Boarden op een berg zwart gruis

Ik was vroeg op maar niet vroeg genoeg. De boot van 6.30 was al vol. Gelukkig waren er genoeg passagiers "over" voor een extra boot om 7 uur; anders had ik tot de middag moeten wachten.

Het was weer heerlijk genieten tijdens de bootrit terug naar Bluefields. Daar kwam ik rond negenen aan, nét te laat om het vliegtuig naar Managua te pakken. Die optie verviel dus meteen al. Dat scheelt weer in het maken van de keuzes ;-)

Ik kocht een kaartje voor de boot naar El Rama en de verkoopster vroeg me: "tot El Rama of tot Managua?" Dat leek me wat lastig per boot maar het bleek dat de boot in El Rama een door een bus wordt opgewacht, zodat je vrijwel meteen doorkunt. Dat leek me een prima plan. Geen Delfts biertje dus deze keer, maar deze aansluiting wilde ik toch niet laten schieten.

Er stond een lange rij voor de boot waar een man in uniform alle bagage controleerde. Ik kreeg een zwemvestje uitgereikt en sloot braaf achteraan. Vlak voordat ik aan de beurt was liep de man in uniform weg. Er werden geen tassen meer gecheckt; de boot was vol. Toen ik bij m'n "rij-genoten" navraag deed was het antwoord dat er vrij snel weer eentje zou gaan, dus dat kwam wel goed.

Vervolgens kreeg ik wéér een zwemvestje uitgereikt. Ik vertelde dat ik er al eentje had en wees naar het BLAUWE zwemvestje dat op m'n rugzak lag. De man die RODE zwemvestjes uitdeelde floot hard naar de boot die net wilde vertrekken en gebaarde me daarin te stappen. Er bleek inderdaad nog precies één plekje over te zijn en alle passagiers hadden een blauw zwemvestje aan. Tja............je moet 't maar weten hé ;-)

In El Rama had ik nog mooi even de tijd om wat te lunchen voordat ik op de bus naar Managua stapte, waar we over vijven bij de busterminal aankwamen. Het voelde goed om weer terug te zijn in de stadse bedrijvigheid. Bij ieder stoplicht vertonen straatartiesten hun kunsten, worden voorruiten schoongepoetst en proberen verkopers hun krantjes of snacks te slijten. Er worden stoepjes geschrobt en straatjes geveegd. Iedereen is druk in de weer. Hier wordt niet zomaar rondgehangen!

Ik vond 't wel mooi geweest voor die dag en besloot een nachtje te pakken in het hostel waar ik eerder ook was geweest. De volgende ochtend op het busstation bedacht ik me dat het misschien wel leuk zou zijn om nog even terug te gaan naar Léon en Via Via hostel. Gewoon.............omdat het kan ;-)

Het was namelijk bijna weekend dus dat kon weer heel gezellig worden. En als Via Via vol zou zitten kon ik altijd alsnog op een bus verder richting het noorden stappen. Ik was tenslotte weer terug in de Pacifico waar ik weer kéuzes heb qua vervoer :-).

Maar het zat mee en Via Via had een kamer voor me. Het was echt gaaf om hier weer terug te komen. De medewerkers van het hostel herkenden me allemaal en toen ze me voorgingen naar m'n kamer zag ik "mijn" katje met de draden van een hangmat spelen. Ik kon m'n grijns niet onderdrukken. Hij was er nog, en hoe!

Bijna iedere gast speelt met 'm, hij achtervolgt de zwabber van de schoonmaker en volgt de ober omdat er misschien nog wel wat lekkers van de borden valt. Het keukenpersoneel dat 'm eerst nog rigoureus opzij schoof snijdt nu vlees in kleine stukjes om 'm te voeren. Als ie midden op het looppad in slaap is gevallen wordt ie door het personeel voorzichtig opzij geschoven zodat er niemand op kan gaan staan. Hij krijgt dus heel veel aandacht en een goed leven hier :-)

Nadat ik was ingecheckt raakte ik vrijwel meteen aan de praat met Daniel (USA) en een Noor die nét terug kwam van Volcano Boarding. Waren er bij hem in de groep geen ongelukken gebeurd? Nee niets! Maar zij waren ook niet zo hard gegaan. Wat?!?! Heb je iets te zeggen over je snelheid dan? Jawel; als je vanaf het begin remt lukt dat prima. Je moet je snelheid alleen niet te ver op laten lopen, want dan is er geen houden meer aan en kom je inderdaad aan die 70 km/u. Je snelheid wordt door de gids gemeten en hij had maar 28 km/u geboard. Oh!?!?! Maar dat verandert de zaak! Dan kan ik ook! Ik geef toe........ik ben dan toch een beetje een adrenalinejunkie en dit klonk toch ineens weer erg aantrekkelijk!

Samen met Daniel heb ik me nét voor sluitingstijd alsnog aangemeld en de volgende ochtend stonden we om 8 uur paraat. De rest van de groep bestond uit - héél verrassend - Amerikanen en Canadezen. Na een busrit van een uur stapten we aan de voet van de Cierra Negro uit. We kregen allemaal een board, een rugzakje met kleding en 2 liter water en konden aan de klim beginnen. De helling was zo'n 45 graden steil. Een uur lang in de volle zon, over los zittend zwart vulkanisch gruis en gesteente en een stevige wind die je met board en al gewoon omver blies als je niet oppaste. Maar ja, zonder die wind waren we helemaal weggesmoord. Die 2 liter water had ik onderweg echt helemaal nodig!

Dit uurtje afzien werd op de top beloond met een fantastisch uitzicht over wijde omgeving met z'n nabij gelegen vulkanen. De Cierra Negro is nog steeds een hele actieve vulkaan die de afgelopen 200 jaar zo ongeveer iedere 5 jaar tot een uitbarsting kwam. Vanaf de top kan je de gestolde, zwarte lavastromen nog prachtig zien liggen. Nu is ie al 8 jaar stil, dus het wordt weer tijd! Hm............

Maar op de top is duidelijk dat de Negro alles behalve slaapt. Overal hangt de doordringende geur van zwavel en stijgen kleine rookpluimpjes op. Ik was heel blij met m'n schoenen met sterke zolen want als je een dun laagje gruis weg schraapt is het daaronder echt loei heet. En daar loop je dan gewoon overheen! Ongelooflijk.......

Nadat iedereen voldoende van het uitzicht had genoten kon de grote verkleedpartij beginnen. We trokken onze felgekleurde overalls en werkhandschoenen aan en zetten onze beschermbril op. Die was zo beschadigd dat je eigenlijk gewoon door matglas keek. Het resultaat van deze verkleedpartij was zéér charmant maar een beetje beschermende kleding kan geen kwaad.

En dan sta je bovenaan die steile helling, met de snelheid van een snowboard nog vers in het geheugen. Slik.....! Na alle instructies (remmen!) heb ik nog heel even de kunst bij een paar anderen afgekeken. Dat zag er allemaal best beheerst uit dus ik was er klaar voor!

We waren ervoor gewaarschuwd dat de eerste helft minder steil was en dat de echte snelheid pas daarna kwam. Nou............dat klopte wel ;-) Ik heb continue stevig m'n hakken in het gruis gezet en dat was maar goed ook. De tweede helft kostte het aardig wat kracht om die snelheid onder controle te houden. Het hakken-in-het-gruis systeem ging gepaard met een spray van vulkanisch gravel dat m'n zich door de matglas bril volledig onttrok. Ik zag nu echt helemaal niets meer! Uiteindelijk kwam ik onderaan de berg keurig tot stilstand. Er zat een halve vulkaan in m'n oren, m'n mond, m'n schoenen en..... nou ja.....eigenlijk overal zeg maar ;-) Maar wat was het ontzettend gaaf om te doen!! M'n snelheid...........? Een keurige 32 km/u. Eitje ;-)

De hele groep is zonder kleerscheuren beneden gekomen. Na een korte snack kregen we de kans om nog een keer te gaan. Tja..........dat boarden was wel heel gaaf maar die klim............?! En inmiddels was het midden op de dag dus nóg warmer! Een ijskoud colaatje en 'n hangmat op het ranger station klonk toch een stuk aantrekkelijker. En zo geschiede :-)

Nadat ik met heel veel zeep en shampoo alles van m'm lijf had gespoeld trad er inderdaad weer een liveband op in het hostel. Het werd weer een supergezellige avond en dus een latertje. Ik lag om 3 uur op bed. Geen probleem, aangezien ik geen extreme reisdag voor de boeg had.

Maar ja..........dat liep dus anders.

Een paar uur later werd ik wakker met het gevoel dat er een baksteen in m'n maag zat. En dat is géén goed teken. Inderdaad..............ziek! Wat was ik blij dat ik een kamer met eigen douche en toilet had ;-). Onmogelijk om de reizen dus :-( Ik heb de rest van de nacht lopen spoken en overdag tot 2 uur doorgeslapen. Daniel heeft crackertjes voor me gehaald en de schoonmaaksters brachten me soda met citroen&zout (lief!). Héél vies maar m'n maag kwam wel tot rust. De rest van de middag heb ik half dood in een hangmat en op de luie bank van het hostel gelegen. ALS je dan toch een keertje ziek moet worden, dan is dit wel de plek ;-)

Aan het einde van de dag ging het alweer een stuk beter. Nadat ik met smaak een kop tomatensoep had weggewerkt wist ik dat 't wel weer goed zat. Morgen verder door naar het noorden!