De Zoete Zee

Na een relaxt ontbijtje en een korte taxirit naar de busterminal ben ik in zo'n mooie oude schoolbus naar Rivas gestapt. Naast me een oud mannetje dat nogal op z'n praatstoel zat. Ik vind 't Spaans hier bij de meeste mensen best lastig te verstaan. Supersnel, maar vooral..............binnensmonds, mompelend. Ze maken de woorden vaak niet af. 't Is echt wennen. Maar al doende zal ik 't vast weer leren en zelfs nu heb ik toch nog een soort van conversatie(tje) op gang kunnen houden.

Onderweg veel suikerriet- en bananenplantages. Suikerriet vooral voor de lokale rum en wat minder vaak voor de suiker. De "bananen" noemen ze meestal platanas, maar soms ook weer bananas. Wat is nou het verschil? Leuke vraag voor m'n bejaarde buurman ;-) 't Zit zo: platanas zijn groeien omhoog, zijn groter dan bananas en zijn eigenlijk een soort groente. Ze worden gebakken, gefrituurd. Je krijgt ze vaak op je bord zoals wij aardappels eten, of ze maken er van die "bananen"chips van (lekkerrrrr).
Bananas zijn kleiner, zoet en groeien omlaag. Die eet je lekker tussendoor of als toetje ;-)

Onderweg ook best veel rijstvelden, met daaromheen grote kuddes grazende koeien en paarden. Gevoelsmatig een tegenstrijdige combi (rijst = Azië <-----> koeien/paarden = Latijns Amerika ;-). Verder is het overal vooral heel groen en dun bevolkt met kleine dorpjes en losstaande, rommelige huisjes.

Aangekomen in Rivas werd ik overstelpt door gretige taxichauffeurs die me voor "slechts" 50 Cordoba's naar St Jorge wilden brengen. "Neeeeeeeee...........de bus rijdt niet vandaag want het is zondag. Neeeeeeeeeee.........collectivos zijn er vandaag ook niet". Een blok verderop ben ik samen met 2 Franse reizigers gewoon in een collectivo gestapt, kosten: 15 Cordoba's pp. Het zijn geen wereldbedragen, maar het gaat om 't principe ;-)

Een kwartiertje verderop in San Jorge had ik het gevoel aan de "echte" kust te zijn beland. Lago Nicaragua is echt gróót! Wat een enorme plas water. De heftige golfslag en de mooie strandjes compleet met schelpen maken het beeld compleet. Alleen is het water zoet...............

De veerboot naar Ometepe lag al klaar. Binnen 10 minuten waren we weg. Wat een perfecte aansluiting, geweldig toch?! Op de boot raakte ik aan de praat met Greg (US) en de Costaricaanse tweelingbroers Johnny en Jimmy, die een paar dagen samen op pad waren. Het waren gezellige babbelaars, charmeurs en echte regelaars.

Goed vervoer op Ometepe is schaars; weinig bussen en nog minder taxi's. Eigenlijk kan je dat 't beste vooraf reserveren, maar ja...........reserveren is niet echt m'n ding als ik met zo'n reis bezig ben. Maar de broers waren ras-onderhandelaars. Ze maakten een praatje hier, een babbeltje daar en jawel; ze hadden wat geregeld. Voor 15 USD pp een tourtje langs de belangrijkste punten van het eiland. Daarna zouden we bij een hostel naar keuze worden afgezet. ÁLS je al een taxi kunt vinden ben je minstens hetzelfde kwijt om naar de andere kant van het eiland te gaan. Goed geregeeeeeeeeeeeeld!

De contouren van het eiland werden steeds meer zichtbaar. Ometepe bestaat eigenlijk gewoon uit 2 vulkanen die door hun lavaproductie ooit met elkaar verbonden zijn. Vulkaan Maderas (1394 m) doet 't niet meer. In de krater ligt een klein meer. Vulkaan Conceptión (1610 m) heeft heel lang geslapen tot ze in 1957 tot een echte uitbarsting kwam. Sindsdien pruttelt ze vrijwel continu, soms wat meer, soms wat minder. Een echte uitbarsting is er niet meer geweest, maar er staan wel overal op het eiland evacuatieroutes aangegeven. Het is echt het prototype vulkaan zoals je ze vaak op tekeningetjes ziet. Perfect symmetrisch, een helling van zo'n 45 graden en een afgetopte punt waar de krater zichtbaar is. Er puften mooie ronde stoomwolkjes uit. Eigenlijk werden hier gewoon wolken geschapen ;-)

Na ruim een uur varen, zo rond 13.00 uur, zetten we voet aan wal in Moyogalpa, en stond er een busje op ons te wachten. 't Werd een supergezellige middag en ik heb echt vreselijk gelachen met de verstrooide Amerikaan en de macho broertjes die chronisch een vrolijke grijns op hun gezicht hebben. We bezochten het prachtige Laguna Charco Verde, hebben pootje gebaad aan het zwarte strand van Punta Jesús María en namen een heerlijke duik in de kraakheldere termale bron van El Ojo de Aqua. Dat is zoooooooo gezond dat je er 15 jaar jonger uit zou komen. De kaartjesverkoper ging zelfs zover met dit sprookje dat ie me de tip gaf om een foto van mezelf vóór en ná te maken, want "dan kon ik het verschil goed zien". Yeah right.......!

D'r kan je echter wel iets anders overkomen. Toen ik daar heerlijk relaxt aan 't zwemmen was viel er vlak naast me een apenflats in het water. 't Scheelde echt een haar of ik was gewoon ondergescheten! Die anderen lachen natuurlijk. Oh oh, wat hadden ze een lol. Totdat ze 't water uit kwamen en zich ging aan kleden. Hun kleren hadden wél de volle laag gekregen. Wie 't laatst lacht....... :-))

Tegen zonsondergang reden we naar het mooiste strand van het eiland; Playa Santa Domingo. Ik had de tip gekregen om vooral daar te overnachten, maar het enige hostel zat al vol. Daarnaast vond ik het daar ook wel hééééééél erg stil eigenlijk. Greg besloot te blijven en ik ben samen met de broertjes teruggegaan naar Moyogalpa. Zoooooooooo blij dat ik dat gedaan heb! 't Is gewoon een gezellig dorpje met precies genoeg leven in de brouwerij en aardig wat keuzemogelijkheden in hostels en restaurantjes. Een overnachtingsplek was dan ook zo gevonden. We hebben die avond gezellig samen gegeten, en rond 10 uur ging bij mij toch echt 't lichtje weer uit. Nog niet aan 't tijdsverschil gewend........

De volgende dag werd ik dus ook weer om 6 uur wakker. Dan is het nog donker en hoor je langzaamaan steeds meer vogels in actie komen. Eerst zijn 't er een paar, dan meer, dan nog meer totdat 't een kakofonie van vogelgeluiden is. Zo gaaf!

Die ochtend heb ik afscheid genomen van de broers. Ze hebben geprobeerd me over te halen om langs te komen in Costa Rica. De overnachting in een B&B van een familielid hadden ze al bijna voor me geregeld; "special price". Ze zijn zoooooooo trots op hun land; mooi om te zien. En hoewel het vanaf hier maar een klein stukje is ga ik het toch niet doen. Ik vind Nicaragua te leuk, nu al ;-)

Die dag heb ik lekker gelummeld, wat gegeten, wat gedronken, praatje hier, praatje daar. En...............een motor geregeld. 't Is al jáááááááááren geleden dat ik motor heb gereden, maar hier ga ik het dan toch echt doen. Ik geef toe dat 't best spannend is na zo'n tijd maar er is hier nauwelijks verkeer dus.............moet kunnen toch?

Dus de volgende ochtend ging ik 'm ophalen; m'n motor voor die dag. Ehm........hoe zat 't ook alweer......? Oh ja! Links schakelen, rechts gas & remmen! Toch...........? Nog fff spieken bij een passerende motorrijder............ Pfew......... Ik had 't goed!

Nadat borg & papierwerk geregeld waren - ik kreeg zelfs verzekeringspapieren mee - kon ik op pad. Een beetje onwennig, maar dat was aan 't einde van de straat al verdwenen. Wat héérlijk om weer eens op een motor te zitten!
Het eerste stuk ging lekker op de verharde weg. Niet geasfalteerd, maar geplaveid, kilometers lang. Die stratenmakers hebben 't er maar druk mee gehad. Blijkbaar waren ze 't op een gegeven moment wel zat want een paar kilometer verderop ging het plaveisel over in een dirt-road. En toen kwam de onwennigheid wel even in alle hevigheid terug. Sommige stukken gingen nog wel. Beetje stof, beetje zand, beetje grind. Maar andere stukken verdienen de naam "weg" niet eens. Rotsen, keien, kuilen en bulten. Misschien dat het nog een weg heet omdat er geen bomen op staan? Een ander verschil heb ik niet kunnen ontdekken. Het was best even zweten! En hoewel ook dat weer een kwestie van wennen was, bleef 't gewoon keihard werken. Constant je weg zoeken, vooruit kijken, toch weer even een onverwachte kuil of kei ontwijken (of er onbedoeld vol overheen gaan), remmen, gas geven, schakelen, sturen, stof happen en soms eeeeeven 'n voetje aan de grond. Spannend, maar wel gaaf!

Behalve keien en kuilen waren er ook volop levende obstakels: paarden, varkens, koeien, honden........ er kon van alles plotseling oversteken. Of van die slapende hondjes, die gewoon lekker onopvallend midden op m'n pad lagen. Daar wil je toch niet overheen rijden.......!
Af en toe ook tegenliggers; ruiters te paard, of op een koe ;-) , motorrijders en....... verbazingwekkend genoeg............bussen. Die dingen zijn blijkbaar ook niet stuk te krijgen.

Het was een zware, maar fantastische rit met geweldige vergezichten, gigantische oude bomen, prachtige finca's, zwaaiende mensen, schattige dorpjes en heel veel vogels. Om 9 uur ben ik vertrokken en rond vijven was het hele eiland rond en arriveerde ik weer in Moyogalpa. Afgezien van 3 korte stops heb ik alleen maar gereden. Het laatste stuk was het moeilijkste. Ik ben blij dat ik niet niet aan die kant van het eiland begonnen was! ;-)

Terug in 't hostel heb ik al 't stof van m'n lijf gespoeld en met een lekker koud bierje vanaf m'n balkonnetje naar de zonsondergang zitten kijken. Héérlijk plekje is dit!

Maar de rest van 't land roept! Ik heb m'n tas alweer gepakt. Morgen ga ik met de veerboot terug naar San Jorge, en uiteindelijk met de bus naar San Juan del Sur. Van de zoete naar de zoute zee................. :-)


P.S.
Moyogalpa schijnt in 't Indiaans dialect "veel muggen" te beteken, maar ik heb geen mug gezien :-)