Afscheid van de Caribean (en de verse kreeft :-( )

M'n hostel lag hemelsbreed bekeken op steenworp afstand van het vliegveld. Dat was bij wijze van spreken kruipend nog prima te doen. Alleen...................... die landingsbaan hé. Die is héél lang en voordat je daar omheen bent! Alles is afgezet met meters prikkeldraad Gelukkig zaten daar her en der al aardig wat gaten in.

Het was me ook al opgevallen dat er gewoon mensen op de landingsbaan liepen. Blijkbaar was ik niet de enige die geen zin had om om te lopen. En dus wurmde ik me die ochtend even over zevenen tussen het prikkeldraad door, stak de landingsbaan over en stond binnen 10 minuten bij de incheckbalie. De bagage werd met handgeschreven kaartjes gelabeld. Behalve de geschreven eindbestemming was er geen onderscheid in de bagagelabels. En barcodes...............? Dat al helemáál niet!

Aangezien Bluefields slechts een tussenstop zou zijn was ik héél benieuwd hoe ze de bagage zouden sorteren of dat m'n rugzak misschien toch per ongeluk in Managua zou belanden. Aan de andere kant.................. we hebben het hier niet over een Boeing 747....... ;-)

Het propellervliegtuigje vertrok keurig op tijd en 25 minuten later was ik in Bluefields. Da's wel even wat anders dan 10 uur varen ;-) Maar het verschil is er niet minder om. Van turquoise naar bruin water............. da's dan wel weer jammer.............

Op het vliegveld werd m'n paspoort aandachtig bestudeerd en moest ik allerlei vragen beantwoorden: waar kwam ik vandaan; waar ging ik naartoe; in welk hotel ging ik slapen; wat ging ik hier doen........ Al m'n gegevens werden handmatig op 3 verschillende lijsten door 3 verschillende medewerkers opgeschreven; zéér efficiënt ;-) Tenslotte werd óók nog m'n bagage aan een grondige controle onderworpen. Het was een stuk eenvoudiger om het land binnen te komen dan dit hele gedoe na m'n kortste vlucht ooit. Waarschijnlijk heeft 't er mee te maken Bluefields een beruchte doorvoerhaven voor de drugshandel is.

Ondertussen stonden er 2 mannetjes ongeduldig bij een bagagekar te wachten. Alleen mijn rugzak lag er nog op. Dat handmatig sorteren werkt dus best goed ;-) Ik bevestigde dat het inderdaad mijn bagage was, maar toen ik 'm op wilde pakken kreeg ik 'm echt pas mee nádat ik met m'n bonnetje had aangetoond dat het écht van mj was. Wat goed! Dat heb ik op een "echte" luchthaven nog nooit meegemaakt :-)

Ik had vooral géén zin om weer een nacht in Bluefields te blijven en heb een taxi aangehouden om me rechtstreeks naar de boot richting Pearl Lagoon te brengen. Ondanks de slepende controleronde op het vliegveld was ik nog op tijd voor de boot van 9 uur. Tenminste..........ongevéér 9 uur. We zijn hier tenslotte in de Caribean :-)

De bootrit was in één woord fantástisch. Bijna 2 uur lang voeren we door een labyrint smalle rivieren, brede plassen water, mangroven en kleine eilandjes. De boot had er goed de vaart in en zigzagde door dit waterdoolhof. Ik zou er echt meteen verdwalen. Op ronddrijvende boomstronken loerden reigers naar een visje en zaten aalscholvers met hun gespreide vleugels te drogen in de zon. Boven me fladderden de meest prachtige vlinders rond en cirkelden pelikanen en fregatvogels tegen de blauwe lucht. Her en der dobberden vissersbootjes met hun driehoekige zeiltjes; professorisch in elkaar geknutseld met een groot stuk plastic en 2 lange bamboe stokken. Maar 't werkt, daar gaat 't om...........

Toen ik in Pearl Lagoon voet aan wal zette viel de hitte als een deken over me heen. Ik heb ingecheckt een een kleine hospedaje achter een winkeltje dat door dezelfde familie gerund wordt. Handig ;-)

Na een verfrissende douche was m'n eerste prioriteit op zoek te gaan naar eten. Ik was al sinds 6 uur op, had nog niet ontbeten en 't was inmiddels al lunchtijd. Ik vond een prachtig plekje met vrij uitzicht op de lagune en een heerlijk verfrissend briesje. Prima plekje om de ergste hitte van de dag uit te zitten.

In de directe omgeving van Pearl Lagoon liggen Miskito dorpjes en andere authentieke vissersdorpjes. Die had ik gráág willen bezoeken, maar daar heb je een boot voor nodig en dus zit je aan een tour vast. En ook hier weer het probleem: onvoldoende animo, dus geen tour. Oké, dat is dan een nadeeltje van een land dat qua toerisme nog op gang moet komen........

Pearl Lagoon zelf was echt superrelaxed en bijna nog meer Caraïbisch dan de Corn Islands. Ook hier weer dat Caribean Slam. Een soort van Engels dat ik maar moeilijk kan verstaan. Niemand maakt zich druk. Mensen hebben hebben een overwegend Creools uiterlijk, hangen wat rond, zitten in de schommelstoel op de patio, kletsen wat of kaarten wat. Het lijkt wel of er niemand werkt. Overal kan je kokosbrood en kokos-cake kopen en hoor je reggeae en reggeaton muziek. En................Country!?!?! Heláás ook erg populair in dit deel van de Caribean :-/

Maarrrrrrr........er wordt ook gesport! Op straatl zie je jongetjes honkbal spelen en ze zijn nog fanatiek ook. Honkbal is ongekend populair in Nicaragua maar dit is de eerste plek waar ik het zoveel zoveel op straat zie. Waarschijnlijk omdat er zo weinig verkeer is ;-) Ik heb nog een tijdje met ze meegespeeld. Echt superleuk maar pfew................wat was dat warm!

In Pearl Lagoon hebben ze zelfs een écht honkbalstadion met professionele verlichting. Helaas worden er alleen in het weekend wedstrijden gespeeld, dus dat ben ik nét misgelopen.

Na m'n dagje hier vond ik dat ik genoeg "tranquillo" was geweest. Ik ben wel weer klaar voor een beetje actie en wat leven in de brouwerij. Morgen stap ik weer op de boot, terug naar Bluefields en vervolgens terug naar de Pacifico. Deze laatste avond heb ik me dus nog even tegoed gedaan aan kreeft en krab, want vanaf morgen wordt het weer de kip met rijst&bonen en dat is zo'n beetje het enige dat vaststaat.

De verdere invulling laat ik aan het toeval over. Door de afhankelijkheid van boten is het moeilijk in te schatten hoe ver ik zal komen. Morgen ben ik waarschijnlijk ergens in El Rama, Managua, of even terug in Léon............ofzo....... ;-)