Robbed in Rio

Hallo allemaal,

M´n laatste ochtendje in Foz do Iguaçu heb ik hoofdzakelijk shoppend doorgebracht. De rest van de groep heeft een flitsbezoekje aan Paraguay gebracht (stempeltje halen). Ze waren de bus nog niet uit of de eerste was al beroofd. Naast 15 Real (€ 6,=) was ook de zakdoek (!!!) uit Marion d´r broekzak verdwenen. Wat zullen ze raar opgekeken hebben toen ze hun ``buit`` beter bekeken. Tja...... een gewaarschuwd mens telt voor twee en wij hebben allemaal dus niet meer dan een beetje handgeld in de risicozone´s zitten. De rest ligt in de kluis en een klein beetje extra geld zit diep onder alle kleding weggestopt. Ze konden er dus alleen maar om lachen.

Om 16.00 uur werden we met z´n vieren opgehaald. Helaas brak er een uurtje later een vreselijk onweer los. De lucht werd zo zwart dat het wel het einde van de wereld leek. Dat betekende...... jawel ..... VERTRAGING!!!! Brazilië heeft een heel apart systeem om je op de hoogte te stellen van de daadwerkelijke vertrektijd. Eerst staat er een hele tijd "estimated" achter je vluchtnummer, maar dat zegt eigenlijk helemaal niets. Vervolgens zie je steeds de tijd dat je vliegtuig verwacht wordt een kwartier, een half uur, een uur naar achteren schuiven. Je weet dus al dat je vertraging gaat oplopen; alleen nooit HOEVEEL. Het kan een uur zijn; maar ook net zo goed 4 uur. Het is zo frusterend om van tevoren niet te weten waar je aan toe bent. Pas als er "confirmed' staat kan je er enigszins op vertrouwen dat je ook op de op dat moment genoemde tijd zult vertrekken. En dat woordje verscheen maar niet.......


Plots verscheen er een toestel. Eigenlijk kwam het min of meer uit de lucht vallen. Niemand reageerde aangezien we nog nergens op rekenden. Gelukkig bleek het toch ons toestel te zijn, dus uiteindelijk toch maar anderhalf uur vertraging. Bij het instappen kregen we allemaal een knalrode TAMparaplu mee (naam van de luchtvaartmaatschappij). Een hele parade rode plu´s over het vliegveld; 't zag er erg grappig uit.

In Rio werden we opgehaald door lokale gids Rebecca die ons naar een prachtig hotel bracht. Ruime, nette kamers (en deze nacht helemaal voor mij alleen!). Ton en Therèse waren moe; Hugo en ik zijn nog ffff wat gaan eten en een biertje gaan halen. Het was dan wel 22.00 uur geweest maar we waren toch niet in Rio om vroeg naar bed te gaan!?!?!?
Een gezellig terras was zo gevonden; nog geen 5 minuten lopen. Lekker gegeten, biertje erbij en een beetje mensen kijken. Hoe later het werd, hoe meer bizar het schouwspel. Klaarblijkelijk waren we op één of andere pickup plaats beland. Om te beginnen was ik de enige vrouw. Daar hadden we in eerste instantie geen aandacht aan besteed; het komt nu eenmaal in meer landen voor dat mannen uitgaan terwijl vrouwen braaf thuiszitten. Maar; buiten de hekjes van het terras stonden mooie, jonge mannen te lonken naar de vaak veel oudere ....... mannen (!) op het terras. Het was me al eerder opgevallen dat homo's (en lesbiennes) zich in dit land vrij kunnen uiten, maar dit sloeg echt alles. Daarnaast liep er een aantal uitbundig geklede travestieten rond die "gezellig" aanschoven bij andere tafeltjes. Hugo was dan ook erg blij met mijn gezelschap. Zodra ik m'n hielen lichtte om even naar het toilet te gaan werd er ook naar hem uitgebreid gelonkt en geflirt. Ben je als vrouw ook een keertje de chaparone, hihi ...... Kortom; geen plek om je te vervelen en het werd dus laat.


Desondanks zaten we alle4 om half 8 aan de ontbijttafel want we wilden het uiterste uit de dag halen. Eerst met de taxi naar het beroemde Christusbeeld Cristo Redentor. De taxichauffeur probeerde ons te belazeren, maar dat feest ging mooi niet door. Inmiddels spreken we de meest noodzakelijke woorden Portugees wel en met m´n steenkolen Spaans kom ik ook nog onverwacht ver. Jammer dat het in grote steden altijd weer hetzelfde liedje is en dat je zo op moet letten. Verder niets dan goeds over de Brazilianen: trots (overal zie je de Braziliaanse vlag in terug),gastvrij, eerlijk, vriendelijk, gevoel voor humor, gezellig, warm........ Helaas zijn er altijd uitzonderingen die de regel bevestigen......

Het trammetje naar de ruim 700 meter hoge top van de Corcovade-berg vertrekt maar één keer per uur maar we kwamen precies op het goede tijdstip aanlopen. Via een steile helling (soms zelfs 45 graden!) voerde het ons - dwars door een stukje oerwoud midden in deze miljoenenstad!! - naar boven. De lucht was strakblauw waardoor we de hele stad (en bijbehorende smog) konden overzien. Het uitzicht was echt geweldig. Heerlijk nog even op een terrasje een vers fruitsapje gedronken voordat we weer afdaalden.

Het volgende doel was een tochtje door de koloniale buurten met een 100 jaar oud trammetje. Met het kaartje van de Lonely Planet in de hand vroegen we een voorbijganger hoe we het beste konden lopen. De man begon hard te lachen (en niet om ons Portugees!!) en adviseerde ons om maar een taxi te nemen: het was minstens 20 minuten rijden!!!! Tja...... wij bekrompen Nederlanders denken in dit soort steden gewoon veel te klein.

Gelukkig hadden we nu een leuke taxichauffeur; een Louis van Dijk LookaLike die honderuit in het Portugees tegen ons zat te babbelen. Tussendoor druk gebarend met z´n handen terwijl hij heel af en toe een ruk aan z´n stuur gaf om de taxi tussen de ontelbare stadsbussen door te manouvreren. Het was vaak een kwestie van centimeters...

Hij zette ons keurig voor de tramhalte af. Na betaling van 0,60 Real (!!!) mochten we instappen. Het trammetje kwam schokkend, piepend en krakend in beweging en bij iedere wissel moesten we even stoppen zodat de conducteur met een soort koevoet de wissel in de goede stand kon zetten. Onderweg sprongen steeds meer mensen aan boord om - hangend aan de zijkant van de tram - een stukje mee te liften. Toen we door een leuk buurtje heen reden zijn we uitgestapt en hebben we heerlijk gelunched in een supergezellig eettentje.

Buiten klonken de klanken van een Brass-bandje waar we na het eten meteen op af zijn gegaan. Even verderop waren ze aan het spelen, compleet met een groepje leuk geklede meiden die er driftig op los dansten. Echt gaaf. We hebben nog een heel stuk verder geslenterd door het wijkje. Overal muziek en gezelligheid; wat een levensgenieters zijn deze mensen toch.

We konden het opstappunt van het trammetje niet meer vinden. De rails was opgebroken voor werkzaamheden waardoor we op een dwaalspoor waren gebracht. We besloten om terug te lopen naar het beginpunt waar een kathedraal stond die we nog wilden bezichtigen. We kwamen door gezellige winkelstraten en volksbuurten waar buiten Domino en kaartspellen werden gespeeld. Uiteraard weer her en der disco uit de achterbak; burenoverlast is hier een onbekend begrip. Rond het einde van de middag kwamen we in de buurt van de kathedraal; het zonnetje was nu veel minder heet en licht werd alleen maar mooier; de perfecte tijd om goede foto´s te maken.

Achteraf liep deze dag misschien wel teveel op rolletjes en moest er gewoon een keer iets mis gaan. Dat gebeurde dus ook. Op een rustig (maar overzichtelijk!!) plein liepen we ietwat verspreid uit elkaar. Hugo liep achterop en uit het niets dook een man op waarvan hij dacht dat het een bedelaar was. Hij vroeg om geld maar Hugo reageerde afwijzend en liep door. De man drong aan, en nog eens en greep hem toen vast. Dat was het moment dat ik besloot erop af te stappen maar helaas al iets te laat. Ineens ging alles heel snel. De man probeerde Hugo z´n tas af te pakken, Hugo viel, Therèse - die dichter in de buurt was - sprong ertussen en werd ook omver gegooid. Ik rende erop af en riep dat ze dat vooral niet moest doen (gevaarlijk) maar deed vervolgens precies hetzelfde. De man wist zich los te worstelen en rende er - toen hij ook Ton onze kant op zag komen - vandoor. Ik was werkelijk woest en schold in grof Nederlands (!!!) dat ie G.V.D. de tas moest teruggeven en waarempel...... hij gooide ´m op de grond!!! Blijkbaar nogal overdonderd van al dit vrouwelijk geweld, hihi. Helaas was Hugo z´n camera wel kwijt want die had ie toch uit z´n handen weten te rukken.

Ondertussen was er een lokale bus met een hoop gillende passagiers en gierende remmen en gestopt. We moesten instappen en ze reden ons rechtstreeks naar het dichtst bijzijnde politiebureau. In de bus zag ik pas dat Hugo z'n arm bloedde. De man bleek een afgebroken bierfles als wapen te hebben gebruikt. Toen besefte ik dat ik inderdaad wel iets van glas op de grond heb zien vallen, maar tijdens de worsteling zelf heb ik er helemaal niets van meegekregen. Achteraf maar goed ook.

Eén van de passagiers - Monica - is uitgestapt en heeft ons met alles geholpen. Ze sprak geen woord Engels maar toch begrepen we elkaar redelijk. Op het politiebureau bleef ze maar zeggen hoe erg ze dit vond. Veel geknuffel en omhelzingen; Portugees geratel en excuses. Van ons allemaal was zij nog het meeste aangeslagen. Ze heeft Hugo z'n arm verzorgd met de EHBO spullen die de agenten kwamen brengen en ging daarna buiten de stress van zich af roken. Ondertussen probeerde de agenten naarstig om het wat koeler in het kantoortje te krijgen. Toen ze de airco maar niet aan de praat kregen kwamen ze met een grote ventilator aan; ook deze bleek niet te werken.

Ook zij spraken geen woord Engels. Toch begrepen we dat ze de toeristenpolitie voor ons hadden gebeld. Een uurtje later kwamen ze ons ophalen. Met z'n vijven op de achterbank (!!) reden ze ons naar eerst naar het hotel om de benodigde papieren op te halen. Tijdens deze oncomfortabele maar lachwekkende rit schoof Monica één van haar eigen ringen aan m´n vinger. Om goed te maken wat er gebeurd was; alsof zij er iets aan kon doen!!! Ton en Therèse bleven bij het hotel wachten, terwijl Hugo, Monica en ik - nu met normale ruimte op de achterbank - naar het aangiftekantoor zijn gereden. Hier spraken ze wèl goed Engels.

Daar werd van ons alledriei een uitgebreid getuigenverslag opgenomen. Dat van Hugo en mij eerst in het Engels. Dit werd vervolgens in het Portugees vertaald en officieel uitgewerkt zodat de verzekering in Nederland het nog een keertje kan vertalen. Erg efficiënt....... Wel fijn dat Monica erbij was gebleven. Zij had tenslotte alles zien gebeuren en zorgde dat alles goed op papier kwam te staan. Tussen alle paperassen door bleef ze maar zeggen hoe erg ze het vond dat dit in haar land gebeurde. Ze schaamde zich oprecht. Toen we afscheid van haar namen werden we flink geknuffeld. Ondertussen was het al laat in de avond en dus donker. Het minste wat we voor haar konden doen was haar geld voor een taxi naar huis geven. Na veel aandringen accepteerde ze uiteindelijk.

De agenten hadden al die tijd op ons gewacht en hebben ons ook nog naar een kliniek gebracht waar Hugo z'n arm gehecht kon worden. Zelfs daar bleven ze nog bij ons totdat ze blijkbaar werden opgeroepen voor een nieuw voorval; anders hadden ze ons nog teruggebracht naar het hotel ook. Een zuid Amerikaans land met betrouwbare politie; het bestaat!!!!

Met een taxi zijn we teruggegaan naar het hotel waar Ton en Therèse nog trouw in de lounge zaten te wachten. We wilden de dag in ieder geval nog op een leuke manier eindigen door een stevige borrel te gaan drinken. Net voor we wilden vertrekken arriveerde de rest van de groep. Het nieuws sloeg in als een bom en sommigen kondigden al aan het hotel niet meer te verlaten in deze "levensgevaarlijke" stad. Dat zou dus echt dom zijn!!! Rio is gewoon super en gekken lopen er overal wel rond! Ik baal er alleen wel van dat op deze manier de vooroordelen weer bevestigd worden.

Het etentje & borrel met Ton en Therèse werd supergezellig. We hebben ze meegenomen naar het foute terras van de vorige avond; succes gegarandeerd. Marjan en Michiel schopen later bij en we hebben een wereldavond gehad.

De volgende dag zijn we met een open jeep naar het bos Tijuca gegaan. Prachtig woud en zo dichtbij deze reusachtige stad. Lekker gewandeld en gelunched en vervolgens doorgereden naar de Favela's. Hier had ik in eerste instantie wel moeite mee. Favela's zijn de buitenwijken van Rio waar de armen wonen. Ik had geen zin om naar de ellende van een ander te kijken. De lokale gids heeft me echter weten te overtuigen dat hier veel te veel misverstanden over bestaan. Hij was er zelf opgegroeid, woonde er nog steeds en deed dit juist omdat hij wilde dat mensen een positiever beeld zouden krijgen. Vooruit dan maar....

En.... hij had gelijk. Ik ben blij dat ik toch geweest ben. De Favela's liggen hoog. Ze bouwen steeds verder door totdat ze het topje van de berg heben bereikt. Soms een heel nieuw huis, maar vaak NOG een extra etage op alle eerdere etage's waardoor het geheel op een kaartenhuis lijkt dat gammel tegen de bergwand opgeplakt is. Het gevolg is dat er een waar doolhof ontstaat van steegjes, paadjes, hoekjes en gangetjes waar je zonder gids gegarandeerd verdwaalt. Hij leidde ons er doorheen en overal werden we zeer vriendelijk begroet. Ik heb m'n beeld over deze wijken meteen bijgesteld. Het zijn geen gewone buitenwijken maar hechte gemeenschappen waar mensen die er zijn opgegroeid over het algemeen nooit meer willen vertrekken. OOK niet als ze geld verdienen. Zij investeren in projecten voor gezondheidszorg en scholing in "hun" wijk. Tussen de vele sober ingerichte huisjes bevonden zich woningen die alle luxe hadden die je je maar kunt voorstellen. Een vreemd contrast tussen deze rommelige, schijnbaar krakmikkige bouw.

Vanaf het begin liep er een meisje met onze groep mee. Ze had oude versleten kleren aan en speelde constant met een klein beertje waar een of ander Portugees liedje uitkwam. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als 't kon met haar te praten. In een onbewaakt ogenblik stopte ze het beertje in m'n handen; ze wilde het aan me geven. De gids zij dat dit gewoon betekende dat ze me erg lief vond en dat ik het vooral moest accepteren. Ik wist niet wat ik moest zeggen..... Het enige wat ik bij me had waren m'n zilveren oorbellen en die heb ik maar aan haar gegeven. Dat was wel het minste.....

In de loop van de middag kwamen we terug bij het hotel waar we nog nèt de tijd hadden om wat eten en drinken in te slaan. Wat ik die middag heb gedaan zullen de meesten van jullie niet geloven..................: ik ben naar een voetbalwedstrijd geweest!!!! Ook dit was ik niet van plan maar de rest van de groep - en met name Michiel - heeft me toch zover gekregen. Omdat het zo bij de cultuur van Brazilië hoort en omdat het stadion wel heel speciaal was. Vooruit dan maar weer.

Rond het stadion was 't een drukte van belang. Overal werden vlaggetjes, petjes en slingers verkocht en liepen bizar uitgedoste fans rond. Het stadion zelf was - voor zover ik dat kan beoordelen - reusachtig maar helaas maar voor een kwart gevuld. Ongelooflijk dat zo weinig mensen zoveel lawaai kunnen maken. Er hing een goede sfeer. De fans speelden luid op trommels en zongen uit volle borst. Het was dus toch wel even leuk maar na een minuut of twintig was ik eigenlijk wel uitgekeken. Geen nood; er was een alternatief: fans bekijken!!

Zo gebeurde het dat de mannen in onze groep de wedstrijd volgden en de meeste vrouwen lekker om zich heen stonden te kijken en het publiek fotografeerden. Zo is het idee van de mooiemannenkalender ontstaan......... Als vrouw kan je je ogen goed de kost geven in dit land en dat gaan we nu vastleggen. Marjan, Marjon, Jeanet en ik lopen sinds dit moment constant als een stel paparazzi door de straten, hihi.

De laatste dag ik Rio ben ik met Hugo op pad gegaan om een nieuwe camera te kopen. Helaas is dat niet gelukt. Daardoor wel heerlijk door allerlei leuke stukken van de stad geslenterd, lekker gewinkeld en gelunched. Aan het einde van de middag naar het strand van Copacabana gegaan maar daar was helaas niet zo heel veel te beleven; het was maandag en nog bewolkt ook. Balen!! Zeker voor de rest van de groep die voor het uitzicht vanaf het Christusbeeld met z'n hoofd in de wolken stond.

De laatste avond hebben we met z'n vieren gegeten in het straatje waar de kliniek zat. Daar waren veel barretjes en restaurantjes hadden we al gezien. Ook hier gebeurde weer van alles om ons heen. Veel mooie mannen; maar wel allemaal homo. Vreemd, vreemd, vreemd. Later snapten we eindelijk wat we fout deden. Rebecca schoof aan en vertelde ons dat dit DE homostraat van Rio was. Oeps.....!!! Dat verklaart een hoop. Het was er niet minder gezellig om.

Dit was ons Rio avontuur.
Je hebt van die steden die een soort magische naam hebben; die je op de één of andere manier altijd aantrekken; waar je nieuwsgierig naar bent. Rio hoort zeker in dat rijtje thuis. De stad was moderner dan ik verwacht had, maar zeker niet hectisch of vies. Het is onvoorstelbaar dat er nog zoveel woud middenin licht en doet vreemd aan dat je in notime op prachtige stranden staat.Op straat wordt, gevoetbaldd, gedanst, gezongen en acrobatiek beoefend. In de drukke straten met winkels, warenhuizen en kantoren kom je - naast keurig geklede zakenmannen en vrouwen - evenveel surf-dudes en schaars geklede bikinidame's tegen. Waar ter wereld kom je dit tegen? Ik ben zo blij dat ik hier geweest ben.

Dit mailtje stond al een tijdje in concept klaar. Vlak voor het af was viel alles uit. Gelukkig slaat Gmail automatisch concepten op zodat ik niet helemaal overnieuw hoefde te beginnen. Inmiddels zit ik dus alweer thuis achter m'n eigen PC'tje.

Rio is nog lang niet het einde van deze geweldige reis; jullie hebben nog het één ander van me tegoed. Dat komt in de loop van de week voor degenen die ik nog niet "life" heb bijgepraat.

Groetjes Bianca