Kattekwaad in koloniaal Léon

Met de boot van 9 uur heb ik Isla Ometepe achter me gelaten. Vlak na vertrek een klein ongelukje gehad. Eén of andere toerist had kokos-zonnebrandolie op het stalen dek gemorst. Dat had ik pas door nádat ik onderuit was gegleden. Wammes! Volledig onderuit, heláás had ik net m'n telefoon in m'n handen en die schoof nét ver genoeg door om over het randje te kukelen. Shit! Die ligt nu dus op de bodem van Lago de Nicaragua. Balen, balen, balen! Maar goed, alles is relatief; 't had ook m'n camera kunnen zijn ;-)

De veerboot was volgeladen; 4 vrachtwagens vol met benanen (platana´s eigenlijk), 2 motoren en voor de rest voetgangers. Dit ben ik keer uit voorzorg maar binnen gaat zitten. Op de heenreis was ik bovenop het dek behoorlijk verbrand; in een uurtje........! Ik had beter moeten weten, maar ja..........

Na een uurtje ben ik in San Jorge in één van de vele taxi's gestapt en terug in Rivas stond er al een bus naar San Juan del Sur klaar. Er stond een hele lange rij voor te wachten met bagage die nog op 't dak geladen moest worden. Als 't éven kan hou ik m'n rugzak liever IN de bus; aangezien er best wel eens bagage van het dak "verdwijnt". In de meeste van de Nicaruaanse "kippenbussen" zitten ruime bagagerekken m'n rugzak is met slechts 12 kilo (een nieuw record geloof ik ;-) ) klein en licht genoeg om 'm daartussen te proppen. Beter voorkomen dan genezen; én - laten we eerlijk zijn - wát hebben ze nou aan mijn stapeltje (deels ongewassen) plunje? Helemáál niets toch? En dus ben ik maar gewoon met rugzak en al via de achterdeur naar binnen geglipt.

M'n buurman tijdens deze reis was de Australische Mike, al 2 jaar (!) op reis en nog 4 maanden te gaan. Hij kwam net uit Panama/Costa Rica en was zoooooo blij om weer écht in Latijns Amerika terug te zijn. Ik herken wel wat ie zegt. Alles is hier nog heerlijk chaotisch en ongeorganiseerd. Die ge-oliede transport terminals liggen me toch minder; ik voel me hier veel meer thuis ;-)

Binnen 'n uur kwamen we in San Juan aan. Op 't eerste gezicht leek 't een super gezellig plaatsje. Het vinden van een gezellige overnachtingsplek viel echter best tegen. De 2 (leuke) hostel zaten vol en de hospedajes (kamers bij mensen thuis) waren prijzig en ronduit slecht. Uiteindelijk heb ik een redelijke kamer in gevonden in een eenvoudig hotel dat in een prachtig maar verwaarloosd koloniaal pand zat. De rest van de middag heb ik wat rondgeslenterd door het dorp, maar ik kon er gewoon echt m'n draai niet vinden. Nog voor het avondeten was ik eruit: wegwezen hier!
Toen ik terugliep naar het hotel werd ik door een aantal Canadezen uitgenodigd om een biertje mee te drinken. Gezellige lui! Ze wonen hier al jaren en waren erg benieuwd hoe ik het hier vond. Ik ben toch maar gewoon eerlijk geweest :-/ Ze begrepen er helemaal niets van! En Léon, waar ik naartoe wilde, dat was écht helemáál niet leuk. En ook héél ver om te reizen. Dan moest ik wel héél vroeg vertrekken om 'n beetje bijtijds aan te komen. Volgens mij viel dat juist heel erg mee dus ik besloot gewoon maar eens eigenwijs te zijn.

's Avonds in bed hoorde ik tot diep in de nacht dronkemans gelal. Het lijkt erop dat hier vooral reizigers komen om veel te feesten en een beetje te surfen. Ik had zooooo geen zin in zo'n party-scene als deze! De volgende ochtend ben ik rond 8 uur in een collectivo naar Rivas gestapt en heb de chauffeur gevraagd om me naar de opstapplek voor 'n Expreso te brengen (= een bus die niet om de haverklap stopt om mensen op te pikken, en dus sneller). Vreemd genoeg werd ik niet bij de terminal, maar ergens op een stille straathoek afgezet. Toch maar even checkcheck dubbelcheck gedaan maar het bleek toch echt te kloppen. Een kwartiertje later stopte er inderdaad een bus en ik moest wel héél snel instappen, want hij ging er ook vrijwel meteen weer vandoor. Een echte Expreso dus ;-)

Binnen 2 uur was ik terug in Managua maar nog wel bij de verkeerde busterminal. Ik had dus weer een taxi nodig en heb even bij de buschauffeur geïnformeerd wat dat ongeveer moest kosten. 25......hóóguit 30 Cordoba was het antwoord. Toen ik een taxi aanhield en naar de prijs vroeg zei de chauffeul alsof het de normaalste zaak van de wereld was "50 Cordoba". En hij lachte z'n tanden bloot. Dat deed ik dus ook toen ik antwoordde "neeeee, 30 Cordoba; en dan mats ik je nog!" Hij barstte in lachen uit, zei dat ik blijkbaar al lang genoeg in Nicaragua was om me te laten aftroeven en stapte uit om m'n rugzak aan te pakken.
Die taxichauffeurs zijn wel OK hier. Keihard onderhandelen is echt niet nodig. Ze proberen wat, je doet 'n tegenbod en het is klaar. Meestal maken ze een gezellig praatje onderweg en dat gaat opvallend vaak over La Máquina Naranja (de oranje machine) oftewel.......voetbal. Alsof ik daarover mee kan praten......... Maar ik klets gewoon mee hoor ;-)

Even later zat ik in een minibusje naar Léon waar ik al rond 12 uur aankwam. Die reistijd viel alles bij elkaar dus reuze mee. Maar goed dat ik soms eigenwijs ben ;-)

In de taxi naar het centrum viel de kathedraal al van verre op. Het is de grootste van Centraal Amerika en dat is te zien. Het centrum van de stad (201.000 inw.) heeft een gezellige, koloniale uitstraling met veel mooie kerkjes. Het voelde meteen al goed hier!

Ik liet me afzetten bij één van de hostels uit de Lonely Planet: ViaVia. Dat was eigenlijk eerder bedoeld als referentiepunt. Waar er één is zijn er meer, en de hostels uit de LP zijn meestal óf vol, of zijn relatief slechter/duurder (mensen komen toch wel) óf beide. Maar toen ik hier naar binnen keek zag 't er eigenlijk wel héél gaaf uit. Toch maar even geïnformeerd en jawel, ze hadden nog een kamer. Een hele mooie zei de barman met een brede grijns op z'n gezicht. En................WAUW......!!! Hij had echt niets teveel gezegd; wat een geweldige kamer! Ik was meteen verkocht. En 't hele hostel is zoooooo gaaf.

ViaVia is gevestigd in een prachtig, en volledig gerestaureerd koloniaal pand met 2 grote patio's/binnentuinen en veel gezellige zitjes en hangmatten. De kamers en dorms zijn er tijdens de renovatie in dezelfde koloniale stijl bijgebouwd. Aan de voorkant zit een sfeervol restaurant/bar waar meer locals dan reizigers zitten. Er staat een grote biljarttafel die fanatiek gebruikt wordt. Wat een super gezellige plek!

Het is hier écht een stuk warmer en omdat ik op het heetst van de dag was aangekomen heb ik me met een boek in één van de hangmatten genesteld. Het was de bedoeling om aan 't einde van de middag de stad te verkennen, maar toen liep ik Greg ineens weer tegen 't lijf. Hij zat hier ook! We hebben in de bar wat te eten besteld, raakten aan de praat met wat andere mensen en voor ik 't wist was het avond.

Léon staat ook bekend om z'n uitgaansleven (van een ander kaliber dan in San Juan) en dat wilden we die avond gaan verkennen. Een van de barmannen van ViaVia nam ons op sleeptouw. Helaas kwam Greg nergens binnen omdat ie een hemdje droeg. Ik ook, maar vrouwen mogen dat uiteraard wel. Hoe schaarser gekleed, hoe beter ;-). Samen uit, samen thuis, dus dat uitgaan liep helaas op niets uit. Volgende keer beter........

De volgende dag heb ik de boel op m'n gemakkie verkend, en ik was écht blij dat ik hier naartoe gekomen was. Mooie kerken, oude huisjes, een leuke markt en een gezellig plein. Overdag is het daar doodstil, maar als de ergste warmte verdwenen is loopt het vol met spelende kinderen, flirtende jongeren, flanerende stelletjes en kletsende opaatjes. Zo leuk!

Het was al donker toen ik terug liep naar het hostel. In één van de straatjes werd m'n aandacht getrokken door 't klagend gejammer van 'n héél jong katje. Hij was niet moeilijk te vinden en zat ergens in een doodstil hoekje moederziel alleen. Geen moederkat te bekenen. Er was nog één winkeltje in de buurt open, maar die wisten ook niet waar ie thuishoorde. Tja......wat doe je dan.........? Die mevrouw adviseerde me om 'm maar gewoon achter te laten, dan nam iemand 'm "misschien" wel mee.

Achterlaten............hier..........? In eerste instantie deed ik dat, maar hij ging meteen weer roepen. Ik kon 't echt niet over m'n hart verkrijgen en besloot 'm het hostel binnen te smokkelen. Daar had ie vast een grotere kans op overleven dan hier. Ik heb 'm in m'n tas gestopt en kreeg 'm met veel moeite een béétje stil. Maar niet helemaal........ Dadelijk horen ze 'm!
Gelukkig stond de muziek net even lekker hard zodat ik zonder problemen naar binnen stapte. Ik heb 'm water gegeven en in de tuin gezet. Ook nog even een zak kattenbrokjes gekocht en uitgestrooid. Zo! Die kon voorlopig wel even vooruit!

Maar hij was me blijkbaar erg dankbaar en bleef me maar opzoeken. Echt zó lief, maar niet handig. Hij moest zich verstoppen! Ik ben m'n kamer maar ingegaan........

Die avond werd "onze" bar omgetoverd tot een ware feestlocatie, compleet met een salsa-band. Het werd een wereldavond en ik heb héérlijk gedansd. Wat een top sfeertje! Even voor twaalven was 't helaas voorbij. We zijn met een klein groepje nog naar een aantal andere bars gegaan en ook dat was supergezellig. Toen ik om 4 uur bij m'n kamer kwam lag het katje in onder een plant vlak voor m'n deur te slapen. Schattig.........

Toen ik de volgende ochtend ging ontbijten liep het katje weer luidkeels roepend rond. Ik pakte 'm op en vroeg met een stalen gezicht aan het personeel of zij wisten waar ie thuis hoorde? Uiteraard hadden ze geen flauw idee. Even later ontdekte ik dat de Nederlandse die hier werkt (en woont!) een kattenliefhebber is. Eind goed al goed; zij zou 'm wel onder haar hoede nemen. Missie geslaagd! Maar niemand begreep hoe het beestje op deze afsloten patio's was beland..........zoooooooo gek! ;-)

Aanvankelijk was ik van plan om te gaan vulkaanboarden op de Cerro Negro. Het leek me mooi om de vulkaan te beklimmen, de krater van dichtbij te bekijken, en er dan op zo'n plank vanaf te roetsjen. Maar alleen al in dit hostel liepen 2 dames op krukken en een voet in het gips. Allebei door 't boarden............. Mm..........misschien toch niet zo'n goed plan...........

Voor andere excursies waren er deze zaterdag geen of onvoldoende deelnemers. Jammer! Ik had ook grááag willen door de mangroven kanoën of de lagunes bezocht :-(

Nadat ik had uitgecheckt ben ik op aanraden van velen naar het Museo de Arte Fundación Ortiz-Guarddián gegaan. Een privé collectie met Cubaanse, Peruaanse, Nicaruaanse en andere Latijns Amerikaanse kunst. Lang niet allemaal mijn smaak, maar het museum op zich is al prachtig omdat 't in twee koloniale huizen gevestigd is, die zo groot zijn dat je er makkelijk in kunt verdwalen. Maar goed dat er overal personeel staat om je weer de goede richting wijzen ;-) Het was een mooie afsluiting van m'n verblijf in Léon.

Aan 't einde van de middag ben ik naar Managua vertrokken waar ik een nachtje zal moeten doorbrengen, omdat dat de enige manier is om de vroege bus naar El Rama te pakken. Door zo laat mogelijk te vertrekken hoef ik er echter alleen maar te slapen. Gewoon weer in het hostel van de heenreis, lekker makkelijk ;-)

Morgen vroeg op en meteen de stad weer uit.................!