Het rariteitenkabinet
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
22 Oktober 2009 | India, Vāranāsi
Met een uurtje vertraging arriveerden we op het overvolle station van Varanasi. Deze stad is nauwelijks te beschrijven; die moet je eigenlijk gewoon ondergaan .
Het is de belangrijkste Hindoe-pelgrimplaats van India. Er zijn aanzienlijk minder auto’s, dus ook minder getoeter. Dat wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de bellen van de fietsriksja’s die in grote getale door de overvolle straten fietsen. Koeien liggen midden op de weg hun maaltje te herkauwen en lijken ongevoelig voor het omringende kabaal. Tel daarbij de straathonden, geitenkuddes en rondzwervende apen op en de dierentuin is compleet.
Varanasi……… misschien wel de meest overdonderende stad van heel India. Niet alleen vanwege het verkeer en de herrie. Ik heb nog nooit zo’n bonte verzameling van mensen gezien als in deze stad. India trekt veel “aparte” figuren aan maar hier lijkt een extreem hoge concentratie van dat soort types rond te lopen. Het is één groot rariteitenkabinet. Saddhu’s met hun lange baarden en beschilderde gezichten voeren – voor ons niet te begrijpen – ceremonies uit. Overal hangen wannabee hippies en andere wereldvreemde figuren rond.
Iedereen lijkt wat van je te willen. “Hello lady” of “Hello sir”(?) is nooit alleen maar een groet. Het is slechts een manier om je aandacht te trekken. Kinderen bieden zelfgemaakte drijfkaarsjes te koop aan, bootsmannen proberen je voor een boottochtje te strikken, ronselaars willen je overhalen om naar “hun” shop of die van hun neef, oom, broer (yeah, wright!) mee te komen. En ze hebben allemaal “echte” zijde te koop (nogmaals “yeah wright!") . Riksjamannen vinden het maar onzin dat je loopt en willen dat je bij ze instapt. En dat terwijl je ze tijdens de vele verkeersopstoppingen al wandelend met gemak voorbij gaat . Lopen is echter een teken van armoede (dan kan je tenslotte geen riksja of taxi betalen) en dus vinden ze het maar raar dat die toeristen allemaal stug door blijven wandelen.
Varanasi……… gelegen aan de rivier der rivieren……: de Ganges. Langs de linkerkant van de oever ligt een lange rij Ghats (rituele wasplaatsen). Bij twee ervan zie je rookpluimen omhoog kringelen. Overledenen worden in processie naar deze ghats gedragen, in de rivier gedompeld en gecremeerd. Hun as wordt daarna in de Ganges uitgestrooid; de grootste wens van iedere Hindoe. En ook als je totaal niet spiritueel of gelovig bent; je VOELT dat het overal in de lucht hangt. Er is geen ontkomen aan.
Ieder stoffelijk overschot is – bijna feestelijk – verpakt in goudkleurig papier en overdadig bestrooid met bloemen die weg dobberen wanneer het lichaam wordt ondergedompeld.
De één z’n dood is de ander z’n brood. Vrijwel meteen zie je koeien en buffels te water gaan om zich aan de bloemenpracht tegoed te doen. Ook lopen er veel honden bij de burning-ghats rond. Ik wil er niet eens aan denken wat die bij elkaar scharrelen. Ik heb zelfs een man gezien die met een zo’n pannetje het slib bij de burning-ghat stond te zeven. Gouden tanden verbranden niet en komen dus gewoon in het water terecht.
Niet iedereen mag worden gecremeerd. Het stoffelijk overschot van kinderen, zwangere vrouwen, saddhu’s en mensen die aan bepaalde ziektes overleden zijn wordt na de processie in een klein bootje naar het midden van de rivier gevaren en daar overboord gegooid. En even verderop wordt er druk in de rivier gebaad en spelen kinderen met hun vliegers. Het is onvoorstelbaar wat zich hier allemaal op die paar vierkante meters van de oever afspeelt.
De Ganges schijnt één van de meest vervuilde rivieren ter wereld te zijn. Toch zijn de crematies en “zeemansgraven” niet hetgeen waar ze zich het minst zorgen over hoeven te maken. Het grootste probleem wordt veroorzaakt door de – ongezuiverde – riooluitstoot en de industrie die verder stroomopwaarts in het heilige water loost. En toch wordt er intensief gebaad, gewassen en tanden gepoetst met hetzelfde water. Het immuunsysteem van de Indiër is niet te evenaren.
Tijdens de moessoenperiode stijgt het water flink om in de droge periode weer een eind te zakken. De rivier laat daarbij dikke plakkaten slib op de ghats achter waarvan ik de exacte samenstelling niet zou durven onderzoeken. Ze waren nu druk bezig om met grote brandslangen het slib terug in de rivier te spuiten. Dat spuitwater kwam – uiteraard – ook uit de zwaar vervuilde Ganges. Ik ben nooit bang om natte voeten krijgen maar hier ben ik toch maar ver van uit de buurt gebleven.
We waren nog maar een paar dagen in India en dan is Varanasi nog best heftig. Niet iedereen kon ’t ook meteen waarderen. De drukte, de crematies, de bedelaars……… het is allemaal nogal wat. Voor sommigen is het gewoon heel aangrijpend.
Na de vuurdoop van de eerste middag zijn we de volgende ochtend héél vroeg in een bootje gestapt om langs de oevers te varen. En dat is écht mooi. Langzaamaan wordt het licht en zie je de stad in de rode morgengloed tot leven komen. Het licht is prachtig en de paleizen en ghats krijgen een bijna sprookjesachtige uitstraling. Toen was iedereen het erover eens: dit is écht een hele speciale plek!
De tweede dag besloot het grootste deel van de groep om naar Sarnath te gaan. Interessant omdat Boeddha hier 5 eeuwen voor de jaartelling voor het eerst zijn gelovigen toesprak. Maar…. het is niet alleen een heiligdom voor boeddhisten; het is vooral ook een plek waar het héérlijk rustig is. En daar hadden de meesten toch wel weer even behoefte aan.
Ik had nog het nodige te doen en ben maar niet meegegaan. Het is best een beetje aanpoten deze reis. Het reistempo ligt niet extreem hoog maar over iedere plek die we aandoen is zovéél te vertellen dat ik me flink moet inlezen. Bijna dagelijks zoek ik een internetcafé op om te checken of Astrid nog belangrijke nieuwtjes over de komende dagen te melden heeft. En internetten kost hier veel tijd. De verbindingen zijn traag en de stroom ligt er regelmatig uit. De krachtcentrales hebben onvoldoende power om de steden 24 uur per dag van stroom te voorzien en dus wordt alles voor een aantal uren per dag afgesloten. Dat duurt officieel van 9 tot 12 maar in de praktijk is dat héél variabel. Ik heb inmiddels afgeleerd om op de tijd te letten. Als ik het lawaai van de generatoren mis is dat voor mij een teken dat alles weer werkt. Maar onbewust zit je daar toch op te wachten.
Ik ga systematisch op pad om de boel (opnieuw) te verkennen en leuke plekken te spotten die voor een andere groepen ook interessant kunnen zijn. En tussendoor schrijf ik het draaiboek voor deze reis. Het kost daardoor moeite om m’n weblog bij te houden en er blijft weinig tijd over om zelf lekker rond te slenteren of te fotograferen. Het is dus maar goed dat ik dit rondje in januari nog een keer mag doen !
Aan het einde van de middag heb ik me naar het laatste Ghat laten rijden om een ceremonie bij te wonen. Verschillende mensen hadden me daarover verteld en het zou om 5 uur beginnen. Helaas bleek dat niet de begin maar de eindtijd te zijn. Toen ik daar arriveerde was alles nét afgelopen. Indiërs zijn blijkbaar zelf ook de draad kwijt hier met al die ceremonies.
Toch was het geen verloren middag. Het ondergaande zonnetje wierp een prachtig licht op de oever en ik besloot om lopend terug te gaan. Ik ben zo’n 3 kwartier onderweg geweest en dat was echt heerlijk. Iedere ghat heeft z’n eigen sfeer en het is net of je steeds weer een ander verhaal binnenstapt. Echt onvoorstelbaar.
Na Varanasi gaan we een paar dagen relatieve rust tegemoet in Khajuraho en Orcha. Die laatste is voor mij ook nieuw. Leuk……………!
Het is de belangrijkste Hindoe-pelgrimplaats van India. Er zijn aanzienlijk minder auto’s, dus ook minder getoeter. Dat wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de bellen van de fietsriksja’s die in grote getale door de overvolle straten fietsen. Koeien liggen midden op de weg hun maaltje te herkauwen en lijken ongevoelig voor het omringende kabaal. Tel daarbij de straathonden, geitenkuddes en rondzwervende apen op en de dierentuin is compleet.
Varanasi……… misschien wel de meest overdonderende stad van heel India. Niet alleen vanwege het verkeer en de herrie. Ik heb nog nooit zo’n bonte verzameling van mensen gezien als in deze stad. India trekt veel “aparte” figuren aan maar hier lijkt een extreem hoge concentratie van dat soort types rond te lopen. Het is één groot rariteitenkabinet. Saddhu’s met hun lange baarden en beschilderde gezichten voeren – voor ons niet te begrijpen – ceremonies uit. Overal hangen wannabee hippies en andere wereldvreemde figuren rond.
Iedereen lijkt wat van je te willen. “Hello lady” of “Hello sir”(?) is nooit alleen maar een groet. Het is slechts een manier om je aandacht te trekken. Kinderen bieden zelfgemaakte drijfkaarsjes te koop aan, bootsmannen proberen je voor een boottochtje te strikken, ronselaars willen je overhalen om naar “hun” shop of die van hun neef, oom, broer (yeah, wright!) mee te komen. En ze hebben allemaal “echte” zijde te koop (nogmaals “yeah wright!") . Riksjamannen vinden het maar onzin dat je loopt en willen dat je bij ze instapt. En dat terwijl je ze tijdens de vele verkeersopstoppingen al wandelend met gemak voorbij gaat . Lopen is echter een teken van armoede (dan kan je tenslotte geen riksja of taxi betalen) en dus vinden ze het maar raar dat die toeristen allemaal stug door blijven wandelen.
Varanasi……… gelegen aan de rivier der rivieren……: de Ganges. Langs de linkerkant van de oever ligt een lange rij Ghats (rituele wasplaatsen). Bij twee ervan zie je rookpluimen omhoog kringelen. Overledenen worden in processie naar deze ghats gedragen, in de rivier gedompeld en gecremeerd. Hun as wordt daarna in de Ganges uitgestrooid; de grootste wens van iedere Hindoe. En ook als je totaal niet spiritueel of gelovig bent; je VOELT dat het overal in de lucht hangt. Er is geen ontkomen aan.
Ieder stoffelijk overschot is – bijna feestelijk – verpakt in goudkleurig papier en overdadig bestrooid met bloemen die weg dobberen wanneer het lichaam wordt ondergedompeld.
De één z’n dood is de ander z’n brood. Vrijwel meteen zie je koeien en buffels te water gaan om zich aan de bloemenpracht tegoed te doen. Ook lopen er veel honden bij de burning-ghats rond. Ik wil er niet eens aan denken wat die bij elkaar scharrelen. Ik heb zelfs een man gezien die met een zo’n pannetje het slib bij de burning-ghat stond te zeven. Gouden tanden verbranden niet en komen dus gewoon in het water terecht.
Niet iedereen mag worden gecremeerd. Het stoffelijk overschot van kinderen, zwangere vrouwen, saddhu’s en mensen die aan bepaalde ziektes overleden zijn wordt na de processie in een klein bootje naar het midden van de rivier gevaren en daar overboord gegooid. En even verderop wordt er druk in de rivier gebaad en spelen kinderen met hun vliegers. Het is onvoorstelbaar wat zich hier allemaal op die paar vierkante meters van de oever afspeelt.
De Ganges schijnt één van de meest vervuilde rivieren ter wereld te zijn. Toch zijn de crematies en “zeemansgraven” niet hetgeen waar ze zich het minst zorgen over hoeven te maken. Het grootste probleem wordt veroorzaakt door de – ongezuiverde – riooluitstoot en de industrie die verder stroomopwaarts in het heilige water loost. En toch wordt er intensief gebaad, gewassen en tanden gepoetst met hetzelfde water. Het immuunsysteem van de Indiër is niet te evenaren.
Tijdens de moessoenperiode stijgt het water flink om in de droge periode weer een eind te zakken. De rivier laat daarbij dikke plakkaten slib op de ghats achter waarvan ik de exacte samenstelling niet zou durven onderzoeken. Ze waren nu druk bezig om met grote brandslangen het slib terug in de rivier te spuiten. Dat spuitwater kwam – uiteraard – ook uit de zwaar vervuilde Ganges. Ik ben nooit bang om natte voeten krijgen maar hier ben ik toch maar ver van uit de buurt gebleven.
We waren nog maar een paar dagen in India en dan is Varanasi nog best heftig. Niet iedereen kon ’t ook meteen waarderen. De drukte, de crematies, de bedelaars……… het is allemaal nogal wat. Voor sommigen is het gewoon heel aangrijpend.
Na de vuurdoop van de eerste middag zijn we de volgende ochtend héél vroeg in een bootje gestapt om langs de oevers te varen. En dat is écht mooi. Langzaamaan wordt het licht en zie je de stad in de rode morgengloed tot leven komen. Het licht is prachtig en de paleizen en ghats krijgen een bijna sprookjesachtige uitstraling. Toen was iedereen het erover eens: dit is écht een hele speciale plek!
De tweede dag besloot het grootste deel van de groep om naar Sarnath te gaan. Interessant omdat Boeddha hier 5 eeuwen voor de jaartelling voor het eerst zijn gelovigen toesprak. Maar…. het is niet alleen een heiligdom voor boeddhisten; het is vooral ook een plek waar het héérlijk rustig is. En daar hadden de meesten toch wel weer even behoefte aan.
Ik had nog het nodige te doen en ben maar niet meegegaan. Het is best een beetje aanpoten deze reis. Het reistempo ligt niet extreem hoog maar over iedere plek die we aandoen is zovéél te vertellen dat ik me flink moet inlezen. Bijna dagelijks zoek ik een internetcafé op om te checken of Astrid nog belangrijke nieuwtjes over de komende dagen te melden heeft. En internetten kost hier veel tijd. De verbindingen zijn traag en de stroom ligt er regelmatig uit. De krachtcentrales hebben onvoldoende power om de steden 24 uur per dag van stroom te voorzien en dus wordt alles voor een aantal uren per dag afgesloten. Dat duurt officieel van 9 tot 12 maar in de praktijk is dat héél variabel. Ik heb inmiddels afgeleerd om op de tijd te letten. Als ik het lawaai van de generatoren mis is dat voor mij een teken dat alles weer werkt. Maar onbewust zit je daar toch op te wachten.
Ik ga systematisch op pad om de boel (opnieuw) te verkennen en leuke plekken te spotten die voor een andere groepen ook interessant kunnen zijn. En tussendoor schrijf ik het draaiboek voor deze reis. Het kost daardoor moeite om m’n weblog bij te houden en er blijft weinig tijd over om zelf lekker rond te slenteren of te fotograferen. Het is dus maar goed dat ik dit rondje in januari nog een keer mag doen !
Aan het einde van de middag heb ik me naar het laatste Ghat laten rijden om een ceremonie bij te wonen. Verschillende mensen hadden me daarover verteld en het zou om 5 uur beginnen. Helaas bleek dat niet de begin maar de eindtijd te zijn. Toen ik daar arriveerde was alles nét afgelopen. Indiërs zijn blijkbaar zelf ook de draad kwijt hier met al die ceremonies.
Toch was het geen verloren middag. Het ondergaande zonnetje wierp een prachtig licht op de oever en ik besloot om lopend terug te gaan. Ik ben zo’n 3 kwartier onderweg geweest en dat was echt heerlijk. Iedere ghat heeft z’n eigen sfeer en het is net of je steeds weer een ander verhaal binnenstapt. Echt onvoorstelbaar.
Na Varanasi gaan we een paar dagen relatieve rust tegemoet in Khajuraho en Orcha. Die laatste is voor mij ook nieuw. Leuk……………!
-
26 Oktober 2009 - 12:11
Monique:
Wat een drukte zeg maar wel weer prachtige foto's.
Succes met deze reis en fijn dat je hem nog een keer mag doen zodat je dan meer tijd hebt om alles beter te bekijken en in je op te nemen. -
26 Oktober 2009 - 12:30
Marie:
door jouw foto's en verhalen ben ik weer even in een andere wereld.
dank je wel dat je ons mee laat genieten !
groetjes
marie -
26 Oktober 2009 - 14:19
Sjaak En Marian:
Ha Bianca
Wat een onwijs leuk verhaal. Je maakt er heel wat mee. Gaaf voor je dat je het nog een keer kan doen. Heel veel sukses en groetjes
-
26 Oktober 2009 - 16:12
Wil Mens:
Wat een bijzonder verslag van je ervaringen.Ik blijf je volgen.Gr. Wil mens -
27 Oktober 2009 - 15:04
Petra:
he Bianca, je hebt weer mooie foto's en leuke verhalen...doe Marjolein maar de groeten van Wout en mij...en dat jullie niet alle 1e plaatsen gaan binnen halen bij F70:):):) -
27 Oktober 2009 - 18:54
LEON:
hey bianca.
je vehalen zijn leuk om te lezen,en je foto's zalig om te bekijken.
wat een heerlijke beleving moet dat daar wezen.. tussen het geregel door.fijne vakantie verder of hoe je het ook mag noemen.
groetjes leon -
27 Oktober 2009 - 19:51
Manon:
Heerlijk om even weg te dromen bij jouw verhalen, prachtige foto's. Geniet er volop van.
Groetjes manon -
28 Oktober 2009 - 10:30
Ma :
Hoi Bianca.Wat een mierenhoop is dat India Toch. Maar het blijft steeds interessant en mooi.We hebben weer van je verhaal genoten .Veel liefs en groetjes van ons
-
28 Oktober 2009 - 16:11
Ellen:
Hoi Bianca, leuk om je reisbelevenissen te lezen en je mooie foto's te zien succes met alles -
28 Oktober 2009 - 22:05
Claudia Ook Van F70:
Hi Bianca,
leuke verhalen en mooie fotos, goh, dat Marjolein daar ook zit, surprise. Geniet maar lekker van het reizen. Voor mij komt het nou steeds dichter bij, 6 november gaan we na Delhi. Ik heb zo veel zin in al die kleurenpracht, en zal ook hopelijk zo veel mooie fotos als jij maken.
Groetjes, Claudia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
