jaar geleden voor het eerst voor stond wist ik niet wat ik zag. De Taj is groter, mooier en indrukwekkender dan je je ooit hebt kunnen voorstellen. Hij is zo perfect dat het meer op een fata morgana dan op een echt gebouw lijkt. En vanaf dat dakterras was het contrast met de bouwvallige huisjes uit de directe omgeving extreem. Op de foto’s lijkt het net of de Taj er op amateuristische wijze tussen gefotoshopt is.

Het is voor de groep wel jammer dat we hier maar zo kort zijn. Agra zelf is niet interessant; de mensen zijn zelfs irritant. Riksjarijders en verkopers zijn namelijk extreem vasthoudend. Maar het Rode Fort en de “baby Taj” zijn ook het bezoek meer dan waard. Ik ben in ieder geval blij dat ik dat toen wel allemaal heb kunnen doen! Aan de andere kant…………… wat ze niet gezien hebben kunnen ze ook niet missen; toch? En tijdens deze reis doen we ook weer dingen waar ik toen echt geen tijd voor heb gehad. Er is hier zoveel te zien en te doen; je moet gewoon minimaal nog een keertje terugkomen. En dat is nou net wat ik dit reisseizoen 2x ga doen………… :-)