Het Paradijs dat Corn Island heet

Check out was vroeg in dit hostel: 9 uur al. Best jammer; ik had nog tot 12 uur om te overbruggen. Pffff......
Aan de overkant zat 'n klein eettentje waar ik eerst maar eens ben gaan ontbijten. Daar ontmoette ik het Portugese stel Miguel en Dora. We raakten aan de praat en zij bleken ook op de boot te wachten. Rond 10 uur hoorden we dat ie was gearriveerd en een uurtje later mochten we erop.

De boot.............Ik heb zelden zo'n oude schuit gezien als deze. Volgens mij is het ooit een vrachtscheepje geweest en hebben ze op een gegeven moment besloten om er ook passagiers mee te gaan vervoeren. Er ging echt van alles op: varkens, honden, een vrachtwagentje, een graafmachine, 2 containers, meubels, zakken met......? en dus ook passagiers met hun bagage. Op de ticket stond vermeld dat iedere passagier 1 stuk handbagage mocht meenemen maar daar hield niemand zich aan. Hele kasten droegen ze op hun rug ;-) Elk hoekje en gaatje van de boot was in gebruik. Er waren nauwelijks zitplaatsen; wél stapelbedden en daar was ook de zeer noodzakelijke schaduw. Het was een kleine ruimte vol met houten, 3-hoge stapelbedden met grote nummers erop. Het had wel iets weg van een barak in de gevangenis eigenlijk ;-) Omdat we toch wel een stukkie te gaan hadden (6 uur....... dachten we......), hebben we alle drie een bedje gescoord. Gezellig bij elkaar en met de Noorse Kurt en de Engelse James als onze buren. Handig ook, omdat we zo op elkaars bagage konden letten en je zo ook af en toe even aan de wandel kon.

Toen natuurlijk even de boot verkennen. Niet groot maar toch net een doolhof. Het was duidelijk dat de Nigaruaanse passagiers beter waren voorbereid dan wij. Ik had nog net even snel een fles water en een pakje crackertjes gekocht, maar zij hadden tassen met eten bij zich, en dekens, en kussens, en hangmatten. Tot m'n grote verrassing kreeg we allemaal een soort van matrasje voor dat stapelbed, was er een keuken om wat te eten te bestellen en zelfs een koelkast met bier en frisdrank. Ook liep er een mannetje rond die sinasappels verkocht en eentje met een soort pasteitjes. Wat een luxe! Eigenlijk.................... meer comfort dat tijdens een intercontinentale vlucht. We waren gewoon aan een cruise begonnen! Alleen die boot klopte niet helemaal.............. ;-)

We waren de haven nog maar een uurtje uit of de boot liep al vast op de bodem. Laag tij.......... We konden geen kant meer op. Het wachten was op het opkomend tij dat ons zou bevrijden. Dat gebeurde uiteindelijk ook wel, maar we begonnen dus al met vertraging. Het verbaasde me niets.

De boottocht was dus best lang; uiteindelijk zelfs 10 uur in totaal. Dat dus íetsje langer dan de geplande 6 uur ;-) Ik was dus best blij met m'n bedje. We hebben de tijd gedood met kletsen, slapen en kaarten. Toen duidelijk werd dat we niet voor achten (!) aan zou komen heeft Kurt even gebeld met een hospedaje op het eiland. Ze hadden nog 3 kamers en die hebben we alle drie gereserveerd. Prettig idee om na zo'n tocht meteen te kunnen crashen!

De laatste 2 uur werd het wel vervelend; toen hadden we het gewoon helemaal gehad. Dat kwam mede door het feit dat we in de verte al de lichtjes van Corn Island zagen, alleen leken die maar niet dichterbij te komen. Wat was die schuit tráág!

Uiteindelijk zetten we bij tienen pas voet aan wal. Het hospedaje hadden we zo gevonden en toen...........wat eerst.........? Een douche? Eten? Een koud biertje? Moeilijke keuze!!! :-)

Eten was toch wel het meest nijpend. Als er nog maar wat open is...... Gelukkig; nog nét. Een paar burrito's verder waren alle hongerige magen weer gevuld. We hebben nog gezellig een biertje gedronken in de lokale kroeg en lagen uiteindelijk pas om 2 uur op bed.

Van uitslapen kwam echter niets terecht. De kamers van ons hospedaje liggen op de BG, daar direct boven de woning van eigenaresse. Er woont een groot gezin en een dunne houten vloer is alles wat ons scheidt. Rond 5 uur werd de familie wakker en wij dus ook. Het leek wel of er een kartonnen plafonnetje tussen zat!

Toch zijn we pas rond 9 uur gaan ontbijten. Bij een soort huiskamer restaurantje dat 5 minuten verderop lag zijn we heerlijk verwend door een big mama die écht een lekker ontbijt had klaargemaakt. Al snel waren we eruit dat we eigenlijk géén zin hadden om meteen weer op reis te gaan, ook al was het maar een klein stukje. We hebben een lekker rustig dagje strand op Big Corn Island gehad, héérlijk.

's Avonds met z'n allen bij hetzelfde restaurantje fantastisch kreeft gegeten. Wat kan die vrouw koken zet! Echt een genot na al die rijst & bonen-kip-yuca-bananen.

Dora en Miguel besloten nog langer te blijven en dus ben ik met James en Kurt op de Panga van 10 uur richting Little Corn gestapt. En toen...........Big Corn was al mooi, maar dit...........wauw!!! Witte stranden met wuivende palmen en oeroude bomen, turquoise water, geen verkeer, geen wegen en alleen maar wandelpaden. Nogmaals Wauw!

Het enige hostel op het eiland was al vol wisten we (we hadden even gebeld) maar eigenwijs als we zijn liepen we er toch even naartoe. Je weet tenslotte maar nooit ;-) Daar aangekomen werden er net een aantal nieuwe gasten ingecheckt die wél een kamer hadden gereserveerd. Eén van hen was de Duitse Anneli die spontaan aanbood om haar kamer met me te delen. Goed geregeeeeeeeeeld! En gezellig ook, want het bleek al snel dat zij ook wilde gaan duiken. James en Kurt vonden een kamer in het naastgelegen hotelletje en zo kwam alles weer goed.

Samen met Anneli heb ik het eiland verkend; lopend. Het is slechts 1,5 km2 groot (800 inw.), dus als je een uurtje doorstapt ben je aan de andere kant. Aan "onze" kant liggen Carib Town (= 'n piepklein dorpje), een honkbalveld (!), 2 duikcenters, een paar supergezellige barretjes en eettentjes en dat is het dan. En overal staan staaaaaaaaapels kreeftenkooien. Als je het verharde looppad volgt naar de andere kant loop je eerst door een prachtig dichtbegroeid bos totdat het overgaat in een wit zandpad dat uiteindelijk uitkomt op het strand aan de andere kant van het eiland. Op dat zandpad vlakbij het strand hoor je alleen wat krekeltjes, het geritsel van de palmbladeren en het geruis van de zee waar we meteen een heerlijke duik in hebben genomen.

's Avonds hebben we gezellig met James en Kurt gegeten en de volgende dag............gedoken! Het waren prachtige duiken in kristalhelder water. Zooooooo fijn om weer te doen!

Die dag ben ik ook op zoek gegaan naar mogelijkheden om weer aan 't vaste land te komen, maar die zijn er niet zoveel. Die enige boot van de week zou zaterdagavond al vertrekken en dat vond ik écht te snel. Bovendien had ik ook niet zo héél veel zin in nóg een boottocht van 10 uur. Dan toch maar vliegen dus. Op de website was echter geen vlucht meer te vinden. Oeps!! Zou ik dan vast komen te zitten in dit paradijs.......:-p ? Maar er zijn nog zoveel andere plekken die ik wil zien! Toch maar even bellen naar het hoofdkantoor in Managua en warempel........toch nog een ticket! Tenminste........de telefonische toezegging met reserveringsnummer ;-)

De derde dag ben ik samen met Anneli naar de noordkant van het eiland gelopen. De bloedhete, lange wandeling werd beloond met een prachtig strand. Dit is niet het eerste tropische paradijsje dat ik heb mogen aanschouwen, maar zeker wel één van de mooiste! Vlakbij het strand lag een prachtige rif waar we geweldig hebben gesnorkeld. Wat een zalige plek weer.

Aan het einde van de dag heb ik afscheid genomen van Anneli. In het kleine kerkje dat ik passeerde werd héél hard en héél vals gezongen. Oh ja......'t was zondag!
Met de boot van 4 uur heb ik dit paradijsje verlaten. Terug op Big Corn heb ik me weer gesettled in het Hospedaje van een paar dagen terug. Ik had me verheugd op nog een avondje kreeft eten bij de big mama van het huiskamerrestaurantje maar helaas.............die was dicht. Zondag hé.........

Maar ik mag niet klagen. Sinds m'n komst op Bluefields heb ik iedere dag kreeft gegeten en dat gaat Pearl Lagoon - m'n volgende bestemming - vast ook nog wel een paar keer lukken ;-)