Zwemmen met piranha's en kaaimannen
Door: Bianca
Blijf op de hoogte en volg Bianca
24 November 2006 | Brazilië, Manaus
Hallo allemaal,
Het is alweer fff geleden dat jullie m´n eerste mailtje hebben gekregen. De meeste tijd hebben we in de natuur doorgebracht en daar heb je nou eenmaal nog steeds (gelukkig!!) geen internet café´s. Ondertussen hebben we niet bepaald stil gezeten en er valt dus genoeg te vertellen. Daarom een kleine waarschuwing vooraf: dit wordt een lang verhaal dus ga er maar fff voor zitten. Misschien krijg ik ´t niet eens af want over 2 uurtjes moet ik weer klaarstaan voor de transfer naar het vliegveld.
De vierde dag zijn we vanuit Olinda vertrokken. Helaas zijn er in Brazilië bijna geen rechtstreekse vluchten van stad naar stad waardoor we bijna iedere keer eerst terug nar Brasilia moeten. Zo ook deze keer: eerst 2 1/2 uur terug, jop het vliegveld 1 uur transfertijd maar helaas daar bovenop 2 uur vertraging en vervolgens een vlucht van 2 1/2 uur naar Manaus.
Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken is er het tijdsverschil. In Brasilia is het 1 uur vroeger dan Olinda en vervolgens in Manaus weer 2 uur later waardoor we uiteindelijk op 4 uur tijdsverschil met Nederland uitkomen. M´n klokje wordt dus heel wat keren verzet op zo´n reis dag om te voorkomen dat ik een inschattingsfoutje met de boardingtijd maak. Ik wordt er gek van. Gelukkig heeft Marjan een i-pod waarop ze verschillende klokken bij kan houden.
Laat in de avond kwamen we in Manaus aan. Na het inchecken duurde het nog wel fff voor we op onze kamer waren: één miezerig liftje voor een hotel met 13 etages en honderden kamers werkt niet echt efficiënt. Toen we onze kamer uiteindelijk bereikt hadden zijn we als een blok in slaap gevallen.
Het ontbijt wat op de 13 etage maar die zijn we maar gaan lopen. Daar bleek - heel verrassend ook nog een zwembadje te zijn. Geweldig uitzicht over de stad waardoor in één oogopslag duidelijk werd dat die niet veel te bieden had. Maar daar kwamen we ook niet voor!!!! Na een korte stadswandeling onder leiding van onze nieuwe lokale gids zijn we naar de haven gewandeld. Op de boot werden we verwelkomd met carpirinha´s dus dat begon lekker. De haven was lekker bedrijvig. Veel gesjouw met grote pakken en kleine bootjes die over en weer varen. Sommige bootjes vervoerden groepen (levende) geiten en varkens. Dat was een maf gezicht.
Een uurtje later zijn we uitgevaren. Eerst stroomafwaarts naar ``Encontro das Aguas`` (ontmoeting van de wateren), de plek waar de zwarte Rio Negro en de gele Rio Solomões bij elkaar komen. Door het verschil in gewicht, samenstelling en temperatuur van het water mengen de rivieren zich niet maar blijven de totaal verschillende kleuren water nast elkaar bestaan. Echt een bizar gezicht.
De boot keerde om zodat we stroomopwaarts onze tocht vervolgden. Lekker relaxen onderweg, domino gespeeld met de bemanning, heerlijk gelunched en aan het einde van de dag onze roodverbrande koppies en schouders goed in de creme gezet. Het was behoorlijk dik bewolkt maar daar had de zon zich duidelijk niets van aangetrokken. Aan het einde van de middag hadden we de stad ver achter ons gelaten en hoorden we alleen nog maar de geluiden van de Amazone. Na het avondeten zijn we met een klein bootje en een grote schijnwerker op kaaimannenjacht gegaan. Aan de kant zag je overal oplichtende oogjes. We gingen er op af, de gids stapje ffff uit en binnen 10 minuten plukte hij een kaaiman van anderhalve meter uit het water. Een prachtig beest dat - mits je ´m op de juiste manier beet hield - zo mak als een lammetje was. Echt geweldig om zo´n beest vast te mogen houden!!! Uiteraard hebben we ´´m ongedeerd laten gaan; hij heeft hooguit een shock opgelopen door alle flitslichten van de camera´s. Een stukje verderop heeft de gids nog een mini kaaiman te grazen genomen. Slechts 50 cm lang maar met ooooh zoooo scherpe tandjes. Terug op de boot hebben we de rest van de avond domino gespeeld. Ze spelen het hier totaal anders dan wij dat doen. Uiteraard was de bemanning er veel beter in dan wij dus werden we compleet ingemaakt.
Die nacht hebben we in hangmatten geslapen. Voor velen van ons een nieuwe ervaring. Sommigen gaven het al snel op en zijn alsnog op de (harde!!) grond gaan pitten. Het duurde bij mij ook wel lang voor ik m´n draai had gevonden maar uiteindelijk heb ik toch goed geslapen.
Na het ontbijt zijn we met een klein bootje uitgevaren. Onderweg zagen we meteen alweer de eerste kaaimannen op de loer liggen. We hebben een stevige oerwoudwandeling gemaakt (zo´n uur op 3). Onderweg veel geleerd over de geneeskrachtige en/of praktische toepassingen van allerlei bomen en planten. Ook vertelde de gids over de ``death law``. Vliegtuigjes die over het Amazone gebied vliegen en zich niet vooraf hebben aangemeld worden - indien ze aan een eerste waarschuwing om te landen geen gehoor geven - gewoon neergeschoten. Dit om de smokken van drugs, maar ook van dieren en planten uit het Amazonegebied tegen te gaan. Net goed! En waarschijnlijk ook de enige manier om zo´n gigantisch (en belangrijk) gebied nog enigszins te beschermen. De Amazone bestrijkt in totaal 48% van dit reusachtige land!!!
Terug bij de boot waren we lekker moe en flink bezweet. Een verfrissende duik in het Amazone water deed wonderen. Vreemd genoeg kwamen de mannen er als Hulk-lookalike uit en leken vrouwen ineens zwaar behaard te zijn. Het zag er echt niet uit!!! De groene algen uit het water zetten zich vast op je lichaamshaar. Heb je veel? Dan wordt je Hulk. Heb je weinig? Dan lijkt het ineens heel wat en heb je als vrouw ineens borsthaar. Gelukkig was het douchewater van de boot NIET groen...........
Na deze groene duik hebben we gelunched op een prachtig wit strandje. In de verte kwam een inktzwarte onweerslucht aan; onvoorstelbaar mooi. De bemanning spande de zeilen rondom de boot om de hoosbui buiten boord te kunnen houden.
Samen met Hans heb ik op het achterdek gestaan waar we de bui over het water als een groot wazig gordijn op ons af zagen komen. Een prachtig gezicht waar ik wel een nat pak voor over had.
Aan het einde van de middag zijn we met een klein bootje bewapend met eenvoudige hengels vertrokken om (piranha´s) te gaan vissen. We hebben geen fanatieke vissers in de groep maar er gingen er toch 10 mee. Na een half uurtje varen hingen we een stuk vlees aan de haak en al snel hadden we beet. Op slag veranderden we allemaal van relaxte stadslui in fanatieke Piranha vissers. Iedereen wilde de ander de loef afsteken. Op ons 3e stekkie ging het pas echt goed. We haalden de één na de andere waterpitbull binnen. Trots poseerden we met onze vangst; ook al waren ze nog zo klein. Nadat we ze voorzichtig van het haakje hadden verwijderd (scherpe tanden!!!!) gooiden we ze terug. Ondertussen zwommen grijze zoetwater dolfijntjes snuivend en blazend langs onze boot. Nooit verwacht dat ik die van zo dichtbij zou zien!!! Verder hoorde je niets dan vogels, insecten en het gespetter van opspringende visjes. Een zalige plek!
Terug bij de grote boot was de bemanning druk in de weer om de hele inventaris op het strandje uit te zetten. Er kwam een grote BBQ tevoorschijn en nog groter boxen (dit keer zonder auto eraan vast) waar al snel de inmiddels vertrouwde Forro-klanken uitkwamen. Er werden feestlampjes opgehangen en vuurpotten aangestoken. Ook de Carparinha ``bar`` en de gehele drankvoorraad was naar het strand verhuisd. Het zag er supergezellig uit. We hebben heerlijk gegeten en op onze blote voeten in het mulle witte zand gedanst. De vrouwen deden ons de Forro voor, de mannen sleurden je mee in de juiste maat.
Helaas begon het te regenen waardoor een aantal mensen afdropen. Hans, Hugo, Marion, ik en de bemanning zijn lekker doorgegaan. In eerste instantie onder een afdakje maar later maakte het allemaal niet meer uit. In de stromende regen hebben we doorgefeest en gedanst. Vooral de captain kon lekker dansen en inmiddels heb ik die Forro al aardig onder de knie. Toen we uiteidenlijk teruggingen naar de boot had ik geen droge draad meer m´n lijf.
Het inslapen kostte dit keer geen enkele moeite. Om 2 uur ´s nachts werden we echter door zwaar noodweer gewekt. De regen kwam als een waterval naar beneden en de harde wind blies het water tussen en onder de zeilen door. In no time was het hele bovendek in rep en roer. Overal rondschijnendezaklampjes en mensen die naarstig probeerden te redden wat er de redden viel. Degenen die op de grond lagen de slapen waren echt te klos; alles was kletsnat. De sfeer was geweldig. Iedereen kon er de humor wel van inzien en we hebben echt vreselijk gelachen. Het duurde dan ook een hele tijd voor de rust was weergekeerd en iedereen weer kon (proberen) te slapen. Vanwege het natte beddengoed noodgedwongen maar onder een regencape of iets dergelijks. Ik was er - als hangmatslaper - nog redelijk goed vanaf gekomen en heb nog prima kunnen pitten.
De birdwatch mogelijkheid van 5 uur ´s ochtens heb ik wel aan me voorbij laten gaan. Achteraf maar goed ook; de boot kwam namelijk niet opdagen!!! Hij had moterpech bleek later. Na het ontbijt ben ik - in de herkansing - alsnog meegegaan. Het weer was weer helemaal opgeknapt. Door de strakblauwe lucht had de zon vrij spel en zelfs in het platte bootje waarbij we dicht op het water zaten was het bloedheet. Op een bewolkte dag wordt het hier zo´n 38 graden, op een zonnige dag halen we makkelijk de 42 a 43 graden. Pffffff.....
Door het late tijdstip hebben we uiteraard minder vogels gezien maar het was zeker de moeite waard. Verschillende soorten roofvogels, Ibis, reigers, ijsvogels en apen gezien. Onderweg sprongen er regelmatig spontaan visjes in onze boot. Domdomdom!!! Gelukkig kregen we de meesten op tijd te pakken zodat we ze - levend - terug konden gooien.
Het mooiste van deze birdwatch tour vond ik ......... de roze rivierdolfijnen. Grote dolfijnen die een zacht roze kleurtje hebben en onze boot tot op een meter naderden. Geweldig!!
Na de birdwatch en de lunch was het (helaas!!) tijd om weer richting Manaus te vertrekken. Onderweg nog lekker gezwommen (geen hulk taferelen deze keer) en genoten van schitterende onweersbuien die overtrokken. Als je de ``ooooooh´s`` en ``aaaaaaaah´s`` hoorde was het alsof we naar vuurwerk stonden te kijken.
Terug in Manaus hebben we afscheid genomen van de bemanning. Er werd flink geknuffeld en gezoend; het leek wel of we 3 weken i.p.v. 3 dagen aan boord waren geweest.
Met een busje waren we binnen een half uur terug in het hotel. Weer hetzelfde gedoe met inchecken (formuliertjes invullen, in de rij voor de lift) en toen met Marjan op zoek naar een restaurantje. Zoals gezegd - deze stad heeft niets te bieden - dus uiteindelijk zijn we bij een soort hamburgertentje op het plein bij het OperaHouse beland. Het vlees is hier echter zo ontzettend goed dat zelfs een hamburger heerlijk is. Daar kunnen ze bij de MacDonald´s nog wat van leren!
Die avond nog met Hugo, Hans, Michiel en Marjan een biertje gaan drinken. De barretjes worden allemaal gekenmerkt door mega harde muziek en bijbehorende TV beelden van de muziek DVD´s die ze continue afspelen. Als er 3 barretjes naast elkaar zitten hoor je dus 3 verschillende soorten muziek door elkaar. WC´s hebben ze niet dus iedereen doet ´t maar gewoon op straat (en dat is te ruiken!). Maar.... als dit de Braziliaanse manier van uitgaan is willen we dat toch meemaken dus hebben we plaatsgenomen op een ``terrasje``. Een paar stoeljes en tafeltjes letterlijk midden op de weg voor de bar. Door - aan weerszijden - langsrazende bussen en de muziek konden we elkaar maar net verstaan. En toch smaakte de biertjes prima.....
Mmmmmmm....
Inmiddels is het 15.15 uur en ik moet m´n tas nog inpakken. Dat betekent dat jullie de rest nog van me tegoed houden. Om 16.00 worden we met z´n vieren opgehaald voor de vlucht naar Rio. De rest van de groep komt morgen pas. Doordat de vlucht van morgen al vol was vertrekken wij nu al. Wat mij betreft alleen maar beter want ik heb een dag langer in Rio samen met Hugo, Ton en Therese. ´t Zal best gezellig worden.
Tot snel!!!
Groetjes Bianca
Het is alweer fff geleden dat jullie m´n eerste mailtje hebben gekregen. De meeste tijd hebben we in de natuur doorgebracht en daar heb je nou eenmaal nog steeds (gelukkig!!) geen internet café´s. Ondertussen hebben we niet bepaald stil gezeten en er valt dus genoeg te vertellen. Daarom een kleine waarschuwing vooraf: dit wordt een lang verhaal dus ga er maar fff voor zitten. Misschien krijg ik ´t niet eens af want over 2 uurtjes moet ik weer klaarstaan voor de transfer naar het vliegveld.
De vierde dag zijn we vanuit Olinda vertrokken. Helaas zijn er in Brazilië bijna geen rechtstreekse vluchten van stad naar stad waardoor we bijna iedere keer eerst terug nar Brasilia moeten. Zo ook deze keer: eerst 2 1/2 uur terug, jop het vliegveld 1 uur transfertijd maar helaas daar bovenop 2 uur vertraging en vervolgens een vlucht van 2 1/2 uur naar Manaus.
Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken is er het tijdsverschil. In Brasilia is het 1 uur vroeger dan Olinda en vervolgens in Manaus weer 2 uur later waardoor we uiteindelijk op 4 uur tijdsverschil met Nederland uitkomen. M´n klokje wordt dus heel wat keren verzet op zo´n reis dag om te voorkomen dat ik een inschattingsfoutje met de boardingtijd maak. Ik wordt er gek van. Gelukkig heeft Marjan een i-pod waarop ze verschillende klokken bij kan houden.
Laat in de avond kwamen we in Manaus aan. Na het inchecken duurde het nog wel fff voor we op onze kamer waren: één miezerig liftje voor een hotel met 13 etages en honderden kamers werkt niet echt efficiënt. Toen we onze kamer uiteindelijk bereikt hadden zijn we als een blok in slaap gevallen.
Het ontbijt wat op de 13 etage maar die zijn we maar gaan lopen. Daar bleek - heel verrassend ook nog een zwembadje te zijn. Geweldig uitzicht over de stad waardoor in één oogopslag duidelijk werd dat die niet veel te bieden had. Maar daar kwamen we ook niet voor!!!! Na een korte stadswandeling onder leiding van onze nieuwe lokale gids zijn we naar de haven gewandeld. Op de boot werden we verwelkomd met carpirinha´s dus dat begon lekker. De haven was lekker bedrijvig. Veel gesjouw met grote pakken en kleine bootjes die over en weer varen. Sommige bootjes vervoerden groepen (levende) geiten en varkens. Dat was een maf gezicht.
Een uurtje later zijn we uitgevaren. Eerst stroomafwaarts naar ``Encontro das Aguas`` (ontmoeting van de wateren), de plek waar de zwarte Rio Negro en de gele Rio Solomões bij elkaar komen. Door het verschil in gewicht, samenstelling en temperatuur van het water mengen de rivieren zich niet maar blijven de totaal verschillende kleuren water nast elkaar bestaan. Echt een bizar gezicht.
De boot keerde om zodat we stroomopwaarts onze tocht vervolgden. Lekker relaxen onderweg, domino gespeeld met de bemanning, heerlijk gelunched en aan het einde van de dag onze roodverbrande koppies en schouders goed in de creme gezet. Het was behoorlijk dik bewolkt maar daar had de zon zich duidelijk niets van aangetrokken. Aan het einde van de middag hadden we de stad ver achter ons gelaten en hoorden we alleen nog maar de geluiden van de Amazone. Na het avondeten zijn we met een klein bootje en een grote schijnwerker op kaaimannenjacht gegaan. Aan de kant zag je overal oplichtende oogjes. We gingen er op af, de gids stapje ffff uit en binnen 10 minuten plukte hij een kaaiman van anderhalve meter uit het water. Een prachtig beest dat - mits je ´m op de juiste manier beet hield - zo mak als een lammetje was. Echt geweldig om zo´n beest vast te mogen houden!!! Uiteraard hebben we ´´m ongedeerd laten gaan; hij heeft hooguit een shock opgelopen door alle flitslichten van de camera´s. Een stukje verderop heeft de gids nog een mini kaaiman te grazen genomen. Slechts 50 cm lang maar met ooooh zoooo scherpe tandjes. Terug op de boot hebben we de rest van de avond domino gespeeld. Ze spelen het hier totaal anders dan wij dat doen. Uiteraard was de bemanning er veel beter in dan wij dus werden we compleet ingemaakt.
Die nacht hebben we in hangmatten geslapen. Voor velen van ons een nieuwe ervaring. Sommigen gaven het al snel op en zijn alsnog op de (harde!!) grond gaan pitten. Het duurde bij mij ook wel lang voor ik m´n draai had gevonden maar uiteindelijk heb ik toch goed geslapen.
Na het ontbijt zijn we met een klein bootje uitgevaren. Onderweg zagen we meteen alweer de eerste kaaimannen op de loer liggen. We hebben een stevige oerwoudwandeling gemaakt (zo´n uur op 3). Onderweg veel geleerd over de geneeskrachtige en/of praktische toepassingen van allerlei bomen en planten. Ook vertelde de gids over de ``death law``. Vliegtuigjes die over het Amazone gebied vliegen en zich niet vooraf hebben aangemeld worden - indien ze aan een eerste waarschuwing om te landen geen gehoor geven - gewoon neergeschoten. Dit om de smokken van drugs, maar ook van dieren en planten uit het Amazonegebied tegen te gaan. Net goed! En waarschijnlijk ook de enige manier om zo´n gigantisch (en belangrijk) gebied nog enigszins te beschermen. De Amazone bestrijkt in totaal 48% van dit reusachtige land!!!
Terug bij de boot waren we lekker moe en flink bezweet. Een verfrissende duik in het Amazone water deed wonderen. Vreemd genoeg kwamen de mannen er als Hulk-lookalike uit en leken vrouwen ineens zwaar behaard te zijn. Het zag er echt niet uit!!! De groene algen uit het water zetten zich vast op je lichaamshaar. Heb je veel? Dan wordt je Hulk. Heb je weinig? Dan lijkt het ineens heel wat en heb je als vrouw ineens borsthaar. Gelukkig was het douchewater van de boot NIET groen...........
Na deze groene duik hebben we gelunched op een prachtig wit strandje. In de verte kwam een inktzwarte onweerslucht aan; onvoorstelbaar mooi. De bemanning spande de zeilen rondom de boot om de hoosbui buiten boord te kunnen houden.
Samen met Hans heb ik op het achterdek gestaan waar we de bui over het water als een groot wazig gordijn op ons af zagen komen. Een prachtig gezicht waar ik wel een nat pak voor over had.
Aan het einde van de middag zijn we met een klein bootje bewapend met eenvoudige hengels vertrokken om (piranha´s) te gaan vissen. We hebben geen fanatieke vissers in de groep maar er gingen er toch 10 mee. Na een half uurtje varen hingen we een stuk vlees aan de haak en al snel hadden we beet. Op slag veranderden we allemaal van relaxte stadslui in fanatieke Piranha vissers. Iedereen wilde de ander de loef afsteken. Op ons 3e stekkie ging het pas echt goed. We haalden de één na de andere waterpitbull binnen. Trots poseerden we met onze vangst; ook al waren ze nog zo klein. Nadat we ze voorzichtig van het haakje hadden verwijderd (scherpe tanden!!!!) gooiden we ze terug. Ondertussen zwommen grijze zoetwater dolfijntjes snuivend en blazend langs onze boot. Nooit verwacht dat ik die van zo dichtbij zou zien!!! Verder hoorde je niets dan vogels, insecten en het gespetter van opspringende visjes. Een zalige plek!
Terug bij de grote boot was de bemanning druk in de weer om de hele inventaris op het strandje uit te zetten. Er kwam een grote BBQ tevoorschijn en nog groter boxen (dit keer zonder auto eraan vast) waar al snel de inmiddels vertrouwde Forro-klanken uitkwamen. Er werden feestlampjes opgehangen en vuurpotten aangestoken. Ook de Carparinha ``bar`` en de gehele drankvoorraad was naar het strand verhuisd. Het zag er supergezellig uit. We hebben heerlijk gegeten en op onze blote voeten in het mulle witte zand gedanst. De vrouwen deden ons de Forro voor, de mannen sleurden je mee in de juiste maat.
Helaas begon het te regenen waardoor een aantal mensen afdropen. Hans, Hugo, Marion, ik en de bemanning zijn lekker doorgegaan. In eerste instantie onder een afdakje maar later maakte het allemaal niet meer uit. In de stromende regen hebben we doorgefeest en gedanst. Vooral de captain kon lekker dansen en inmiddels heb ik die Forro al aardig onder de knie. Toen we uiteidenlijk teruggingen naar de boot had ik geen droge draad meer m´n lijf.
Het inslapen kostte dit keer geen enkele moeite. Om 2 uur ´s nachts werden we echter door zwaar noodweer gewekt. De regen kwam als een waterval naar beneden en de harde wind blies het water tussen en onder de zeilen door. In no time was het hele bovendek in rep en roer. Overal rondschijnendezaklampjes en mensen die naarstig probeerden te redden wat er de redden viel. Degenen die op de grond lagen de slapen waren echt te klos; alles was kletsnat. De sfeer was geweldig. Iedereen kon er de humor wel van inzien en we hebben echt vreselijk gelachen. Het duurde dan ook een hele tijd voor de rust was weergekeerd en iedereen weer kon (proberen) te slapen. Vanwege het natte beddengoed noodgedwongen maar onder een regencape of iets dergelijks. Ik was er - als hangmatslaper - nog redelijk goed vanaf gekomen en heb nog prima kunnen pitten.
De birdwatch mogelijkheid van 5 uur ´s ochtens heb ik wel aan me voorbij laten gaan. Achteraf maar goed ook; de boot kwam namelijk niet opdagen!!! Hij had moterpech bleek later. Na het ontbijt ben ik - in de herkansing - alsnog meegegaan. Het weer was weer helemaal opgeknapt. Door de strakblauwe lucht had de zon vrij spel en zelfs in het platte bootje waarbij we dicht op het water zaten was het bloedheet. Op een bewolkte dag wordt het hier zo´n 38 graden, op een zonnige dag halen we makkelijk de 42 a 43 graden. Pffffff.....
Door het late tijdstip hebben we uiteraard minder vogels gezien maar het was zeker de moeite waard. Verschillende soorten roofvogels, Ibis, reigers, ijsvogels en apen gezien. Onderweg sprongen er regelmatig spontaan visjes in onze boot. Domdomdom!!! Gelukkig kregen we de meesten op tijd te pakken zodat we ze - levend - terug konden gooien.
Het mooiste van deze birdwatch tour vond ik ......... de roze rivierdolfijnen. Grote dolfijnen die een zacht roze kleurtje hebben en onze boot tot op een meter naderden. Geweldig!!
Na de birdwatch en de lunch was het (helaas!!) tijd om weer richting Manaus te vertrekken. Onderweg nog lekker gezwommen (geen hulk taferelen deze keer) en genoten van schitterende onweersbuien die overtrokken. Als je de ``ooooooh´s`` en ``aaaaaaaah´s`` hoorde was het alsof we naar vuurwerk stonden te kijken.
Terug in Manaus hebben we afscheid genomen van de bemanning. Er werd flink geknuffeld en gezoend; het leek wel of we 3 weken i.p.v. 3 dagen aan boord waren geweest.
Met een busje waren we binnen een half uur terug in het hotel. Weer hetzelfde gedoe met inchecken (formuliertjes invullen, in de rij voor de lift) en toen met Marjan op zoek naar een restaurantje. Zoals gezegd - deze stad heeft niets te bieden - dus uiteindelijk zijn we bij een soort hamburgertentje op het plein bij het OperaHouse beland. Het vlees is hier echter zo ontzettend goed dat zelfs een hamburger heerlijk is. Daar kunnen ze bij de MacDonald´s nog wat van leren!
Die avond nog met Hugo, Hans, Michiel en Marjan een biertje gaan drinken. De barretjes worden allemaal gekenmerkt door mega harde muziek en bijbehorende TV beelden van de muziek DVD´s die ze continue afspelen. Als er 3 barretjes naast elkaar zitten hoor je dus 3 verschillende soorten muziek door elkaar. WC´s hebben ze niet dus iedereen doet ´t maar gewoon op straat (en dat is te ruiken!). Maar.... als dit de Braziliaanse manier van uitgaan is willen we dat toch meemaken dus hebben we plaatsgenomen op een ``terrasje``. Een paar stoeljes en tafeltjes letterlijk midden op de weg voor de bar. Door - aan weerszijden - langsrazende bussen en de muziek konden we elkaar maar net verstaan. En toch smaakte de biertjes prima.....
Mmmmmmm....
Inmiddels is het 15.15 uur en ik moet m´n tas nog inpakken. Dat betekent dat jullie de rest nog van me tegoed houden. Om 16.00 worden we met z´n vieren opgehaald voor de vlucht naar Rio. De rest van de groep komt morgen pas. Doordat de vlucht van morgen al vol was vertrekken wij nu al. Wat mij betreft alleen maar beter want ik heb een dag langer in Rio samen met Hugo, Ton en Therese. ´t Zal best gezellig worden.
Tot snel!!!
Groetjes Bianca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
